Αθλητική ανάπτυξη στην Πάρο; Στην νεολαία μας αρμόζουν τα πάντα...

H κρίση όντως, δυνητικά, γεννά ευκαιρίες. Σωτήριες ευκαιρίες σε όλα τα επίπεδα. Έτσι, ευκαιρίες µπορεί να δηµιουργηθούν ακόµα και για τον αθλητισµό της Πάρου. Το ότι βρισκόµαστε σε άσχηµη περίοδο όπου ο κόσµος κάµπτεται οικονοµικά δεν αναιρεί άλλα πράγµατα που επιβάλλεται να γίνουν. Τόσο για τη σωµατική όσο και για την ψυχική µας υγεία. Αλλά οι ευκαιρίες αυτές δεν πρόκειται να βγάλουν πόδια, να περπατήσουν… µονάχες και να φτάσουν ως έξω από την πόρτα του Δηµαρχείου για να τη χτυπήσουν, ώστε να ξυπνήσουν οι υπεύθυνοι και, επιτέλους, να κάνουν κάτι για την αθλητική ανάπτυξη στο νησί µας.

Από την Κ.Δ.Ε.Π.Α.Πάρου, όπως και από κάθε άλλον Οργανισµό Τοπικής Αυτοδιοίκησης που επιθυµεί τον αυτοσεβασµό, δεν περιµένεις ευχολόγια από τον άµβωνα µε τα χέρια σταυρωµένα. Περιµένεις δράσεις, πρωτοβουλίες, ρήξεις. Περιµένεις να προκληθούν συζητήσεις, ενδεχοµένως και αντιµαχίες, ζυµώσεις. Ώστε κάπου να καταλήξει, αντί να διαιωνίζεται όλη αυτή η ανυπαρξία των αθλητικών προγραµµάτων. Για να προκληθούν ζυµώσεις χρειάζεται η πρώτη ύλη. Η πρώτη ύλη είναι οι ιδέες. Οι προτάσεις. Όχι τα κηρύγµατα. Από τη µεριά µας, µια ιδεατή πρόταση (έξυπνη, χαζή, δεν έχει σηµασία, αρκεί να ενεργοποιήσει τη ζύµωση και να φτάσουµε κάποτε στο αποτέλεσµα) έγινε στο άρθρο της προηγούµενης εβδοµάδας: Απαιτείται άµεσα να επιτευχθεί κατ’ αρχάς µια εποικοδοµητική συνεργασία του Δήµου µε όλα τα τοπικά αθλητικά σωµατεία, τα σχολεία Πάρου - Αντιπάρου και κατ’ επέκταση µε τις αθλητικές ενώσεις του νοµού µας. Επίσης, ενδείκνυται να βολιδοσκοπηθούν οι µορφωτικοί - πολιτιστικοί σύλλογοι του νησιού µας, ώστε να ακουστούν όσο το δυνατόν περισσότερες προτάσεις για τη δηµιουργία αθλητικών προγραµµάτων, κάποια από τα οποία θα εµπεριέχουν και πολιτιστικά στοιχεία. Επιπλέον, κρίνεται αναγκαίο να καθοριστεί ένα εξειδικευµένο πρόγραµµα αθλητικής ανάπτυξης για την Πάρο αξιοποιώντας τις υπάρχουσες αθλητικές εγκαταστάσεις και ότι δύναται από το φυσικό µας περιβάλλον. Η ΚΔΕΠΑΠ επιβάλλεται να φέρει την νεολαία (και όχι µόνο) του νησιού κοντά στον αθλητισµό και αντίστροφα, τον αθλητισµό κοντά στην νεολαία µέσω ενός οργανωµένου αθλητικού σχεδίου ανάπτυξης. Πρέπει επιτέλους να ενεργοποιηθεί και να διοργανώνει πιο συχνά αθλητικά γεγονότα. Η προώθησή του αθλητισµού στην Πάρο, προγραµµατισµένα, οργανωµένα, γρήγορα αλλά όχι βιαστικά, είµαι πεπεισµένος ότι θα ανανεώσει τα κύτταρα του δηµοτικού οργανισµού που δείχνει να βρίσκεται σε καταστολή.

Ένα παρήγορο στοιχείο είναι ότι αυτές οι εποχές έχουν γίνει (όλο και πιο) δύσκολες για βαρύγδουπες «µαϊµουδιές». Κάποτε, µην πάτε πολύ πίσω, οι «µαϊµούδες» έµπαιναν στα πολιτιστικά δρώµενα της Πάρου, άλεθαν κι αλεστικά δεν έδιναν πουθενά. Ο Δήµος άντεχε και υποστήριζε πολυδάπανα κονδύλια. Ήταν κονδύλια, που δεν διέθετε ούτε στο ελάχιστο για τον αθλητισµό, τα οποία τώρα πια έχει περιορίσει σηµαντικά. Ούτε σκέψεις για προγράµµατα αθλητικής ανάπτυξης. Οι εποχές, λοιπόν, έχουν αλλάξει. Με τη «βλέποντας και κάνοντας» λογική, ή µε την παρτ-τάιµ ενασχόληση, κανείς δεν πηγαίνει µακριά πια. Ας ασχοληθεί κάποιος σοβαρά µε τον τοµέα του αθλητισµού και σας διαβεβαιώνω ότι µόνο κερδισµένος µπορεί να βγει όποιος Δήµαρχος το τολµήσει. Άλλωστε, το έχουµε σηµειώσει ξανά από τούτη εδώ τη στήλη: το κατ’ έθος, στη συµπεριφορά ενός δήµου, δηµιουργεί ανάλογο ήθος στην κοινωνία. Όπως τη µάθεις, δηλαδή. Στην νεολαία της Πάρου (και όχι µόνο) αρµόζει να πάψει να ισχύουν τεχνητές αισιοδοξίες που δεν βασίζονται σε κάτι, και αντίστοιχες προσδοκίες που ίπτανται δίχως αλεξίπτωτο, µακριά.

Υ.Γ.: Σήµερα επιλέγω να κλείσω µε ένα ανεκδοτάκι… Ήταν ένας γέρος ερηµίτης που είχε αποσυρθεί πριν χρόνια σε ένα βουνό κάπου εκεί ψηλά στο Μαράθι µένοντας σε µια καλύβα δίχως ρεύµα και νερό. Ο γέροντας ερηµίτης τελευταία, κατέβαινε πιο συχνά στη χώρα και εκεί συναντούσε ένα Κέντρο Υγείας το οποίο ήταν ρηµαγµένο, απελπιστικά άδειο από υλικά, µε δύο γιατρούς που έκαναν το αγροτικό τους, χωρίς ασθενείς και νοσοκόµες. Κέντρο Υγείας φάντασµα δηλαδή. Από ευγένεια έλεγε δυο κουβέντες µε τους γιατρούς που ξεροσταλιάζανε έξω από το νοσοκοµείο χωρίς λόγο. Μετά από λίγο καιρό πείστηκε ο παππούς από τους γιατρούς να εγκαταλείψει το βουνό και την ερηµιά του και να κοιµάται πιο άνετα στο νοσοκοµείο. Για κάνα - δυο µήνες τα πράγµατα κυλούσαν φυσιολογικά ώσπου ξαφνικά ο παππούς εξαφανίζεται χωρίς να πει τίποτα στους γιατρούς. Περνάνε τρεις µέρες και πάνω που οι γιατροί είχαν αρχίζει να απελπίζονται και να τον ψάχνουν γυρίζει ο παππούς στο νοσοκοµείο. «Πού ήσουνα ρε µπάρµπα και ανησυχήσαµε;» ρωτούν οι γιατροί. Και απαντάει ο παππούς: «Ήµουνα άρρωστος!».

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 10-11 Μαρτίου