Κάποτε, σύμφωνα με τον μύθο, ένας από τους τελευταίους μεγάλους ηγέτες του νησιού Πάροδος συναντήθηκε με έναν επιφανή άνδρα που εκείνη την εποχή διατελούσε πρόεδρος του χωριού Άγουσα.

Ο ηγέτης συνάντησε τον άνδρα στην Άκοστα, έναν τόπο που λάτρευε και συνήθιζε να περνά τα καλοκαίρια του. Οι δύο άνδρες κουβέντιαζαν για όλα με θέα το Βρόντα ποταμό, τα λιόδενδρα και ένα ημιτελές πλοίο. Τη στιγμή που άρχιζαν να καταλαγιάζουν όλοι οι θόρυβοι της μέρας ο ηγέτης σηκώθηκε και είπε στον πρόεδρο: «Τώρα, ας μιλήσουμε για ποδόσφαιρο». Το πρόσωπο του προέδρου έλαμψε με μιας και θαρρείς πως σκεπάστηκε από ένα τεράστιο χαμόγελο. «Τι να πρωτοθυμηθώ…», ο πρόεδρος είπε πολλά και θυμήθηκε περισσότερα.

Από τις πρώτες αυτοσχέδιες εμφανίσεις της ομάδας του χωριού, το μικρό γήπεδο σ’ ένα χωράφι εν τη θέσει Κήπου, τις επισκέψεις μεγάλων ποδοσφαιριστών, τους θρυλικούς αγώνες με την ομάδα της Χώρας Παρτσά, μέχρι την κατασκευή του κανονικού πια, γηπέδου της ομάδας λίγο έξω από το χωριό. Ο ηγέτης τον άκουσε με μεγάλη προσοχή και αναρωτήθηκε ποιά είναι αυτά τα στοιχεία που κάνουν το ποδόσφαιρο τόσο αγαπητό στις μάζες και ιδιαίτερα στα παιδιά. «Ξέρετε», απάντησε ο πρόεδρος, «στην Άγουσα τόσα χρόνια έχουν απαγορευτεί σχεδόν τα πάντα. Νιώθουμε αποκομμένοι απ’ όλες τις μεγάλες αποφάσεις που αφορούν την Πάροδο. Στο μόνο πράγμα που νιώθουμε ισότιμοι με τους κατοίκους της Παρόδου είναι το ποδόσφαιρο. Παίζοντας ποδόσφαιρο νιώθαμε ευτυχισμένοι και προσαρμοζόμασταν με τους εκάστοτε ηγέτες του νησιού αν και μέναμε έξω από πολλές και σημαντικές αποφάσεις που έφεραν την Άγουσα σε υποδεέστερη θέση από την Χώρα της Παρόδου».

Πράγματι, η Άγουσα δεν είχε καλά σχολεία, δρόμους και λιμάνι, είχε ιατρείο δίχως γιατρούς, ένα παλιό γεφύρι, ένα γραφικό λιμανάκι και ένα γήπεδο ποδοσφαίρου. Ο ηγέτης συγκινήθηκε με όσα άκουσε και σουφρώνοντας τα φρύδια του ανήγγειλε στον πρόεδρο: «Ξέρεις, με εμένα ηγέτη δεν απαγορεύεται πλέον τίποτα. Θα κάνω ό,τι μπορώ για να σας δώσω όσα στερηθήκατε τόσα χρόνια! Με ένα αντάλλαγμα, όμως. Θα απαρνηθείτε για λίγο το γήπεδό σας και το αγαπημένο σας παιχνίδι για να προχωρήσουμε άμεσα τα έργα». Ο πρόεδρος με βαριά καρδιά αποδέχτηκε αυτή την ανταλλαγή ελπίζοντας σε ένα καλύτερο μέλλον για το χωριό του.

Ο ηγέτης αποδείχτηκε συνεπής στις αναγγελίες του και έφτιαξε στο χωριό πλατεία, δρόμους, λιμάνι, παιδική χαρά και ένα ολοκαίνουριο σχολείο! Παρ’ όλα αυτά τα παιδιά της Άγουσας έπεσαν σε βαθιά μελαγχολία. Ο ηγέτης θύμισε στους γονείς σε πόσες όμορφες  δραστηριότητες θα επιδίδονται τώρα πια τα παιδιά τους παρά την απουσία γηπέδου. «Τα παιδιά σας θα κάνουν κούνιες, θα έχουν ελεύθερο internet για να περνάνε ώρες ατελείωτες μπροστά στο κουτί του υπολογιστή τους κλπ». «Μα τους απαγορεύσατε να παίζουν ποδόσφαιρο στον τόπο τους», απάντησαν οι γονείς. Μετανιωμένος ο ηγέτης του νησιού με όλη αυτή τη δυσφορία αποκρίθηκε σους αυλικούς του: «Τί αχαριστία, Θεέ μου! Θα τους κάνω εγώ να ξεχάσουν τι θα πει ποδόσφαιρο».

Όταν έφτασε η ώρα του να εγκαταλείψει την Πάροδο γύρισε στον διάδοχό του και είπε: «Οι κάτοικοι της Άγουσας είναι αχάριστοι, μην το ξεχνάς. Γήπεδα να φυτρώσουν σε όλη την Πάροδο αλλά στην  Άγουσα ποτέ». «Σιγά το πρόβλημα», του απάντησε εκείνος. «Θα τους κάνω εγώ να ξεχάσουν το γρασίδι!».

Δεν γνώριζε όμως ούτε εκείνος ότι τη ζωή και το ποδόσφαιρο, ούτε τα απαγορεύεις ούτε τα ερμηνεύεις. Τα ζεις, αγωνιζόμενος για να τα κάνεις καλύτερα. Αρκεί να έχεις ψυχή. Ψυχή, που ένα μικρό κομμάτι της ίσως να είναι από γρασίδι…

Υ.Γ. Παραμύθια μας δώκατε; Παραμύθια θα λάβετε!

(Τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι προϊόν μυθοπλασίας και ουδεμία σχέση έχουν με την πραγματικότητα...).

 «Στα 3 corner πέναλτι»  
Το παραπάνω άρθρο μας δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ"