Οι Διόσκουροι του Α.Ο.Π. μετά τον χωρισμό

Αναλώθηκα µε ένα θέµα εδώ και τρεις εβδοµάδες και δεν βρήκα την ευκαιρία να γράψω δυο αράδες για τα αγωνιστικά των οµάδων µας στα οποία συνέβησαν πολλά και διάφορα, όπως διαβάζετε σε άλλες στήλες της εφηµερίδας. Στον ΑΟ Πάρου έφυγε ο προπονητής, στον Νηρέα ήρθαν κάποια καλά αποτελέσµατα και στον Αστέρα Μαρµάρων έχασαν χρυσή ευκαιρία για πρωτιά στον όµιλο.

Λέγεται ότι όλες οι σχέσεις που εµπεριέχουν ανθρώπους και «πολιτισµό» κρίνονται στο πως τελειώνουν. Όχι στο πώς αρχίζουν. Στο χωρισµό. Όχι στο σµίξιµο. Η σχέση των ανθρώπων του ΑΟΠ µε τον προπονητή της οµάδας κ. Ερρίκο κρίνεται ως καλή, εξ ου και το συναινετικό - φιλικό διαζύγιο.

Η διοίκηση του ΑΟΠ αποφάνθηκε, αυτή την περίοδο, ότι η οµάδα έχει (αµεσότατη) ανάγκη από έναν άνθρωπο «µάστορα» στον πάγκο. Να φτιάξει τις όποιες κακοτεχνίες και να λειτουργήσει, ξανά, αγωνιστικά η οµάδα. Όχι έναν άνθρωπο να χτίσει από την αρχή. Έναν τέτοιον επέλεξαν το καλοκαίρι µε βάση το πλάνο που έθεσαν οι άνθρωποι της οµάδας και αυτό κλήθηκε να υλοποιήσει ο κ. Αντώνης Ερρίκος. Δηλαδή, να δηµιουργήσει µια οµάδα µε πολλούς µικρούς και λίγους, για απαραίτητα υποστηρίγµατα, µεγάλους και εν µέρει το πέτυχε. Τώρα, όµως, δεν είναι αρχή πρωταθλήµατος. Είναι προς το τέλος. Και γι’ αυτό οι άνθρωποι του ΑΟΠ, προσµετρώντας πολλά, επέλεξαν για τη θέση του προπονητή έναν άνθρωπο µέσα από την οµάδα. Ο Άρης Λάππη µε την πολυετή του παρουσία και προσφορά στην οµάδα της Παροικιάς έχει δείξει συναίσθηση ευθύνης, εξ ου και ότι τον εµπιστεύτηκαν οι άνθρωποι της διοίκησης για να του αναθέσουν αυτό το σηµαντικό πόστο. Διότι γνωρίζουν ότι µπορούν, επάνω του, να βασιστούν.

Για τους ποδοσφαιριστές σηµασία έχει ότι ξέρουν µε ποιον έχουν να κάνουν, εκείνος ξέρει µε ποιους έχει να κάνει, και τα βρίσκουν. Η «περιγραφή έργου» που έχει να κάνει ο Άρης µέχρι το τέλος της χρονιάς είναι να τους µαζέψει, να τους τακτοποιήσει, να τους καθοδηγήσει. Και είµαι πεπεισµένος ότι θα τα πάει περίφηµα διότι, είναι άνθρωπος που έχει µάθει να εµπιστεύεται περισσότερο τι λέει η πείρα του και τι βλέπουν τα µάτια του να συµβαίνει στο γρασίδι, από οτιδήποτε άλλο δευτερεύον. Μένει να φανεί εν καιρώ πόσο θα διαρκέσει η παρουσία του στον πάγκο της οµάδας και αν θα λειτουργήσει ευεργετικά, αλλά αν κρίνω από το ντεµπούτο του (το 4-1 επί του Πάγου) αισιοδοξώ ότι θα µείνει για καιρό στον πάγκο της οµάδας που τόσο αγαπάει.

Κάπου εδώ θέλω να κάνω και µια ιδιαίτερη υποσηµείωση για τους Διόσκουρους του ΑΟ Πάρου. Εκτιµώ ότι είναι δίκαιο, µε κάποιον τρόπο, οι «πιστοί» να ανταµείβονται στη συλλογική συνείδηση των φίλων µιας καθαρά ερασιτεχνικής οµάδας. Ο Άρης µαζί µε τον Θανάση Δαφερέρα είναι δύο τέτοιοι. Διότι, µε την πολυετή προσφορά τους στην οµάδα, στήριξαν (κατ’ ουσίαν «γέννησαν» µε το παράδειγµά τους) έναν κορµό νέων παικτών που βλέπουν τους µεγάλους, µαθαίνουν από τους µεγάλους, συσπειρώνονται γύρω από τους µεγάλους, τρέχουν όσο οι µεγάλοι και «για» τους µεγάλους. Δεν βρίσκονται εύκολα άνθρωποι σαν τον Άρη και τον Θανάση σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Τόσο αποφασιστικοί, στη στοχοπροσήλωσή τους, και τόσο εργατικοί. Ώστε, κι αν δεν γίνει ό,τι βάζουν σκοπό να κάνουν, τουλάχιστον δεν έχουν δεύτερες σκέψεις. Για κάτι, να µετανιώνουν. Αφού τα δίνουν όλα. Ένα σπάνιο παράδειγµα αφοσίωσης και ενέργειας. Δεν είναι η δική τους ικανοποίηση να τους αναδεικνύουµε. Είναι η δική µας υποχρέωση.

Όσον αφορά το Νηρέα, στη σειρά των τριών παιχνιδιών που έδωσε (Πάγος, Πανθηραϊκός και Φιλώτι) φανέρωσε ό,τι έχουµε επισηµάνει από εδώ κατά τη διάρκεια της χρονιάς, και µπορούµε να τα συνοψίσουµε ως εξής: Η οµάδα της Νάουσας βγάζει στο παιχνίδι της γρήγορη κίνηση και αρκετά καλή πίεση στην µπάλα, τα τρεξίµατα µοιράζονται και συµµετέχουν όλοι σε αυτά. Κι αυτό διότι κυκλοφορούν στο γρασίδι όλων των ειδών τα καλά. Εµπειρία, τακτική, ενόραση, κάθετη κίνηση, ντρίµπλα, προσωπική ενέργεια. Η µπάλα τσουλάει. Και το ρεπερτόριο, παιχνίδι µε το παιχνίδι αποκτά ποικιλία παρά τις όποιες απουσίες λόγω καρτών ή τραυµατισµών. Όµως, σε ένα άλλο κοµµάτι του, που αφορά τη συνολική αµυντική λειτουργία, εξακολουθεί να κουβαλά ανασφάλειες που θαρρεί κανείς, πως απλώς αναµένουν τη στιγµή σε κάθε παιχνίδι για να ξεπηδήσουν στην επιφάνεια.

Τέλος, για τον Αστέρα και το άσχηµο φετινό του φινάλε απλά έχω να προσθέσω ότι ο… µύθος δηλοί πως αυτή η οµάδα (εξακολουθεί να) διακατέχεται από µια κάποια φοβικότητα, κατάλοιπο παλαιών συµπλεγµάτων, ενόψει του αποφασιστικού βήµατος. Του ενός κλικ, για να στρίψει. Οι ευκαιρίες ωστόσο, δεν τελείωσαν εδώ. Αλλά δεν (θα) είναι και ανεξάντλητες. 

 

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 24-25 Μαρτίου