Εχθροί των παιδιών οι σύγχρονες μάστιγες και η μιζέρια μας

Δουλειά, μεθοδικότητα, επιμονή και αγάπη για το ποδόσφαιρο. Μ’ αυτά ως εφόδιο πρέπει να ξεκινάει κανείς (παράγοντας ή προπονητής) την ενασχόλησή του στο χώρο του παιδικού ποδοσφαίρου, μ’ αυτά να πορεύεται και στο μέλλον. Όλα τα άλλα θα έρθουν από μόνα τους.

Διανύω, ήδη, την πέμπτη χρονιά ενασχόλησής μου με τα παιδιά. Εκτός από το να τα προπονώ, να τα γυμνάζω, να τα καθοδηγώ και να τα συμβουλεύω, νιώθω ότι κάθε μέρα προπόνησης που περνάει μαζί τους είναι και μία κερδισμένη για μένα μέρα. Μαθαίνω και διδάσκομαι καθημερινά από τον κόσμο των παιδιών παρατηρώντας τον τρόπο που παίζουν, που αστειεύονται, που συνεργάζονται, που απογοητεύονται, που θυμώνουν. Κι όλα αυτά για πράγματα που εμείς οι μεγαλύτεροι θεωρούμε ασήμαντα, αλλά για εκείνα είναι ο…κόσμος όλος.

Ανέκαθεν θεωρούσα ότι οι ακαδημίες ποδοσφαίρου βοηθούν τα παιδιά (είτε γίνουν είτε όχι, καλοί ποδοσφαιριστές) γιατί μαθαίνουν να ζουν μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Τα παιδιά μέσα από ένα ομαδικό άθλημα ξεδίνουν, παρασύρονται, δημιουργούν πρότυπα ανάμεσα στους φίλους και συμπαίκτες τους, αναπτύσσουν πιο πολύ την προσωπικότητά τους. Ζουν τη νίκη, την ήττα, το πάθος, το τρέξιμο. Και μέσα από τις προπονήσεις μαθαίνουν κι άλλα πράγματα εκτός ποδοσφαίρου, όπως είναι η οργάνωση και η πειθαρχία. Σήμερα - περισσότερο από ποτέ - θεωρώ ότι υπάρχει η ανάγκη να περάσουμε στους μικρούς αθλητές μας αρχές που θα τους βοηθήσουν να αντισταθούν στις σύγχρονες μάστιγες της κοινωνίας μας όπως είναι η βία (σωματική και ψυχολογική), η αντικοινωνική συμπεριφορά (απομόνωση), η κατάθλιψη, το διαδίκτυο, η τηλεοπτική αποχαύνωση. Να σταματήσουμε το… παιδο-χάζωμα και να βγάλουμε επιτέλους τα παιδιά από τις πρίζες. Απαραίτητη προϋπόθεση για την επίτευξη αυτού του δύσκολου στόχου είναι η συνεργασία όλων όσων εμπλεκόμαστε στη διαδικασία αυτή.

Με αφορμή την εκδήλωση αδελφοποίησης μεταξύ των ακαδημιών του ΑΜΕΣ Νηρέα και του Νέος ΑΟ Σύρου πρέπει να καταλάβουν όλοι στην Πάρο, άνθρωποι και μη του ποδοσφαίρου, πως μέσω των ακαδημιών το ποδόσφαιρο στο νησί μας παράγει και πολιτισμό. Χρηστά συναλλακτικά ήθη και σεβασμό στις ανθρώπινες σχέσεις. Φέρνει πιο κοντά τα παιδιά και τα βάζει στη διαδικασία να διανοίξουν τους ορίζοντές τους. Στον κόσμο των μεγάλων η μιζέρια, διάχυτη – πια - στην ατμόσφαιρα, καταβάλλει τους πάντες. Αντίθετα, στον κόσμο των μικρών μέσα από τη σωστή αθλητική διαδικασία, και παράλληλα με παράπλευρες εκδηλώσεις, μπορούμε να αναδείξουμε αγάπη, μεράκι, παιδεία, αρετή, αρχές, διδασκαλία. Τα όποια οικονομικά μεγέθη – που κάθε χρόνο καταφέρνουν και αντλούν οι ομάδες μας - ας χρησιμεύσουν και ως μέσα ποδοσφαιρικής προόδου που είναι και το υγιές. Ας ρίξουν βάρος σε διάφορες εκδηλώσεις-δραστηριότητες που αφορούν τα παιδιά. Να μεριμνήσουμε όλοι ώστε να παραμείνει το ποδόσφαιρο στην Πάρο διαδικασία πρωτογενούς προόδου και όχι πεδίο σκέτης αντιπαράθεσης. Να κάνουμε τα παιδιά μας να αγαπήσουν το ποδόσφαιρο και τον αθλητισμό και αυτό θα συμβεί μόνο αν χαίρονται όταν αθλούνται. Η έλλειψη σωστών χώρων άθλησης στο νησί είναι ένας σημαντικός λόγος  που δεν χαίρονται όσο θα έπρεπε τα παιδιά και δεν στρέφονται τόσο εύκολα στον αθλητισμό.

Τρανό παράδειγμα το τμήμα μπάσκετ του Μαρπησσαϊκού που μετράει 80 αθλητές. Προπονούνται σε ανοικτό χώρο ανεξαρτήτως καιρού και παρ’ όλα αυτά δεν το βάζουν κάτω πιέζοντας (με το να μη διαλύονται) όσο μπορούν κι αυτοί για ένα  κλειστό γυμναστήριο στο νησί, οπουδήποτε και όχι απαραίτητα στη Μάρπησσα. Οι άνθρωποι που αποφασίζουν για τον αθλητισμό και τον πολιτισμό στο νησί μας έχουν καταντήσει αυτό το τμήμα σε περιπλανώμενο θίασο των Κυκλάδων. Άνθρωποι όπως ο Βαγγέλης και ο Θοδωρής ξεπερνάνε εαυτούς για να κρατήσουν ζωντανό το μπάσκετ στην Πάρο γιατί κάποιοι θεωρούν πολυτέλεια την κατασκευή ενός απλού κλειστού αθλητικού χώρου στην Πάρο.  

Μη σας φαίνεται αφύσικο, σε ένα νησί που δεν δείχνει να αγαπά τον αθλητισμό, το ότι όλοι θα θέλαμε να στρέψουμε τα παιδιά μας να ασχολούνται μ’ αυτόν εάν υπήρχαν καλύτερες υποδομές. Είναι, λοιπόν, καταπληκτική (έως ασύλληπτη) η διαπίστωση πώς, το πόσο – και εάν - τα παιδιά μας αγαπήσουν το ποδόσφαιρο (ή οποιοδήποτε ομαδικό άθλημα) εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την πρώτη μπάλα που εμείς οι μεγάλοι θα τους πετάξουμε. Ανάλογα με το πώς θα γίνει αυτό, υπάρχουν δύο πιθανότητες: είτε να τα τρομάξουμε, είτε να τα «μπάσουμε» στη μαγεία τους. Ας βεβαιωθούμε ότι θα κάνουμε το δεύτερο.

Το παραπάνω άρθρο μας δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 2-3 Απριλίου