ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΠΑΙΧΝΙΔΙ(μέρος 2ο)

Οι εκπαιδευτικοί έχουν παρατηρήσει ότι τα παιδιά στα διαλείμματα στο σχολείο δεν γνωρίζουν πώς να παίξουν. Διαπιστώνουν ότι έχουν φοβερό άγχος να προλάβουν να παίξουν, δεν οργανώνονται σωστά και υπάρχει νευρικότητα στο παιχνίδι τους. Σκοπός του παιχνιδιού τους δεν είναι να χαρούν απ'αυτό αλλά η νίκη με κάθε τρόπο. Γίνονται συχνά τσακωμοί, εν΄πω υπάρχουν παιδιά απομονωμένα που δεν παίζουν καθόλου. Στις μέρες μας είναι αλήθεια ότι τα παιδιά εμφανίζουν μεγαλύτερη επιθετικότητα και είναι πιο σκληρά, παίζουν για να νικήσουν, δεν δέχονται εύκολα την ήττα. Βάζουν το "εγώ" πρώτα και όχι το "εμείς". Σε σχέση με το παρελθόν είναι μειωμένη η φαντασία και η δημιουργικότητά τους, ενώ επιλέγουν συνήθως παιχνίδια με βία θεωρόντας το φυσιολογικό μιας και έχουν δει τους ήρωές τους να το κάνουν.

"Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να απομακρυνθούν από το παραδοσιακό πρότυπο του δασκάλου που ενδιαφέρεται μόνο για την ύλη των βιβλίων, να γίνουν πραγματικοί "παιδαγωγοί", να έρθουν πιο κοντά στο παιδί και τις ανάγκες του, να του "μάθουν" τελικά και πώς να παίζει, αφήνοντας βέβαια στο παιχνίδι ένα βασικό συστατικό που είναι η ελευθερία."
Φέρνοντας ένα κοινό για όλους μας παράδειγμα, στην εποχή μας, ο παππούς, η γιαγιά αλλά ακόμα και οι γονείς δεν έχουν ελεύθερο χρόνο, γυρίζοντας σπίτι κουρασμένοι, και δεν θα πάνε το παιδί κάπου να παίξει αλλά θα το αφήσουν στον υπολογιστή ή να δει τηλεόραση. Έτσι, δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος και σιγά σιγά το παιδί συνηθίζει κι αυτό. Αναφερόμενος στα παραπάνω δεν απορρίπτω τον υπολογιστή και την τηλεόραση, απλά πρέπει να γίνεται με μέτρο. Και κυρίως χρειάζεται το παιχνίδι το ομαδικό με συμμαθητές και φίλους σε ανοιχτούς χώρους!
Πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη εποχή, τώρα πια, είναι απαραίτητο οι γονείς να κατανοήσουν τη σπουδαιότητα του παιχνιδιού για τη σωστή ανάπτυξη των παιδιών τους και να προωθήσουν όσο μπορούν το ομαδικό παιχνίδι από μικρή ηλικία.