Η διάρκεια ως ζητούμενο και το Αστέρι ως έμβλημα

Δύο εβδοµάδες καταπιάστηκα (και ευελπιστώ να µην επανέλθω) µε το θέµα διαιτησία αφήνοντας σε δεύτερη µοίρα το αγωνιστικό κοµµάτι των τριών παριανών οµάδων µας. Στην 1η κατηγορία ο ΑΟ Πάρου και ο Νηρέας έχουν παρουσιάσει ως τώρα ένα βασικό µειονέκτηµα. Κι αυτό είναι η έλλειψη µιας κάποιας διάρκειας. Δεν έκαναν έναν καλό γύρο; Δεν µας πειράζει. Δεν έκαναν, έστω, έναν καλό µήνα; Το κατανοούµε. Δεν µπορεί όµως να µην µας ενοχλεί το κατόρθωµά, γιατί περί κατορθώµατος πρόκειται, να µη βάλουν ποτέ στη σειρά δυο - τρία καλά µατς, ανεξαρτήτως αποτελεσµάτων. Και αυτό είναι το απεγνωσµένο ζητούµενο, πλέον από τους φίλους και των δύο οµάδων.

Ο Νηρέας, θα αναφερθώ για την οµάδα µου, έχει το χαρακτηριστικό, ως αγωνιστική συµπεριφορά, να χαµαιλεοντίζει. Οι παίκτες «προσαρµοζόµαστε» στο ύψος του αντιπάλου, έτσι όπως το έχουµε µέσα στο µυαλό µας εκ των προτέρων. Παίζουµε µε την Άνω Σύρο; Ανερχόµαστε, για να αντιµετωπίσουµε την περίσταση και δηµιουργούµε αβαντάζ στον εαυτό µας. Παίζουµε µε τον Παµµηλιακό; Κατερχόµαστε. Και απεµπολούµε το αβαντάζ που κοπιάσαµε για να δηµιουργήσουµε. Δεν είναι εύκολη οµολογουµένως η ισορροπία. Δηλαδή, η συγκέντρωση ανεξαρτήτως ποιος είναι κάθε φορά ο αντίπαλος.

Στον τελευταίο αγώνα στη Μήλο αντιµετωπίσαµε µια οµάδα στην οποία αξίζουν πολλά συγχαρητήρια. Οι επιθέσεις του Παµµηλιακού ήταν αξιοπρεπέστατα δουλεµένες, χτισµένες µε λογική και υποµονή, µε πάσες, µε κίνηση στον χώρο, µε πλαγιοκοπήσεις, µε ανεβάσµατα παικτών απ’ τις πίσω γραµµές, όλα καλά. Αλλά, πάλι, ήταν σαν να περνούσαν ανάµεσα σε άψυχες κι ακίνητες κορίνες, όχι ανάµεσα σε ζωντανούς αντιπάλους. Εµείς δεν βγάλαµε ποτέ κατά τη διάρκεια του αγώνα την επιθυµία για τη νίκη. Κάτι που έφερε την αστάθεια. Και η αστάθεια στο τέλος, τη «στάνταρ» αποτυχία. Αναφέροντας τον Παµµηλιακό µια υποσηµείωση γι’ αυτή την υπέροχη, σε όλα της, οµάδα: το µεγαλείο που παρατήρησα στη Μήλο είναι ο βαθµός ταύτισης. Της τοπικής οµάδας και της τοπικής κοινωνίας. Σχεδόν στο 100%.

Για το παιχνίδι του ΑΟΠ στη Μύκονο µία από τα ίδια. Εύκολη και φθηνή ήττα. Το σκορ, στα εκτός έδρας παιχνίδια του εφέτος, αν δεν καταφέρει να κρατήσει την εστία του ανέπαφη τότε συνήθως παίρνει διαστάσεις εις βάρος του. Και, µιλώντας για…σκορ, γκολ, ρεκόρ αξίζει να αναφέρουµε ότι ο Νηρέας έχει δηµιουργήσει αρνητικό σερί µε το να δέχεται γκολ σε όλα τα φετινά του παιχνίδια, ενώ στη Μήλο έβαλε τέλος σε ένα θετικό σερί που τον ήθελε να σκοράρει σε όλα τα µατς, εντός ή εκτός έδρας. Από την άλλη, ο ΑΟΠ έχει σκοράρει σε όλους τους αγώνες του φέτος (πλην αυτόν της πρεµιέρας µε την Άνω Μερά), ενώ δεν έχει καταφέρει να κρατήσει ακόµα το µηδέν στην έδρα του.

Στη 2η κατηγορία υπάρχει ο Αστέρας που µας έκανε να χαµογελάσουµε την Κυριακή. Η οµάδα των Μαρµάρων πέτυχε µια σηµαντική νίκη στην Ίο και είναι πολύ κοντά στο να εξασφαλίσει την πρώτη θέση στον όµιλο. Ο Αστέρας έχει στον πάγκο του έναν άνθρωπο που επικοινωνεί µε αυτοπεποίθηση την ποδοσφαιρική αλήθεια της οµάδας του έτσι, όπως την αντιλαµβάνεται βλέποντας την στην καθηµερινότητα της. Δίχως να την εξωραΐζει, δίχως να την υποβαθµίζει. Κι αυτό, πιστέψτε µε, είναι πολύ σηµαντικό. Είναι και εκείνο το αστέρι, ως έµβληµα του συλλόγου, που τους ακολουθεί και τους προστατεύει στην αξιοπρεπέστατη ποδοσφαιρική τους πορεία όλα αυτά τα χρόνια.

Εύχοµαι να καταφέρουν τελικά να βγουν πρώτοι, όχι επειδή είναι… Παριανή οµάδα ή λόγω ανόδου (µιας και καταργούνται του χρόνου οι δύο κατηγορίες και επιστρέφουµε σε οµίλους), αλλά για τον έναν και µοναδικό λόγο ότι οι περισσότεροι (από τα παιδιά του Αστέρα) είναι φίλοι µου και η χαρά των φίλων µου (θα) είναι δυο φορές δική µου χαρά.

 Υ.Γ. Το Παριανό ποδόσφαιρο επιβεβαιώνει και σε αυτό το πρωτάθληµα, µε βάση πάντα τα αποτελέσµατα, τη συνεχιζόµενη «αντικειµενική αδυναµία» των δύο οµάδων µας να αντεπεξέλθουν στα… φετινά εγχειρήµατα. Δεν το έχουµε, πέφτουµε σε τοίχο, τρώµε τα µούτρα µας, και επανερχόµαστε την επόµενη χρονιά για να ξαναπέσουµε στον ίδιον τοίχο. Μετά, συνήθως στρώνουµε αλλά είναι, πια, αργά. Γι’ αυτό και για τη µια δυνατή οµάδα φωνάζαµε από τούτη 'δω τη στήλη ότι δεν είναι ποτέ αργά.

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 25-26 Φεβρουαρίου