Ο ρόλος των δασκάλων στην απόδοση των παιδιών

Το να πετύχεις σε εξετάσεις, όπως είναι οι πανελλαδικές που ξεκινούν την ερχόμενη εβδομάδα, θέλει προετοιμασία και προσπάθεια τον τελευταίο χρόνο, πολύ περισσότερη από τα προηγούμενα έντεκα χρόνια φοίτησης.

Καλώς ή κακώς η ύστατη προσπάθεια της κρίσιμης τελευταίας χρονιάς είναι βαρόμετρο για το αν θα πετύχεις ή όχι τους στόχους που έχεις θέσει. Αυτό, όμως, που θα κρατήσει τον επιτυχόντα όρθιο στο πανεπιστήμιο και θα τον παραδώσει –επιτυχημένο πια - στην κοινωνία είναι η συνολική του παρουσία στα προηγούμενα έντεκα χρόνια φοίτησής του, έως και τη δεύτερη τάξη του Λυκείου. Κι αυτό γιατί η επιτυχία δεν κρύβεται μόνο στο αν θα καταφέρει να εισαχθεί κάποιος στο Πανεπιστήμιο, αλλά στο αν θα καταφέρει να σταθεί σε αυτό δείχνοντας διάρκεια και συνέπεια στα θετικά αποτελέσματα.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στον αθλητισμό και συγκεκεριμένα στο ποδόσφαιρο. Πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν είναι μόνο το αποτέλεσμα της Κυριακής, αλλά πρέπει να βλέπουμε συγχρόνως την εκπαίδευση, την εξέλιξη και το μεγάλωμα των παιδιών. Είναι μεγάλη χαρά να παίρνεις ένα παιδί και να το βλέπεις στο μέλλον να γίνεται ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος και ως προς την εκπαίδευσή του και ως ποδοσφαιριστής. Σε όσους αρέσει το ποδόσφαιρο, αυτή είναι μια ευθύνη. Είναι μια ευθύνη που δεν την αναλαμβάνουν εύκολα όλοι.

Εμείς οι ενήλικες έχουμε την ευθύνη να μεγαλώσουμε με σωστό τρόπο την νεολαία, ξεκινώντας από την παιδική ηλικία. Όσοι έχουμε την τύχη να είμαστε αφοσιωμένοι στο ποδόσφαιρο, θα πρέπει με κάποιο τρόπο να επιστρέψουμε ένα μέρος απ’ όσα μας έχει δώσει το άθλημα και από τις εμπειρίες που έχουμε συλλέξει. Να μάθουμε στα παιδιά τις αξίες του σεβασμού, της συντροφικότητας και της ομαδικότητας. Αξίες που είναι υποτιμημένες στις μέρες που ζούμε, αλλά είναι απαραίτητες για την εξέλιξη του ανθρώπου και για το ποδόσφαιρο.

Στα Αρχαία Ελληνικά, ως μαθητής της Α’ Λυκείου, είχα μια καθηγήτρια που η ώρα μάθησης πέρναγε ευχάριστα, ανταλλάσαμε απόψεις, ήταν φιλική και ευχάριστη με όλους και πέρασε η χρονιά ιδανικά με ένα 14 στον έλεγχο μου. Την επόμενη χρονιά στο ίδιο μάθημα, είχα έναν καθηγητή ο οποίος ήταν αυστηρός, απρόσιτος και κανένας μας δεν τολμούσε να του αντιμιλήσει, ούτε καν να τον κοιτάξει κατάματα. Εκείνη τη χρονιά βαθμολογήθηκα με 18. Ως μαθητής ένιωσα ότι κατέβαλλα την ίδια προσπάθεια. Όλη τη διαφορά όμως την έκαναν οι καθηγητές – φιλόλογοι στη συγκεκριμένη περίπτωση. Και δεν έπαιξε ρόλο η γνώση του καθενός, αλλά η μέθοδός τους, η ικανότητα να μεταδίδουν αυτή τη γνώση. Αυτή ήταν και η πρώτη φορά που συνειδητοποίησα το ρόλο του δασκάλου στην απόδοση του μαθητευόμενου.

Κάπως έτσι είναι η πορεία πραγμάτων στο ποδόσφαιρο όταν ασχολούνται τα παιδιά με αυτό. Ο νεαρός παίκτης που παίζει μπάλα για 6, με σωστή καθοδήγηση θα παίξει για 8 και με στρεβλή για 4. Είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Όλοι εμείς που προπονούμε μικρά παιδιά πρέπει διαρκώς να ανησυχούμε και να προβληματιζόμαστε για το πώς κάνουμε τη δουλειά μας. Επιβάλλεται να επιμορφωνόμαστε διαρκώς και να δημιουργούμε το κατάλληλο περιβάλλον για ποιοτική και ευχάριστη προπόνηση.

Βήμα - βήμα να κάνουμε το παιδί φίλο με τη μπάλα, να το μυήσουμε στο μαγικό κόσμο του αθλητισμού και να του εμφυσήσουμε τη σωστή νοοτροπία. Γιατί ένα ποδοσφαιρικό σωματείο δεν παράγει τυριά ή ντομάτες. Παράγει ατομικά και κοινωνικά όνειρα, προσδοκίες ήττας και νίκης που ταυτίζονται με την ίδια τη ζωή. 

Το παραπάνω άρθρο μας δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 7-8 Μαϊου