ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΑΛΑΝΑΣ ΣΤΗ ΡΙΖΙΚΗ ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ

Παίξε, διάβασε, διασκέδασε, ταξίδεψε, ξόδεψε, μάζεψε κι όλ’ αυτά τώρα που μπορείς γιατί έρχονται δύσκολες μέρες (ή δύσκολοι καιροί)…Κάπως έτσι δεν μας έλεγαν οι μεγαλύτεροι –και σοφότεροι- για να μας μάθουν να εκτιμάμε το οτιδήποτε; Κι όμως  έτσι έγινε! Οι δύσκολες μέρες, για τις οποίες χρόνια ακούγαμε και ποτέ δεν τις βλέπαμε, άρχισαν να κάνουν επικίνδυνα την εμφάνισή τους στην κοινωνία που ζούμε. Οι κοινωνικές συμπεριφορές σταδιακά επανακαθορίζονται, θεσμοί όπως η υγεία και η παιδεία απαξιώνονται, όλες οι βίαιες τάσεις γίνονται δημοφιλείς και ο «τόπος» μας, πλέον, δεν είναι κοινός τόπος για όλους. Ο κοινωνικός ιστός έχει μεταλλαχτεί ριζικά και επιβεβαιώνονται οι χειρότεροι φόβοι μας για τον αντίκτυπο που έχει στον τρόπο ζωής, τόσο των μεγάλων όσο και των παιδιών.

Από την κουλτούρα του μόχθου καταλήξαμε στην κουλτούρα του εύκολου κέρδους. Από τη φιλοσοφία της μακράς διαδρομής (προς το στόχο) περάσαμε στη φιλοσοφία του πιο σύντομου δρόμου (προς την επιτυχία). Η κάθε γενιά, εποχή και κοινωνία έχει τα δικά της ενδιαφέροντα και μέτρα, τους δικούς της ρυθμούς και κώδικες, τα δικά της όρια, τις δικές της αξίες, τη δική της κουλτούρα και φιλοσοφία, εν τέλει τον δικό της κύκλο και τη δική της ζωή. Ο πατέρας που έμαθε τι είναι το μάους του υπολογιστή στα σαράντα, ο γιος που το ξέρει από το νηπιαγωγείο. Ο πατέρας που τόνιζε με περισπωμένη και δασεία, ο γιος που γράφει με greeklish. Ο πατέρας που του τράβηξε το αυτί ο δάσκαλος στο σχολείο, ο γιος που μεγαλώνει σε σχολικό περιβάλλον γεμάτο από ψυχολογική βία. Ο πατέρας που είχε το φροντιστήριο ξένης γλώσσας και τίποτ’ άλλο, ο γιος που δεν έχει τίποτ’ άλλο παρά μόνο φροντιστήρια. Ο πατέρας που μεγάλωσε σε μια…«μονοφυλετική» κοινωνία, ο γιος που μεγαλώνει σε μια κοινωνία πολυφυλετική. Ο πατέρας που όταν τον ρώταγες τι θα γίνεις άμα μεγαλώσεις έκανε όνειρα, ο γιος που όταν τον ρωτάνε το ίδιο απαντάει ότι φέρνει τα πιο πολλά χρήματα.

Ότι συμβαίνει σε κάθε ελληνική οικογένεια, το αυτό (επί δέκα) αποτυπώνεται και στις μικρές κοινότητες των παιδικών ομάδων ποδοσφαίρου. Η ριζική μετάλλαξη του κοινωνικού ιστού δεν θα γινόταν να μην έχει αντίκτυπο και στο χώρο του αθλητισμού. Ο πατέρας που πρόλαβε να παίξει, ο γιος που αποχαυνώνεται μπροστά σε μια οθόνη και νομίζει ότι παίζει. Ο πατέρας που μάτωνε τα γόνατά του στις αλάνες, ο γιος που παίζει σε περιφραγμένο γήπεδο με συνθετικό χλοοτάπητα. Στην αλάνα ο πατέρας έμαθε τις αξίες της ζωής. Έτρεξε, ελίχθηκε, ντρίπλαρε, απέφυγε και η ζωή συνεχίστηκε…Τα σημερινά παιδιά προσέρχονται παντού με ένα λάπτοπ ή μια φορητή παιχνιδομηχανή και πίεση δεν αντέχουν ούτε το μίνιμουμ. Για δουλειά, ούτε συζήτηση. Και η ζωή συνεχίζεται…Η εποχή της αλάνας πέρασε ανεπιστρεπτί.

Η μερική αποσύνθεση του κοινωνικού ιστού έχει κάνει έντονα την εμφάνιση της και στον «Καλλικρατικό» Δήμο Πάρου (οι συνθήκες που βιώνουμε καθημερινά στο Κέντρο Υγείας του νησιού μας είναι τραγικές). Είναι ντροπή για τον πολιτισμό μας, σε μια περίοδο που θέλουμε να λέμε πως ο οργανωμένος αθλητισμός στην Πάρο έχει κάνει βήματα προόδου, ν’ αναπολούμε την εποχή της αλάνας που δεν γνώρισαν τα παιδιά μας. Τότε που τα πράγματα ήταν σαφώς πιο ανοργάνωτα. Πρέπει να καταλάβουν αυτοί που διοικούν την Κ.Δ.Ε.Π.Α.Πάρου πως πέρα από το όποιο ταλέντο, τις αθλητικές αρετές και εμπειρίες, ο κάθε αθλητής είναι και φορέας πολιτισμού και αναλόγως πρέπει να τον αντιμετωπίζουν. Και επιβάλλεται –από τούτη’ δω τη στήλη- να υπενθυμίσουμε στους…δημογέροντες του νησιού πως όποιος υποτίμησε τον αθλητισμό, τον έχει βρει μπροστά του. 

Το παραπάνω άρθρο μας δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 9-10 Απριλίου