ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΤΑ!

«Βρίσκομαι στον δρόμο για το σπίτι, όταν στην Kensington High Street ανάβει κίτρινο φανάρι, και μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα γίνεται κόκκινο. Σκέφτομαι αμέσως: «κίτρινο προσοχή, κόκκινο στοπ».

Κάπως έτσι ήρθαν οι κάρτες στο ποδόσφαιρο και στη ζωή μας γενικότερα - σύμφωνα με τον εφευρέτη τους Κένεθ Τζορτζ Άστον, έναν Βρετανό διαιτητή - και πρωτοεμφανίστηκαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970 στο Μεξικό όπου γνωρίσαμε, επίσης, τη μεγάλη Βραζιλία των θαυμάτων!

Σιγά - σιγά αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε την κόκκινη κάρτα και μεταφορικά για να δείξουμε την αποστροφή μας σε κάποιον που είτε είπε, είτε έκανε, είτε έγραψε κάτι και μας ενόχλησε.

Μετά από 11.000 λέξεις σε τούτη’ δω τη στήλη δέχθηκα κι εγώ απ’ ευθείας κόκκινη κάρτα - δίχως να έχει προηγηθεί, καν, (ως είθισται) κίτρινη - με αφορμή το άρθρο μας «Περί συνενώσεων και άλλων δαιμόνων». Παραδέχομαι ότι ήταν ένα σκληρό άρθρο, αλλά δεν ήταν και για… απ’ ευθείας κόκκινη! Και η κάρτα, αυτή, ήρθε (από έναν άνθρωπο που σέβομαι) εδώ στην εφημερίδα, μέσω μιας επιστολής, ως συνέπεια για το ότι πρόσβαλλα την ιστορία του ΑΟ Πάρου. Πώς έγινε αυτό; Γράφοντας ότι ο ΑΟΠ «κουβαλάει μια έπαρση ως στοιχείο της ιδιοσυγκρασίας του» και ότι «προκάλεσε» με τη στάση που κρατούσε στο θέμα της συνένωσης (κι είχα υποσχεθεί να μην αναφέρω ξανά αυτή τη λέξη). Όμως, στον δικό μου κώδικα αξιών, μιλητό ή γραπτό, έχω μάθει ν’ αψηφώ τις συνέπειες. Εγώ είμαι εδώ, για να γράφω. Ό,τι μου’ ρχεται, όπως μου’ ρχεται.

Ό,τι γράφω, το χρεώνομαι. Μετά, το αντιμετωπίζω. Είμαι σε θέση να διαχειριστώ την αντιμετώπιση. Αν ό,τι έγραφα το αντιμετώπιζε η εφημερίδα που γράφω θα το χτένιζα εκατό φορές προτού το δώσω να δημοσιευτεί.

Ο κ. Βλαχάκης - γιατί περί ου ο λόγος - (ως παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, αυτομάτως) είναι κάτι σαν πρεσβευτής του ΑΟΠ. Διακοσμητικός ρόλος μεν, ωφέλιμη παρουσία δε. Δεν έχει αποφασιστικές ή εκτελεστικές αρμοδιότητες, ίσως ούτε καν συμβουλευτικές. Αλλά και δεν είναι εκεί, μόνο και μόνο για τη νοσταλγία των παλαιών χρόνων του συλλόγου. Είναι για τη δυναμική που βγάζει η ιστορία του συλλόγου, για την διαρκή υπενθύμιση του ειδικού βάρους της ομάδας προς τον κόσμο που συμμετέχει και για αυτό το «αίσθημα» που αποπνέει.

Προσωπικά, τον εκτιμώ βαθύτατα και δέχτηκα την κριτική του στο άρθρο μου με μεγάλη ευχαρίστηση. Δεν νιώθω πως έχω λόγο να δώσω κάποιες απαντήσεις, αλλά οφείλω να γράψω το εξής: είναι άλλο το να κρίνεις, άλλο το να απαξιώνεις. Η ευθεία κρίση μου, στο θέμα «ΑΟ Πάρου και συνένωση», ήταν η οφθαλμοφανής και τίποτα παραπάνω. Ο κ. Βλαχάκης απομόνωσε κάποιες λέξεις απ’ τα γραφόμενά μου θέλοντας να δώσει στον κόσμο της ομάδας του την ερμηνεία που ο κόσμος ήθελε, εκείνη τη στιγμή, ν’ ακούσει ή να διαβάσει. Δεν νιώθω πως έχω λόγο να «εξηγήσω» το νόημα του κειμένου μου. Η δυσκολία μου είναι άλλη. Ότι δεν μπορώ ν’ αντιληφθώ τους φίλους του ΑΟΠ σαν... απέναντί μου, ώστε να υπάρξει κόντρα! Δεν γίνεται να μαλώσω μαζί τους.

Αγαπητέ κ. Βλαχάκη, κατανοώντας  πλήρως τον ρόλο σας και τη χαρά της συνειδητής συμμετοχής σας, καθώς και την αίσθηση της (συν)υπευθυνότητας για το παρόν και το μέλλον του συλλόγου που αγαπάτε έχω να σας πω ότι όλα αυτά σχετικά με τις κάρτες που δείχνετε είναι «κατανάλωση». Αυθόρμητη ή στημένη, δεν έχει και τόση μεγάλη σημασία.

Παραδόξως, εσείς ο ίδιος δεν ήσασταν όπου στην Γενική Συνέλευση του ΑΟΠ (ως προεδρεύων) ρωτήσατε ποδοσφαιριστή με 8 χρόνια προσφοράς στο σύλλογο, με τι ιδιότητα πήρε το λόγο να μιλήσει; Κι αυτό για τα δικά μου κριτήρια δεν χρήζει απλά μιας κόκκινης κάρτας. Αλλά η ζωή κάπως είναι ανάγκη να κυλά με κάτι ενδιαφέρον. Και το ενδιαφέρον ανανεώνεται με το καινούργιο. Το καλοκαιρινό είναι, κιόλας παλιό. Καλή ποδοσφαιρική χρονιά, λοιπόν!

 

Υ.Γ. Αυτά για κάποιους που δεν ασχολούνται καθόλου με το τοπικό ποδόσφαιρο θα φαίνονται ως ένας κακόηχος θόρυβος, από δύο ανθρώπους που το μόνο που έχουν για να τους ωθεί είναι η αγάπη για το ποδόσφαιρο.

Το παραπάνω άρθρο μας δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 27-28 Αυγούστου

Α.Μ.Ε.Σ.ΝΗΡΕΑΣ 1959: ΠΟΡΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Μπουρής Αντώνης - Αλιφιέρης Χρήστος στο γηπεδάκι στον "Κήπο" (www.nireasfc.gr)

Ο ΑΟΠ και η συνένωση λοιπόν…

Το τελευταίο χρονικό διάστημα ο ΑΟ Πάρου κατηγορήθηκε από πολλούς ως υπαίτιος της μη συνένωσης των ομάδων του νησιού.

Ας πάρουμε λοιπόν το θέμα βήμα - βήμα, για να δούμε πόσο ευσταθεί αυτό ή αν πίσω απ' όλη αυτή την ιστορία κρύβεται η ανημποριά άλλων.

Καταρχήν ο ΑΟΠ στη εκλογοαπολογιστική του συνέλευση δεν είχε θέσει το θέμα στα μέλη του. Το θέμα τέθηκε, όταν ουσιαστικά κάποιες άλλες ομάδες δεν ήταν σε θέση να κατεβάσουν ομάδα στο πρωτάθλημα λόγω έλλειψης ποδοσφαιριστών! Αυτή είναι η αλήθεια και όλα τα άλλα είναι εκ του περισσού.

Η διοίκηση του ΑΟΠ λόγω μίας απίστευτης δημοκρατικότητας που την διακατέχει αποφάσισε στη συνέχεια να πάει σε Έκτακτη Γενική Συνέλευση για να θέσει το θέμα. Η απόφαση της συνέλευσης ήταν σαφής! Ναι στη συνένωση, υπό την προϋπόθεση ότι όλα αυτά θα γίνουν υπό τον νυν ΔΣ της ομάδας για την περίοδο 2011-2012 και από την επόμενη χρονιά θα δούμε τη φόρμουλα που θα λειτουργήσει το νέο σωματείο.

Στις συναντήσεις που ακολούθησαν (με αποτέλεσμα ο ΑΟΠ να χάσει ένα πολύτιμο μήνα που θα έπρεπε να βλέπει τα του οίκου του και το πώς θα γίνουν οι απαραίτητες κινήσεις για το νέο πρωτάθλημα), τίποτα από την απόφαση της συνέλευσης δεν ήταν δυνατόν να διασφαλιστεί.

Καταρχήν, δεν μιλάγαμε για συνένωση των ποδοσφαιρικών ομάδων της Πάρου, αφού ο Αστέρας Μαρμάρων διαφώνησε με αυτή τη σκέψη από την πρώτη στιγμή. Άρα, ΟΥΔΕΠΟΤΕ θα υπήρχε συνένωση των ομάδων όπως είχε συζητηθεί.

Επίσης, η απόφαση της συνέλευσης (μία ομάδα κάτω από το σημερινό ΔΣ του ΑΟΠ, με τα έξοδα όλα καλυμμένα από το ΔΣ του ΑΟΠ ), δεν έγινε αποδεκτή. Μπορεί η απόφαση αυτή, να μην άρεσε στα ΔΣ των δύο άλλων ομάδων (Νηρέας - Μαρπησσαϊκός), αλλά ήταν απόφαση της ΓΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΑΟΠ, και οι αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων είναι Νόμος για κάθε σύλλογο που σέβεται τον εαυτό του.

Επαναλαμβάνω, ότι το μόνο μείον του ΔΣ του ΑΟΠ σ' όλη αυτή την ιστορία ήταν η πλήρη δημοκρατικότητα που επέδειξε. Δηλαδή, όχι μόνο δέχθηκε να κάνει Έκτακτη Γενική Συνέλευση επειδή ουσιαστικά το ζήτησαν παράγοντες άλλων σωματείων, αλλά, θυμίζω ότι στη Έκτακτη Γενική Συνέλευση ΔΕΝ ΠΕΡΑΣΕ ούτε η πρόταση του ΔΣ για την ενιαία ομάδα. Η δημοκρατικότητα του ΑΟΠ χτύπησε «κόκκινο» όταν ακόμα και μέλη του ΔΣ δεν ψήφισαν την απόφαση που είχαν πάρει σε συμβούλιο τους, λόγω του κλίματος που επικράτησε στη συνέλευση!

Δεν θέλω να μπω στην παραφιλολογία που αναπτύχθηκε, για το τι μας έλεγαν ότι κρυβόταν πίσω απ' όλα αυτά και το παρασκήνιο, γιατί απλά δεν θέλω να ρίξω λάδι στη φωτιά. Απλά θα επαναλάβω ότι το ΔΣ του ΑΟΠ τίμησε στο ακέραιο την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης και προσωπικά είμαι υπερήφανος γι' αυτό.

Από το ΔΣ του ΑΟΠ είμαι περαστικός και απλά βρέθηκα σε αυτή τη δεδομένη χρονική στιγμή στα διοικητικά της ομάδας. Φίλος του σωματείου όμως και στην εξέδρα, θα είμαι για πάντα, όπως είμαι όλα αυτά τα χρόνια που μένω στο νησί. Όπως και τόσοι άλλοι (που χάρη αυτών υπάρχει ο σύλλογος) που πρόσφεραν τις υπηρεσίες τους στην ιδέα που λέγεται Αθλητικός Όμιλος Πάρου.

Τέλος, για ένα πράγμα είμαι υπερήφανος πιο πολύ σ' αυτή την ομάδα. Είναι πάντα τίμια και παίζει τίμια, εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων. Λόγω αυτής της τιμιότητας της έχει χάσει δύο πρωταθλήματα Κυκλάδων εκτός αγωνιστικών χώρων. Για την εντιμότητα και τη σοβαρότητα εκείνων των διοικητικών συμβουλίων που προτίμησαν να χάσουν εξωαγωνιστικά τα πρωταθλήματα και όχι να είναι άτιμοι με τα ιδεώδη του ερασιτεχνικού αθλητισμού, οφείλω το λιγότερο να σέβομαι τις αποφάσεις των συνελεύσεων και να μην αποφασίζω σε καφενέδες με φίλους το μέλλον του λαοφιλέστερου συλλόγου της Πάρου._

Δημ. Μ. Μπελέγρης

Υ.Γ. 1 Το παραπάνω άρθρο εκφράζει μόνο τις δικές μου απόψεις και όχι τις απόψεις του ΔΣ του ΑΟΠ.

Υ.Γ. 2 Οι επώνυμες θέσεις και σχόλια δημοσιεύονται πάντα στη σελίδα μας στο διαδίκτυο.

πηγή: http://aop.pblogs.gr

"στα 3 corner-πέναλτι":

 Με τα κόκκινα είναι κάποια...θολά σημεία και τα υπογραμμισμένα είναι αυτά που μου προκαλούν μια μεγάλη απορία(και δυσθυμία) για τα ποδοσφαιρικά σωματεία μας και τις συνελεύσεις τους: 

ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΕΜΠΛΕΚΟΜΕΝΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΠΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΑΠΟ ΟΛΗ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ; ΕΞΑΙΡΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΑΣΤΕΡΑ ΜΑΡΜΑΡΩΝ, ΠΟΥΘΕΝΑ ΔΕΝ ΚΡΑΤΗΘΗΚΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΙ ΠΛΗΡΗ ΠΡΑΚΤΙΚΑ ΤΟΥ ΤΙ ΕΙΠΩΘΗΚΕ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΤΙΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ, ΩΣ ΟΦΕΙΛΑΝ ΤΑ Δ.Σ.! ΚΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΙΠΟΤ'ΑΛΛΟ, ΑΠΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΤΙ ΜΑΣ ΓΙΝΕΤΑΙ...

ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ: Εκεί που το «εγώ» ταυτίζεται με το «εμείς»!

Η μπάλα είναι ο τελευταίος ίσως συλλογικός μηχανισμός της ταύτισης του «εγώ» με το «εμείς». Κανένα άλλο παιχνίδι δε μετατράπηκε σε οικουμενική γλώσσα όπως το ποδόσφαιρο. Κανένα άλλο παιχνίδι δεν κατάφερε να εκπροσωπήσει κοινωνικές τάξεις και κόμματα, και δεν κατόρθωσε να βγαίνει αλώβητο και αθώο στη συνείδηση της κερκίδας παρά τα νταραβέρια του με τον κάθε Μπέο ή με τον κάθε Ψωμιάδη.

Το ποδόσφαιρο είναι ένα κομμάτι της ζωής. Μοιάζει πολύ με τη ζωή. Κανείς δεν έρχεται στη ζωή για να πεθάνει. Κανείς δεν κατεβαίνει στο γήπεδο για να χάσει. Εκτός από τους «πουλημένους»... Το ποδόσφαιρο είναι μια υπόθεση που αφορά σύνολα. Ή θα κερδίσουν όλοι μαζί ή θα χάσουν όλοι μαζί. Ακόμα και αν κάποιος από τους «χαμένους» ξεχωρίσει, το τελικό αποτέλεσμα που θα τον σφραγίσει θα είναι η ήττα. Η ήττα της ομάδας.

Στο ποδόσφαιρο, όπως και στη ζωή, ο ατομισμός πληρώνεται κάνει κακό. Το άτομο γίνεται χρήσιμο μόνο αν υποτάξει το «εγώ» του στο «εμείς». Στην αντίθετη περίπτωση, είτε γελοιοποιείται είτε χαντακώνει την ομάδα. Αυτό δε σημαίνει ότι το στοιχείο της προσωπικότητας ακυρώνεται στο ποδόσφαιρο. Ίσα - ίσα, εδώ ακριβώς έχουμε μια εκπληκτική έκφραση των αντιθέτων: Το στοιχείο της προσωπικότητας παίζει καθοριστικό ρόλο, είτε ανήκεις στις ποδοσφαιρικές «ιδιοφυίες» είτε ανήκεις στους «μοιραίους» παίκτες. Μόνο που αυτή η προσωπικότητα, αυτός ο εγωισμός, δεν μπορεί ποτέ να ολοκληρωθεί πέρα και έξω από την ομάδα. Για να «τελειοποιηθεί», πρέπει να συνεργαστεί με δέκα ακόμα διαφορετικά «εγώ», να αποδομηθεί, να καταστραφεί για να μπορέσει να πετύχει και να αποθεωθεί. Όπως και στη ζωή.

Και μόνο τότε, όταν το «εγώ» εξυψωθεί τόσο πολύ ώστε να υπηρετήσει το «εμείς», ακόμα κι αν χάσεις, η Ιστορία θα σου ανήκει. Παράδειγμα, η Ολλανδία του Κρόιφ το 1974 και η Ουγγαρία του Πούσκας το 1954, αν και ομάδες «από άλλον πλανήτη», δε στέφθηκαν πρωταθλήτριες. Αλλά η ιστορία του ποδοσφαίρου τους ηττημένους  αντάμειψε. Τους τοποθέτησε στο ψηλότερο βάθρο της ποδοσφαιρικής μυθολογίας.

Το ποδόσφαιρο είναι τόσο δημοφιλές διότι μοιάζει τόσο πολύ με την ζωή. Συγκεντρώνει τη στρατηγική, την ταχτική, τη συνεργασία της ομάδας, τον κίνδυνο, την αυτοσυγκέντρωση, την αντοχή, τη φαντασία, την ψυχραιμία, την αυτοθυσία, τη γενναιότητα. Κανένα άλλο παιχνίδι δε συγκεντρώνει όλα αυτά τα στοιχεία μαζί. Κανένα άλλο παιχνίδι δεν μπορεί να γοητεύσει την ανθρώπινη φύση και να συνεγείρει όλες μαζί τις αισθήσεις όπως το ποδόσφαιρο, είτε βρίσκεσαι μέσα στο γήπεδο είτε παρακολουθείς τον αγώνα από την εξέδρα. Και κανένα  άλλο παιχνίδι, παρά την τόση οργάνωση και το σχεδιασμό του, δεν παραμένει τόσο απρόβλεπτο.

Όταν κάτι είναι μπορετό να γίνει, δεν είναι βέβαιο ότι θα γίνει. Το ίδιο ακριβώς ισχύει και με την ευκαιρία μπροστά από το τέρμα. Κανείς δεν το ξέρει, τελικά, αν θα μπει το γκολ, αφού «όλα μπαίνουν και όλα χάνονται».

Ας υπάρχει αισιοδοξία. Η μπάλα θα επανακτήσει τις φυσιολογικές της διαστάσεις, θα απαλλαγεί από τα «χρεόγραφα» που τη φορτώνουν οι κανόνες της αγοράς και θα ξαναγίνει ΠΑΙΧΝΙΔΙ.

Ας υπάρχει αισιοδοξία. Το ποδόσφαιρο είναι τόσο λαϊκό άθλημα, που το επιτρέπει. Όσο κι αν υπάρχει η χούφτα των εκπροσώπων της «παράγκας», από την άλλη, υπάρχουν τα εκατομμύρια που δεν ταυτίζουν την αγάπη τους για την μπάλα με κανέναν εκπρόσωπο της «παράγκας». Οι δεύτεροι είναι, βέβαια, δύσκολο να φτάσουν στον τελικό. Αλλά όταν φτάσουν - ακόμα κι αν τον χάσουν - θα πανηγυρίζουν. Γιατί θα έχουν αποδείξει ότι δεν απέχουν παρά μόνο ένα βήμα από το να νικήσουν τελικά τις «παράγκες».

Η μπάλα είναι στρογγυλή και κανείς ποτέ δεν ξέρει που θα σταματήσει...

Κανείς ας μην είναι σίγουρος ότι «το παιχνίδι τέλειωσε»...

Σ.Χ.

πηγή: http://fileleutheros.pblogs.gr/2011/08/podosfairo-ekei-poy-to-egw-taytizetai-me-to-emeis.html

Στον «αέρα» και πάλι το κλειστό γυμναστήριο

Στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας μας γράψαμε για την έγκριση μελέτης από το Δημοτικό Συμβούλιο για την αίθουσα πολλαπλών χρήσεων και αθλητικών εκδηλώσεων στο χώρο του Δημοτικού Σχολείου Αρχιλόχου - Μάρπησσας.

Το έργο θυμίζουμε είχε εξαγγελθεί στα εγκαίνια του ΕΠΑΛ - ΕΠΑΣ Παροικιάς από τον τότε υπουργό παιδείας κ. Ευριπίδη Στυλιανίδη τον Σεπτέμβριο του 2008.

Στη συνέχεια, ο επόμενος υπουργός παιδείας κ. Άρης Σπηλιωτόπουλος είχε πει ότι ο ΟΣΚ (Οργανισμός Σχολικών Κτιρίων) που θα προχωρούσε στη δημιουργία του έργου «κάνει έργα μόνο στο νομό Αττικής». Έτσι, είχε προτείνει τον προγραμματισμό του έργου από το Δήμο Πάρου ή την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Κυκλάδων. Τελικά, η τότε Νομαρχία Κυκλάδων δέχθηκε να προχωρήσει το έργο προϋπολογισμού 2.170.000 ευρώ για να μην χαθεί ο «κωδικός». Η πίστωση αφορούσε το 2009.

Η τότε Έπαρχος Πάρου κ. Γρηγορία Πρωτολάτη πήγε στη συνέχεια στον ΟΣΚ και κατάφερε να μεταφέρει την πίστωση του έργου για το οικονομικό έτος 2010. Το Επαρχείο Πάρου με επικεφαλής την προϊσταμένη των Τεχνικών Υπηρεσιών κ. Κούτλα ανέλαβε την υποχρέωση να προχωρήσει την προμελέτη, ώστε να υπογραφεί η σχετική σύμβαση μεταξύ ΟΣΚ και Νομαρχίας Κυκλάδων. Το Επαρχείο Πάρου στη συνέχεια προχώρησε τη διαδικασία για τους όρους δόμησης του οικοπέδου προς την Πολεοδομία Νάξου. Η λύση της προμελέτης προτάθηκε τότε ως η ενδεδειγμένη, αντί δηλαδή να γίνει η δημοπράτηση της οριστικής μελέτης (όπως είχε αρχικά αποφασιστεί), καθώς θα ήθελε για να ολοκληρωθεί δυόμιση χρόνια! Έτσι, η σύμβαση είχε πάρει έγκριση σε επίπεδο Νομαρχιακού Συμβουλίου Κυκλάδων και ΔΣ του ΟΣΚ.

Το θέμα ήλθε πάλι στην επικαιρότητα στο Δημοτικό Συμβούλιο της 22/7/2011. Η μελέτη του έργου συντάχθηκε από τον κ. Στέργιο Ταΐρη Πολιτικό Μηχανικό και την κ. Ασημίνα Κούτλα Μηχανολόγο Μηχανικό. Ο προϋπολογισμός του έργου ανέρχεται στα 2.180.000 ευρώ.

Κατά τη διάρκεια της συζήτησης η κ. Πρωτολάτη είχε αναφερθεί στις ενέργειες που είχε κάνει ως Έπαρχος και είχε ευχαριστήσει δημόσια για την εκπόνηση της μελέτης του έργου (με χρηματοδότηση του ΟΣΚ) τους μηχανικούς του Επαρχείου Κούτλα και Ταΐρη όσο και τους ιδιώτες μηχανικούς Βαζαίο Πετρόπουλο, Χρήστο Σμυρνή, Τζένη Μπουρνάζου και Λήδα Ζιάκα για τη συμβολή τους. Απευθυνόμενη προς το Δημοτικό Συμβούλιο είχε πει «εκφράζω την ελπίδα τώρα που ο ΟΣΚ διαλύθηκε, το μεγάλο αυτό έργο να υλοποιηθεί με χρήματα του ΕΣΠΑ».

Το Δημοτικό Συμβούλιο αποφάσισε την υποβολή πρότασης για ένταξη του παραπάνω έργου στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Κρήτης και Νήσων Αιγαίου, στον Άξονα Προτεραιότητας 9 «Αειφόρος Ανάπτυξη και Ποιότητα Ζωής στην Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου», Θεματική Προτεραιότητα 75 «Υποδομές στον τομέα της εκπαίδευσης».

Όλα αυτά δημιούργησαν έναν ενθουσιασμό, καθώς φάνηκε ότι επιτέλους, ένα έργο απαραίτητο για τη νεολαία του νησιού μας μετά από τρία χρόνια έπαιρνε τον δρόμο του. Το καλό κλίμα ήλθε να «χαλάσει» η επιστολή Κώστα Μπιζά που στάλθηκε στις 4/8/11 προς τον Δήμαρχο Πάρου κ. Χρ. Βλαχογιάννη και τους επικεφαλής των συνδυασμών της αντιπολίτευσης.

Η επιστολή έχει ως εξής:

«Σας ενημερώνω ότι κατά την διάρκεια της συνεδρίασης του Περιφερειακού Συμβουλίου που πραγματοποιήθηκε στη Νάξο στις 1.8.2011, συζήτησα με τον προϊστάμενο της Ενδιάμεσης Διαχειριστικής Αρχής, της Περιφέρειας Νοτίου Αιγαίου, για τα έργα της Πάρου και της Αντιπάρου.

Σε σχετική μου ερώτηση για το έργο της κατασκευής αίθουσας πολλαπλών χρήσεων και αθλητικών εκδηλώσεων στο χώρο του Δημοτικού Σχολείου Αρχιλόχου - Μάρπησσας, μου απάντησε ότι το έργο δεν τυγχάνει υψηλής βαθμολόγησης στην αξιολόγηση του. Προσωπικά εκτιμώ ότι αν δεν γίνουν οι αναγκαίες ενέργειες και παρεμβάσεις από τον Δήμο Πάρου, το έργο δεν θα ενταχθεί στο ΕΣΠΑ.

Σας στέλνω την παραπάνω επιστολή διότι  θεωρώ το παραπάνω έργο υψηλής προτεραιότητας αλλά και υποχρέωση όλων μας απέναντι στην νεολαία των νησιών μας».

ΤΑ ΝΕΑ ΠΑΡΟΥ - ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ (6/8/11)

ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

"Οι φιλόσοφοι των γηπέδων"

Συγγραφέας: Κώστας Πάλλης, Γιώτης Παναγιωτάς, Νίκος Παπανάγνου
Εκδόσεις:  Αθλότυπο 

Έτος έκδοσης: 2011  
Σελίδες: 200
Δεν είναι εύκολο να βάλεις τις λέξεις στη σωστή σειρά. Αν όμως το καταφέρεις, μπορείς να πεις τα πάντα με τον καλύτερο τρόπο. Όταν μάλιστα έχεις τη δυνατότητα να συμπιέσεις το νόημα όσων θέλεις να εκφράσεις σε μια μικρή πρόταση, το αποτέλεσμα είναι ιδανικό. Οι ατάκες που έχουν επιλεγεί στις σελίδες αυτού του βιβλίου δεν είναι εφικτό να μας συγκινήσουν στον ίδιο βαθμό, ωστόσο η κάθε μία έχει τη δική της θέση στην ιστορία των σπορ. Ο καθένας μας εκλαμβάνει διαφορετικά ερεθίσματα, ανάλογα με τις παραστάσεις του και τον τρόπο σκέψης του.

Με αυτό το βιβλίο γίνεται μια πρώτη προσπάθεια να συγκεντρωθούν δηλώσεις ανθρώπων του αθλητισμού και άλλων  που μίλησαν για όλα όσα γίνονται μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου και μπορούν να εμπνεύσουν τους ανθρώπους. 

«Δεν είναι απλά ένα παιχνίδι» και αυτό μπορεί να αποδειχθεί όταν ψάξεις πίσω από όλες αυτές τις λέξεις.

ΚΑΡΙΚΑΤΟΥΡΕΣ

Ναυτικός Όμιλος Πάρου: Σαλπάροντας με δεμένα τα όνειρα!

Πέρα από τις μαύρες και γκρίζες ζώνες των πολλών υπάρχει και η φωτεινή (αθέατη, πάλι, από τους πολλούς) ζώνη της άθλησης ως κοινωνικού αγαθού. Ο Ναυτικός Όμιλος Πάρου, παρά τα εμπόδια που θέτουν η οικονομική κρίση και η κωλυσιεργία του δημοτικού μηχανισμού (μέσω του λιμενικού ταμείου) προσπαθεί να κρατήσει ζωντανή τη σχέση των παιδιών της Πάρου με τη θάλασσα.

Ο ΝΟΠ μετράει σχεδόν 20 χρόνια ιστορίας με τόσες επιτυχίες ώστε αν οι πρωταθλητές του τμήματος της ιστιοπλοΐας αποφάσιζαν μια μέρα να απλώσουν τα τρόπαιά τους σε μια γραμμή από τα Λιβάδια (που είναι οι εγκαταστάσεις του), η γραμμή, δίχως καμία υπερβολή, θα έφτανε έως το… Λιμενικό Ταμείο. Δεν θα την έβλεπαν, όμως, όλοι… Ο πρόεδρος του Λιμενικού Ταμείου θα έβλεπε κατάληψη αιγιαλού και ίσως να τους έκοβε κλήση, ενώ ο Δήμος θα παρατηρούσε παρακώλυση συγκοινωνίας και θα τους έβαζε πρόστιμο.

Μια απλή διαπίστωση (που, στα μάτια μου, φαντάζει η πιο απλή αλήθεια) επιδιώκω, μονάχα, ν’ αναδείξω. Οι επιτυχίες των παιδιών του ΝΟΠ αυτά τα χρόνια, γίνονται – κόντρα σε παιδιά καλύτερων ομίλων, πιο επαγγελματικών - από αθλητές γνήσιους ερασιτέχνες που τους ανέθρεψε από μικρά παιδιά ο Όμιλος στους κόλπους του. Όμιλος με αρχές, ταιριαστές στην προσωπικότητα κάποιων ανθρώπων που τον διοίκησαν αφήνοντας το στίγμα τους και στην Παριανή κοινωνία. Κάποιων αγνών ιδεολόγων, που στ’ αυτιά των πορωμένων «επαγγελματιών του πρωταθλητισμού» ο λόγος τους μπορεί και ν’ ακουγόταν σχεδόν γραφικός. Είναι επιτυχίες, που μας λένε πολλά, γιατί τις αξιώθηκαν (κι ας μη νομιστεί πως μας διακατέχει ξενοφοβία) Παριανόπουλα, 100% γνήσια!

Πολλοί γονείς συμμετέχουν και σπρώχνουν τα παιδιά τους στη θάλασσα και στην ιστιοπλοΐα ως ένδειξη εκτίμησης αυτού του «εναλλακτικού» οικοδομήματος. Ο ΝΟΠ ισοδυναμεί στην πραγματικότητα με «σχολή», όπου η διαδικασία της αθλητικής εξέλιξης - διαδικασία ετών και ετών, που προϋποθέτει ιδρώτα, επιμονή, υπομονή και ήθος – έχει λογική, αρχή, μέση, τέλος. Όσοι ευτύχησαν να γνωρίσουν τα μέλη του Ομίλου και τους προπονητές, αντιλαμβάνονται πολύ καλά τι εννοώ. Όλοι μέσα στους κόλπους του και ειδικά στην ιστιοπλοΐα (αυτό το δύσκολο και επίπονο άθλημα), έχουν αγωγή και αυτοσεβασμό, ενώ δουλεύουν σε τρομερούς ρυθμούς επιμονής και υπομονής. Και αποδεικνύουν διαρκώς στα παιδιά πως τα όνειρα τους δεν απαγορεύονται, πόσο μάλλον, όταν προσπαθούν να τα κάνουν πραγματικότητα με συνεχή και συνεπή δουλειά.

Η μέγιστη επιτυχία του ΝΟΠ ήρθε από την ιστιοπλοΐα και την Πολυξένη Σαρρή που βγήκε 5η στον κόσμο, κάτι πρωτόγνωρο για τον Παριανό αθλητισμό. Η 5η θέση σε ολόκληρη την υφήλιο για την Πολυξένη προϋπόθετε τους ίδιους ρόζους στα σκληραγωγημένα χέρια, τον ίδιο ιδρώτα (το ένα και μοναδικό στοιχείο που είναι κοινό σε σύμπασα την αθλητική οικογένεια και ενώνει, σαν κρίκος, όλες τις διοργανώσεις όλων των σπορ σε όλο τον κόσμο), αλλά και την ίδια «επιστημονική» μεθοδικότητα στην ετοιμασία. Και βγήκε η επιτυχία ετούτη μέσα από εξίσου σκληρό συναγωνισμό. Η Πολυξένη, εξωθημένη κι από την αδιαφορία των τοπικών αρχών για το άθλημα της ιστιοπλοΐας, είχε την ευφυΐα, αντί να μένει και να κλαίγεται για τη μοίρα της και τη μιζέρια, να ψάξει τη δουλειά σε δρόμους εναλλακτικούς. Με την οικογένειά της, με τους προπονητές, με τους σπόνσορες αργότερα, όμως όχι με τον Δήμο Πάρου.

Όπως συμβαίνει και με τα παιδιά που ακολούθησαν το δρόμο των επιτυχιών που η ίδια χάραξε. Όλα αυτά τα παιδιά που έφεραν  Πανελλήνιες, Βαλκανικές, Ευρωπαϊκές και Παγκόσμιες διακρίσεις στο νησί δεν κοίταξαν ποτέ τι έκανε ο Δήμος για να βελτιώσει τις εγκαταστάσεις και το προπονητικό υλικό. Η Πολυξένη, η Σταυρούλα, η Κατερίνα, ο Νίκος, ο Φίλιππος, η Πωλίνα, η Βαλεντίνα και η Βενετία (δείγμα τυπικό, Παριανών που δεν κοιτάζουν τι κάνει ένας όμιλος της Πάρου γι’ αυτούς, αλλά τι μπορούν να κάνουν αυτοί για έναν Παριανό όμιλο), εκείνοι και οι ελάχιστοι κοντινοί τους άνθρωποι, φάνηκε ότι το διαισθάνονται. Κάνουν τη «δουλειά» με απόλυτη ηρεμία. Ηρεμία κατακτημένη από δύο πράγματα: την πολλή δουλειά στο κορμί (την επίγνωση, δηλαδή, πόσο μακριά δικαιούνται ν’ απλώσουν το χέρι) και την έμπνευση στην ψυχή. Κι είχαν από κοντά τους δύο άξιους προπονητές που έφεραν τον Όμιλο στην ελίτ της χώρας: Τον Βασίλη Σωτηρίου και τον Τζώρτζη Κεφαλλονίτη (ο οποίος – άγνωστο γιατί - έφυγε), οι οποίοι επέδειξαν εντυπωσιακή δουλειά που συνοδεύτηκε κι από ανάλογα αποτελέσματα.

Μέσα στον ορυμαγδό, λοιπόν, της εποχής ας εκτιμήσουμε το οξυγόνο αυτό – κόντρα στο ρεύμα του χρηματικού κυνισμού και της ανήθικης λοβιτούρας - σαν παραθυράκι, έστω και φεγγίτη, οξυγόνωσης.

 

Υ.Γ. Ο «χρηματικός ρατσισμός» είναι ο χειρότερος όλων και τον υφίστανται παιδιά και γονείς - μέλη στο…όνομα του ομίλου. Εξ’ ου και ο τίτλος του άρθρου: πώς να σαλπάρουν παιδιά με δεμένα τα όνειρα όταν δεν λύνει τους κάβους ο ίδιος ο Όμιλος που τα ανέθρεψε; Αλλά τα όποια κακώς κείμενα υπάρχουν επιφυλασσόμαστε να τα αναδείξουμε κι αυτά, όπως κάνουμε και με τις επιτυχίες άλλωστε!

 Το παραπάνω άρθρο μας δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 6-7 Αυγούστου

ΣΤΗΡΙΞΤΕ ΜΕ...ΔΙΑΡΚΕΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΙΑΝΕΣ ΟΜΑΔΕΣ!

Κυκλοφόρησαν οι κάρτες διαρκείας των ΑΜΕΣ Νηρέα και Μαρπησσαϊκου. η τιμή τους είναι 30 ευρώ και ισχύει για τους εντός έδρας αγώνες πρωταθλήματος και κυπέλλου. Αγοράζοντας κάρτες διαρκείας ενισχύετε την προσπάθεια που κάνουμε για μια δυνατή και ποιοτική ομάδα στο νησί.

Ο Αθλητικός Όμιλος Πάρου κυκλοφόρησε τα εισιτήρια διαρκείας για την ποδοσφαιρική περίοδο 2011-12. Οι κάρτες διαρκείας ισχύουν για όλου τους αγώνες πρωταθλήματος και κυπέλλου της ομάδας μας στο Στάδιο Παροικιάς. Ο ΑΟΠ, προκειμένου να δώσει την ευκαιρία σε περισσότερους φιλάθλους να τα αποκτήσουν, κοστολόγησε τις κάρτες διαρκείας στην τιμή έκπληξη των 20 ευρώ, από 50 ευρώ που κόστιζαν την περσινή περίοδο.

Στα 3 corner πέναλτι ή… κόκκινη κάρτα!

Ο κ. Γιάννης Βλαχάκης με επιστολή του στην εφημερίδα μας απαντά στον αρθρογράφο κ. Μιχάλη Παπαδάκη με αφορμή κείμενο του τελευταίου στο φύλλο του περασμένου Σαββάτου με τίτλο «Περί συνενώσεων και άλλων δαιμόνων!».
Η επιστολή του κ. Γ. Βλαχάκη έχει ως εξής:«Είμαι κι εγώ ένας από τους φιλάθλους του ποδοσφαίρου υπηρετώντας το άθλημα από όλες τις θέσεις για 40 χρόνια περίπου. Τα περισσότερα από αυτά {κουβαλώντας και την εμπειρία του Αθηναϊκού ποδοσφαίρου}είχα την τύχη και τη χαρά να τα υπηρετήσω στο όμορφο νησί μας την Πάρο και ήταν χρόνια όμορφα και δημιουργικά, παρά τις μοναδικές δυσκολίες του Κυκλαδίτικου ποδοσφαίρου.Το 1990 μια παρέα, φίλων πάνω απ’ όλα, αποφασίσαμε να δημιουργήσουμε ένα αμιγές αθλητικό σωματείο με έδρα την Παροικιά, την πρωτεύουσα του νησιού. Το όνομά του ΑΟ ΠΑΡΟΥ. Καμία άλλη σκέψη δεν πέρασε από το μυαλό μας, για το όνομα που θα το προσδιόριζε. Ήμασταν άλλωστε άτομα με ανοικτά μυαλά και είχαμε ήδη πρωτοστατήσει σε προσπάθεια συνένωσης το 1984 σε συνάντηση που έγινε στην αίθουσα του Αρχιλόχου.Τα χρόνια που ακολούθησαν με όρεξη και μεράκι βάλαμε τις βάσεις για την δημιουργία ενός ζωντανού αθλητικού οργανισμού, που αγκάλιασε όλους τους αθλητές που βρέθηκαν στους κόλπους του συλλόγου, από όποια περιοχή της Πάρου κι αν προέρχονταν.Ακόμη κι αυτή η «τοπικίστικη» αντιπαλότητα φροντίζαμε να αποτελεί το «αλατοπίπερο» ενός αγώνα και τίποτε περισσότερο. Με αυτές λοιπόν τις εμπειρίες και βιώματα και όντας παρόντες ως μέλη του ΑΟΠάρου, ψηφίσαμε στην Έκτακτη Γενική Συνέλευση υπέρ της δημιουργίας ενός νέου σωματείου που θα αγκαλιάσει τα ποδοσφαιρικά τμήματα ανδρών και νέων, λαμβάνοντας υπόψη και την ανάγκη να συνεχίσουν να υπάρχουν τα υφιστάμενα, για να αποτελούν τις κυψέλες των τοπικών κοινωνιών. Ήταν απόφαση συνειδητή και πάνω απ’ όλα ώριμη.Τα γράφω όλα αυτά για να απαντήσω στο άρθρο του νέου αθλητικογράφου και αγαπητού κατά τα άλλα Μιχάλη Παπαδάκη, ποδοσφαιριστή του ΑΜΕΣ Νηρέας, «Περί συνενώσεων και άλλων δαιμόνων» στο φύλλο της εφημερίδας Τα Νέα Πάρου-Αντιπάρου της 30/07/2011. Επειδή ο Μιχάλης προσβάλει με τα γραφόμενά του την ιστορία του ΑΟ Πάρου, οφείλει να δώσει απαντήσεις.
α) Τι εννοείς όταν λες ότι ο Μαρπησσαϊκός και ο Νηρέας έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία και συντάχθηκαν με τις προθέσεις του ΑΟ Πάρου; Δηλαδή την συνένωση δεν την ήθελαν στην πραγματικότητα;
β) Τόσο αγαθές ήταν οι προθέσεις τους που το διαβολεμένο τους μυαλό {ευελιξία του νου το αναφέρεις} είχε εκπονήσει εναλλακτικό σχέδιο; Κι αυτό εσύ το ονομάζεις αρετή;
γ) Σε ότι αφορά την έπαρση του ΑΟ Πάρου ως στοιχείο της ιδιοσυγκρασίας του, καλά θα κάνεις να «μην κρίνεις εξ ιδίων τα αλλότρια». Την δε προκλητικότητα ψάξε να την βρεις αλλού. Όχι στην Παροικιά.
δ) Πολύ φοβάμαι ότι μάλλον δεν έχεις καταλάβει τις αποφάσεις των Γ.Σ. των τριών σωματείων. Γιατί αλλιώς δεν εξηγούνται οι αναφορές σου περί στρουθοκαμηλισμού, ένοχης υποκρισίας, ξεβρακώματος και άλλα διάφορα προκλητικά!
Ήμουν από αυτούς που χάρηκα για την όλη προσπάθειά σου και στο γήπεδο ατομικά και με τις ακαδημίες, αλλά και στη στήλη που διατηρείς στην εφημερίδα. Θα σου πρότεινα με όλο το σεβασμό να το ξαναδιαβάσεις το κείμενο που έγραψες. Γιατί δεν θέλω να βρεθώ στην δύσκολη θέση να υιοθετήσω το υστερόγραφό σου. «Κανένα νόμισμα δεν έχει μία όψη μονάχα».



Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 6-7 Αυγούστου

στα 3 corner-πέναλτι: 
Με μεγάλη μου χαρά υποδέχτηκα τούτη την απάντηση και με ακόμα μεγαλύτερη επιφυλάσσομαι να απαντήσω στα ερωτήματα που θέσατε (αν και υποσχέθηκα να μην αναλωθώ ποτέ ξανά με τούτο το θέμα)...

ΨΩΡΟΠΕΡΗΦΑΝΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ!

(ή αλλιώς: Άδοξος αποχαιρετισμός στη μία ομάδα)

Τί στόχο είχε η πρωτοβουλία που πήραμε οι ποδοσφαιριστές:

Ανάγκη το είχαμε, όλοι εμείς οι ποδοσφαιριστές, να νιώσουμε πως «μπλε» και «κίτρινοι» παράγοντες, σαν μεγάλα παιδιά που είναι, να αφήναν στην άκρη όσα τους χώριζαν (στο κάτω κάτω, τις διαφορές τους και…να’ θελαν, δεν γινόταν να τις λύσουν εν μία νυκτί) και έτσι επιδιώξαμε να κάνουμε μια ακροτελεύτια προσπάθεια με διαφορετική προδιάθεση σε διαφορετικό κλίμα οργανώνοντας μία συνάντηση με τη δική μας παρουσία. Εγώ, μαζί με τον Αντώνη και τον Στέλιο -ως μπροστάρηδες, οργανώσαμε πριν 2 εβδομάδες μια συνάντηση μεταξύ παραγόντων και ποδοσφαιριστών. Αλλά ακόμα και με την πίεση -της επιθυμίας 12 ακόμη ποδοσφαιριστών- πάνω από το κεφάλι τους ουδέποτε πιστέψαμε ότι θα μπορούσε να ανατραπεί κάτι και να επιτευχθεί η συνένωση.

Παρ’ ολ’ αυτά την κάναμε γιατί πιστεύουμε ότι μία ενωμένη και δυνατή ομάδα στην Πάρο (είναι άποψη που την υπερασπιζόμαστε όλοι οι ποδοσφαιριστές, δίχως παρεκκλίσεις) θα έδινε, επιτέλους, τη μοναδική ρεαλιστική διέξοδο-λύση σε εμάς να νιώσουμε, στ’ αλήθεια ποδοσφαιριστές. Και αυτό θέλαμε να περάσουμε.

Τί είχε προηγηθεί:

Όλες τις προηγούμενες ημέρες έγιναν συζητήσεις και πάρθηκαν αποφάσεις δίχως να ερωτηθούμε καν ως άμεσα ενδιαφερόμενοι. Εμείς που με τον «επαγγελματικό» ερασιτεχνισμό μας κρατάμε με τόσες θυσίες ζωντανά τα «οράματα» κάποιων. Συζητήσεις για τη συνένωση που θύμιζαν όλες τούτες τις μέρες το κέικ που φουσκώνει μέσα στο φούρνο: ή που θα χανόταν ο έλεγχος και θα χυνόταν έξω από τη «φόρμα» ή που θα έβγαινε αριστούργημα, να γλείφει κανείς τα δάκτυλα…Αλλά ως γνωστόν, η πολλή ανάλυση έφερε -όχι τη λύση αλλά- τη…διάλυση.

Και αναρωτιόμαστε σήμερα: άσχημα θα’ ταν να ζήταγαν και ν’ άκουγαν τη- βαρύνουσα, όσο να’ ναι, για ορισμένα ζητήματα- γνώμη μας, κι έπειτα να τη λάμβαναν σοβαρά υπ’ όψιν πριν αποφασίσουν, επί παραδείγματι για τη «λογική» και τη «φόρμουλα» της συνένωσης των ομάδων;

Από τη στιγμή που η πλειοψηφία των ατόμων που εκλέχτηκαν στα Δ.Σ. των ομάδων μας έπαψαν ως και στους ποδοσφαιριστές να δίνουν λόγο και να τους δείχνουν πίστη, δεν μας έχει μείνει κανείς μετά. Εμείς ήμασταν αποφασισμένοι να αγωνιστούμε σε μία ομάδα και όχι να «σπάμε» συνέχεια τα πόδια μας στα μεταξύ μας παιχνίδια. Κάποιοι όμως δεν το συμμερίστηκαν αυτό. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι κανενός σωματείου το ρόστερ δεν «αντέχει» να χάνει αθλητές. Αλλά την ίδια στιγμή μας δείχνουν ότι δεν «αντέχουν» και να μας κρατήσουν…Κάποιοι όμως δεν το έχουν συνειδητοποιήσει αυτό.

Πού χάλασε τελικά η συνένωση;

Ούτε ο Α.Ο.Πάρου είχε- στην πραγματικότητα- ανάγκη τον Νηρέα και τον Μαρπησσαϊκό ούτε ο Νηρέας και ο Μαρπησσαϊκός τον Α.Ο.Πάρου. Μπορούσαν και οι μεν και οι δε να τα καταφέρουν…δίχως ο ένας τον άλλον. Ο Α.Ο.Πάρου δεν είχε φόβο να διαβρωθεί από τον…Νηρέα και τον Μαρπησσαϊκό, ούτε αυτοί οι δύο από τον Α.Ο.Π.. Ο κίνδυνος ήταν να διαβρωθούν από τις…υποψίες περί διαβρώσεως ο ένας από τον άλλον! Αυτές, όντως, λειτούργησαν σαν τερμίτες. Τελικά, από την πλευρά του, ο Α.Ο.Πάρου μπήκε στις συζητήσεις με τον Νηρέα και τον Μαρπησσαϊκό κοιτάζοντάς τους αφ’ υψηλού, επιδεικνύοντας ανωτερότητα παντού (που έφτανε να μοιάζει με έπαρση φουσκωμένου παγονιού) και τις τελείωσε καταλήγοντας –ενώπιων των ποδοσφαιριστών- με τσαλακωμένο τον εγωισμό του. Κι ήταν θαρρώ ακριβώς αυτή η επίγνωση της ανωτερότητας, που έκανε τον Α.Ο.Π. να εμφανιστεί τόσο άνετος. Άνετος έως εντελώς χαλαρός, σε σημείο να μεταδίδουν την αίσθηση ότι γούσταραν κιόλας όλο αυτό το μπάχαλο του πάρε-δώσε (δηλαδή να έπαιρνε παίκτες από τους δύο άλλους συλλόγους και να μην έδινε λόγο σε κανένα από τα μέλη τους)! Εν τέλει, η απροθυμία, για να μην γίνει αυτή η «πολυσυζητημένη» κοινή ομάδα, ήταν δεδομένη -απ’ όλο το Δ.Σ. του Α.Ο.Π-. και η προκατάληψη επίσης. Αλλά η προκατάληψη ήταν και από τα τρία Δ.Σ., μηδενός εξαιρουμένου! Και έμεινε σε όλους μια ψωροπερηφάνια που μ’ αυτήν θα περάσουν ακόμα μία αγωνιστική περίοδο.

Και αντί επιλόγου, επειδή οι συγκυρίες το έφεραν να γνωρίζω εκ των έσω όσα τραγελαφικά διαδραματίστηκαν, έχω να παραθέσω τα παρακάτω –ως αμιγώς προσωπική μου άποψη- και όποιος θέλει ας τα αντικρούσει:

Εσύ Γ.Π., που όσο διάστημα ήσουν στον Α.Ο.Πάρου δούλευες με όλη σου την ψυχή ώρες ατελείωτες και πρόσφερες έργο δίχως να λογαριάζεις το κόστος, έδωσες ότι αποθέματα είχες για να είσαι κοντά σε όλα τα παιδιά της ομάδας και να τα στηρίζεις καθημερινά δίχως να απαιτήσεις το παραμικρό. Εσύ, ξόδευες ατέλειωτο χρόνο στο γήπεδο για να είναι όλα εντάξει την επόμενη μέρα και να μην λείψει τίποτα στους ποδοσφαιριστές. Όμως ήσουν εσύ ο ίδιος που με το πάθος που σε διακατέχει δημιουργούσες εντάσεις και προβλήματα στους αγώνες της ομάδας περικυκλωμένος –διαρκώς- από ένα αίσθημα αδικίας που σε κυρίευε.

Εσύ Γ.Π. φρόντισες να δυναμιτίσεις το κλίμα με συκοφαντίες, κακοήθειες και φανατικά μηνύματα που έστελνες κατά ριπάς και κάποιοι τα παρουσίασαν ως απειλητικά για τα ίδια τα μέλη του συλλόγου σου. Ενός συλλόγου που ποτέ δεν άνηκες και ποτέ δεν τον εξέφραζες. Κι αν εσύ και οι συμπεριφορές σου δεν είναι ένας από τους (σοβαρούς)λόγους που αποχώρησε ο προηγούμενος πρόεδρος του Α.Ο.Π. τότε ποιοί άλλοι είναι;

Γνώμη μου είναι να μη μένεις «κολλημένος» στα παλιά και το μένος που έχεις για τον Μαρπησσαϊκό να μην το βγάζεις κρυμμένος πίσω από το όνομα του Α.Ο.Πάρου. Επίσης, γνώμη μου, για όσους ασχολούνται με το δύσμοιρο Παριανό ποδόσφαιρο, είναι απλώς να (μάθουμε να)μη δίνουμε σημασία σε όποιον…Γ.Π. -και όπως αλλιώς κι αν λέγεται- ανοίγει το στόμα του και αμολάει «έπεα πτερόεντα» ή να γράφει ανακοινώσεις (του στυλ «Τον Α.Ο.Π. και τα μάτια σας»), χρήσιμες για χαρτοπόλεμο της στιγμής μονάχα. Κι όλα αυτά από έναν άνθρωπο -που ήταν στο χώρο του ποδοσφαίρου και συναναστρεφόταν με αθλητές και προπονητές- τον οποίο έπρεπε να τον αποβάλλει το ίδιο το άθλημα πριν προλάβει να φύγει ο ίδιος.

Τέτοια πρόσωπα και τέτοιες αβρές χειρονομίες, ωστόσο, αντιπροσωπεύουν -ευλόγως θα αναρωτιόταν κανείς- το κοινό αίσθημα των φιλάθλων-μελών όλων των συλλόγων του νησιού μας; Η απάντηση είναι «ναι και όχι». Δεν αντιπροσωπεύουν το «κοινό αίσθημα» όσων- φιλάθλων, μελών αλλά και…παραγόντων- επιμένουν να πηγαίνουν στο γήπεδο και να βλέπουν όλους τους αγώνες των ομάδων τους στο (θλιβερό) πρωτάθλημα των Κυκλάδων ανεξαρτήτως αντιπάλου. Των ολίγων, δηλαδή. Αυτών που σιγά-σιγά διαπαιδαγωγούνται έτσι ώστε ουδόλως να τους ενοχλεί να μοιράζονται με τους άλλους την κοινή χαρά της μίας ομάδας.

Αντιπροσωπεύουν αντιθέτως το «κοινό αίσθημα» όσων νιώθουν πως το Κυκλαδίτικο πρωτάθλημα δεν τους αφορά, αλλά την ίδια εποχή σπεύδουν 300 άνθρωποι κάθε φορά για να απολαμβάνουν τα τοπικά ντέρμπυ. Των πολλών δηλαδή, που είναι βέβαιο πως (προς)εύχονται, ει δυνατόν, ο Α.Ο.Πάρου να διαλυθεί, ο Νηρέας να φάει πέντε γκολ κι η Μάρπησσα άλλα τόσα με όποια ομάδα κι αν παίζουν. Αυτών, δηλαδή, που οι ομάδες τους έχουν αποτύχει παταγωδώς να τους…πιάσουν «πελάτες» ακόμα κι όταν δεν παίζουν οι παριανές ομάδες μεταξύ τους. Αυτών που έχουν διαπαιδαγωγηθεί έτσι ώστε να τρελαίνονται με την ιδέα ότι μπορεί να μοιραστούν με άλλους την κοινή χαρά της μίας ομάδας. Και δυστυχώς αυτή είναι η πλειοψηφία στο νησί μας…

Είμαι ο Μιχάλης Παπαδάκης, δεν εκφράζω κανέναν Νηρέα ή Μαρπησσαϊκό –με κλεισμένα 18 χρόνια στο Παριανό ποδόσφαιρο- και μόλις τελείωσα (για ότι έχει να κάνει με συνενώσεις, συγχωνεύσεις και άλλα τέτοια κουραφέξαλα που ξεκίνησα να αναλύω από τον Μάρτιο με άρθρα μου στην εφημερίδα «Τα νέα της Πάρου-Αντιπάρου» και σε τούτο’ δω το ιστολόγιο)!

ΦΩΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΤΟΥ ΑΡΙΑΝΟΥΤΣΟΥ ΣΤΗΝ Π.Ο.ΕΛΑΣΣΟΝΑΣ

Μετά από 4 χρόνια παρουσίας στις μικρές ομάδες του Ολυμπιακού και με ένα σύντομο πέρασμα του από τα μικρά κλιμάκια της Εθνικής Ελλάδος ο Χρήστος κάνει μια νέα αρχή στην ομάδα της Θεσσαλίας (που αγωνίζεται στη Δ΄Εθνική) με προπονητή έναν παλιό του γνώριμο, τον Αλέκο Αλεξανδρή. Καλή επιτυχία!

Α.Μ.Ε.Σ.ΝΗΡΕΑΣ 1959: ΠΟΡΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Ομάδα του 1965-66 πριν από τον αγώνα Α.Ο.Πάρου-Νηρέας(6-2) (http://www.nireasfc.gr)

ΚΑΡΙΚΑΤΟΥΡΕΣ

ΠΕΡΙ ΣΥΝΕΝΩΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ…ΔΑΙΜΟΝΩΝ! (Η άλλη όψη του νομίσματος)

Η συνένωση των τριών ομάδων της Πάρου (κορυφαίο γεγονός της κυκλαδίτικης ποδοσφαιρικής επικαιρότητας του καλοκαιριού) «εξύφαινε» συμφωνία, που δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία πως θα ήταν συμφέρουσα για όλες τις πλευρές. Γιατί οι μεν ομάδες μας θα λυτρώνονταν και θα έμπαιναν σε λεωφόρο διαφυγής από τη μιζέρια, οι δε χορηγοί που θα συνεισέφεραν θα ακούμπαγαν τα χρήματά τους σε ένα ενωμένο σωματείο με μεγάλη δυναμική σε όλη την Πάρο. Με προδιαγραφές να εξελιχθεί σε συνήθη μνηστήρα του εισιτηρίου που οδηγεί στη Δ’ Εθνική και γιατί όχι να μονιμοποιούταν εκεί. Ετούτο, λοιπόν, τον προφανή και δικαιολογημένο ενθουσιασμό των υγιών Παριανών φιλάθλων και ποδοσφαιριστών η ψυχρή λογική έλεγε πως κάποιος «δαίμονας» ωστόσο όφειλε να αναλάβει (τον άχαρο, ομολογουμένως ρόλο) να τον χαλιναγωγήσει.

Αρχικά, για να συζητάς τέτοια θέματα ουσίας, προϋποτίθεται ότι νωρίτερα έχεις λύσει κάποια άλλα (τοπικιστικά), τα οποία- αν αναφερθούμε στο δικό μας νησί- χρονίζουν από τότε που οι παππούδες μας έμαθαν τι πα’ να πει ποδόσφαιρο.

Ο Μαρπησσαϊκός και ο Νηρέας (έκαναν την ανάγκη φιλοτιμία και) συντάχθηκαν με τις προθέσεις του Α.Ο.Πάρου για τυχόν συνένωση, δημιουργώντας μια σοβαρή πιθανότητα να γίνει επιτέλους αυτό που επιθυμούσαν όλοι οι υγιώς σκεπτόμενοι φίλαθλοι του νησιού. Επίσης, επέδειξαν, πέραν της αρετής και της καρτερίας, την ευελιξία του νου. Ήξεραν με τι ανθρώπους είχαν να κάνουν και είχαν στην άκρη του μυαλού τους ένα εναλλακτικό σχέδιο σε περίπτωση που δεν συναινούσε ο Α.Ο.Π.. Οι δύο ομάδες έδωσαν εξουσία στον Α.Ο.Π. (προσφέροντας του τα δελτία των αθλητών τους και βοηθώντας στην ανεύρεση οικονομικών πόρων) και ο Α.Ο.Π., μεθυσμένος από την (ψευδ)αίσθηση της- συγκεντρωμένης στα χέρια του- (υπερ)εξουσίας, άπλωσε το χέρι πιο μακριά να πάρει περισσότερα απ’ όσα δικαιούταν δίχως να προβεί σε καμία υποχώρηση (απαιτώντας να μην αναμειχθεί κανείς, παρά μόνο το δικό του Διοικητικό Συμβούλιο, στην άτυπη φετινή συνένωση). Η (πολύπτυχη)δράση του ήταν νομοτελειακώς βέβαιον ότι θα έφερνε την αντίδραση. Ο (αναπόφευκτος)συσχετισμός των δικών του ενεργειών σε σύγκριση με εκείνες των άλλων δύο ενόχλησε και έτσι φτάσαμε στην ένωση Νηρέα και Μαρπησσαϊκού (και όχι νωρίτερα όπως διαδιδόταν).

Κατά κυριολεξίαν, ο Α.Ο.Π.- που ούτως ή άλλως κουβαλάει μια έπαρση ως στοιχείο της ιδιοσυγκρασίας του- προκάλεσε. Και ως τέτοιος, προκλητικός δηλαδή, δεν είχε τη συμπάθεια κανενός εκ των δύο άλλων ομάδων, ώστε ν’ «ακουμπήσουν» πάνω του από κοινού και να ξεκινήσουν από φέτος το εγχείρημα της συνένωσης. Από την αρχή των συζητήσεων απώλεσε μονομιάς την έξωθεν καλή μαρτυρία και την τυχόν συμπάθεια των δύο να τον (υπο)στηρίξουν και να κατέβουν όλοι σε μία ομάδα υπό τον Α.Ο.Π. Από την πλευρά του νέου διοικητικού συμβουλίου του Α.Ο.Π. όσο δεν ξεπερνιόντουσαν αντιρρήσεις και έριδες, πικρίες και κόμπλεξ, καχυποψίες και μικροσυμφέροντα (όσο, δηλαδή, η…ικανή και αναγκαία συνθήκη της «καθολικής στήριξης» του καινούριου φαινόταν χίμαιρα), η επιτυχία της επικείμενης- και όχι φημολογούμενης- συνένωσης δεν φαινόταν να οδηγεί, αυτή καθαυτή, πουθενά! Από μόνη της…

Στην κρίσιμη τελευταία συνάντηση όπου δεν «βασίλευε» η κοινή λογική, εφευρέθηκαν επιχειρήματα που δεν άντεχαν ούτε απέναντι σε παιδάκια νηπιαγωγείου. Αποθεώθηκε ο στρουθοκαμηλισμός και θριάμβευσε η ένοχη υποκρισία. Εν ολίγοις: ρεζίλι των…γλαστρών! Το ευτύχημα, άλλωστε, ακριβώς αυτό είναι. Ότι «ξεβρακώθηκαν» οι…μη θέλοντες τη μία ομάδα.

Κλείνοντας, «καλή την πίστη» που αυτή η συνένωση δεν έγινε ποτέ, διότι αν ήταν να μας βγει η ψυχή ώσπου να συνενωθούμε οι Παριανοί σε μία ομάδα, θα χρειαζόντουσαν…επτά ψυχές για να τη διατηρήσουμε

Υ.Γ. Κανένα νόμισμα, ειρήσθω εν τέλει, δεν έχει μία όψη μονάχα.

Το παραπάνω άρθρο μας δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 30-31 Ιουλίου

Σύντομα στα 3 corner...

(...Ο Α.Ο.Πάρου δεν είχε φόβο να διαβρωθεί από τον…Νηρέα και τον Μαρπησσαϊκό, ούτε αυτοί οι δύο από τον Α.Ο.Π.. Ο κίνδυνος ήταν να διαβρωθούν από τις…υποψίες περί διαβρώσεως ο ένας από τον άλλον! Αυτές, όντως, λειτούργησαν σαν τερμίτες...)