Ο εθισμός, η έλλειψη οράματος και το Μαρακανά της Νάουσας...

Το (Παριανό) ποδόσφαιρο, διαχρονικό «μαζικό κίνημα», καθώς στ’ αλήθεια είναι, μοιάζει περίπου αναπόφευκτο να κουβαλάει όλη την παθολογία της περιρρέουσας ατμόσφαιρας που υπάρχει στην κοινωνία. Να υφίσταται τον «αρπακολλισμό», την έλλειψη οράματος και προοπτικής, τα αδιέξοδα που δημιουργούν στους νέους οι εκάστοτε τοπικές αρχές του νησιού μας.

Ένα από αυτά τα αδιέξοδα είναι η απουσία χώρων άθλησης στην Νάουσα η οποία έχει ήδη μπει στον έβδομο χρόνο δίχως γήπεδο ποδοσφαίρου. Η νυν δημοτική αρχή δεν τολμά να καλέσει τους κατοίκους της σε μια ανοιχτή συζήτηση στο χωριό για να τους ενημερώσει αναλυτικά για το μεγάλο αυτό θέμα και να αφουγκραστεί τα προβλήματα των 110 αθλητών του Νηρέα (μικρών και μεγάλων), των μελών του συλλόγου, καθώς και τα παράπονα των γονέων.

Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που διοικούν και αποφασίζουν για τα της Πάρου, μόλις είδαν ότι οι Ναουσαίοι εθίζονται, «βολεύονται» και συνηθίζουν την απουσία γηπέδου έσπευσαν να ενισχύσουν τη βολική γι’ αυτούς κατάσταση με ψιμύθια, μεγαληγορίες, παραμύθια και μισές αλήθειες. Για το θέμα του γηπέδου ο ένας λειτουργούσε ερήμην του άλλου χωρίς καμία συζήτηση, καμία προεργασία, καμία διαβούλευση, κανένα σχέδιο και -κυρίως- κανένα προγραμματισμό. Άνθρωποι ανέπνευστοι και ολίγιστοι -σε θέματα αθλητισμού - με χειρισμούς αστόχαστους φλυαρούν και αναγγέλλουν μελέτες, παρακολουθώντας από μακριά την νεολαία της Νάουσας να βυθίζεται στη μοίρα της. Αλλά αυτά, δυστυχώς, είναι τα αποτελέσματα ενός φρενήρη προεκλογικού λαϊκισμού.

Ένας εκ των αντιδημάρχων, σε συνέντευξή του στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας, μιλώντας για το…γηπεδικό απέφυγε να αναφερθεί στη μία και μόνη αλήθεια: Λεφτά δεν υπάρχουν! Άμα δεν ρέει το χρήμα, όποια κι αν είναι η συγκυρία, βλέπεις και ξαναβλέπεις εκείνες τις αραχνιασμένες, πια, μακέτες και παρακαλάς να βγει κάποιο πρόγραμμα για να ενταχθείς κι εσύ στο κόλπο του γηπέδου.

Και τώρα τι; Θα περιμένουν οι νέοι της Νάουσας πότε θα…βρεθούν ΤΑ χρήματα ώστε να αθληθούν και αυτοί; Θα αφεθούν οι Ναουσαίοι στις «καλές και άγιες» (πλην ανέξοδες και εύκολες να εξαγγέλλονται) προτάσεις μακράς πνοής; Λύσεις για ένα γήπεδο ποδοσφαίρου πάντα βρίσκονται αρκεί να τις αναλαμβάνουν τα φρέσκα (και καλοπροαίρετα) μυαλά. Άνθρωποι που αφήνουν τ’ αστεία κατά μέρος, σηκώνουν τα μανίκια και δουλεύουν για να φέρουν εις πέρας οτιδήποτε αναλάβουν. Άνθρωποι που θα χρησιμοποιήσουν για εργαλείο της δουλειάς τους την δίψα των Ναουσαίων για ένα γήπεδο που θα διαθέτει τα στοιχειώδη και όχι ανθρώπους που μας τάζουν το… Μαρακανά (σ.σ. το μεγαλύτερο στάδιο του κόσμου) των Κυκλάδων. 

Ως κάτοικος της Νάουσας βρίσκω εξοργιστική την ευθεία προσβολή της νοημοσύνης μας. Την ευθεία προσβολή της στοιχειώδους σοβαρότητας και της αξιοπιστίας των Ναουσαίων.

Ως κάτοικος της Νάουσας νιώθω εκτοπισμένος από τον τόπο μου, τον τόπο των δεδομένων δικαιωμάτων και υποχρεώσεων.

Ως κάτοικος της Νάουσας ζητάω γήπεδο όχι με μαγκιές, αλλά ούτε και ως επαίτης που ζητά ελεημοσύνη.

Το πρόβλημα του γηπέδου παραμένει και είναι μεγάλο και επ’ αυτού, απαιτούνται καθαρές απαντήσεις και όχι υποκριτικές υπεκφυγές!

Υ.Γ. Μακάρι οι εξελίξεις -σαν από κάποιο θαύμα- να ανατρέψουν πανηγυρικά το κείμενο τούτο. Μα, η καλλιέργεια τεχνητής αισιοδοξίας (ανέξοδης, αβάσιμης και, εν τέλει, ανώφελης) δεν ανήκει στις… υποχρεώσεις της στήλης. Ευτυχώς!

Το παραπάνω άρθρο μας δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 19-20 Μαρτίου