Στο παιχνίδι του ο Νηρέας έχει καταφέρει να βάλει ένα σημαντικό στοιχείο που τον χαρακτηρίζει τη φετινή χρονιά. Τη συγχρονισμένη ομαδική πίεση. Ιδιαίτερα στα παιχνίδια με την Άνω Μερά και τον Παμμηλιακό αυτή η πίεση έδειξε ολοκληρωτική. Η ομάδα πιέζει δυναμικά, δεν εγκαταλείπει, την μπάλα που προς στιγμήν χάνει. Την πιέζει αμέσως με το που τη χάνει, στον κατάλληλο τόπο και χρόνο. Με τούτη την άμεση πίεση, ο Νηρέας κερδίζει ότι ανακτά την μπάλα γρήγορα και σε φάση που στην άλλη ομάδα λειτουργεί πια η ιδέα να αρχίσει να ανεβαίνει προς τη σέντρα. Έτσι, λοιπόν, δεν είναι μόνον ότι πολλαπλασιάζει τον αριθμό των επιθέσεών του και τον αριθμό των «τελικών ενεργειών» του. Είναι, επιπλέον, ότι εκδηλώνει αρκετές από αυτές τις (δεύτερες) επιθέσεις κόντρα σε αμυντική διάταξη που δεν είναι συγκροτημένη. Στα μειονεκτήματα της ομάδας είναι ότι αναπτύσσει το ιδιαίτερο χάρισμα να αδικεί, με εντυπωσιακή συχνότητα, τον εαυτό της. Το περασμένο Σάββατο, για άλλη μία φορά, καταφέραμε να βάλουμε τρία ωραιότατα γκολ και δεν λυπηθήκαμε ούτε τον κόπο μας ούτε τα γκολ. Δώσαμε πίσω τα δύο πάμφθηνα. Αυτό το χούι διεισδύει αγώνα τον αγώνα, ολοχρονίς φέτος, ως τον βαθμό να έχει γίνει η ζωντανή κουλτούρα της ομάδας.
Από την άλλη, ο Α.Ο.Πάρου μοιάζει να έχει ανακτήσει, επουλώνοντας πληγές, προς το παρόν ένα μέρος της αυτοεκτίμησης και της αυτοπεποίθησής του μετά το κακό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα. Στο τελευταίο του παιχνίδι με τη Θύελλα μάθαμε ότι ήταν μια ομάδα «γεμάτη». Συμπαγής στο στήσιμό της, συγκεντρωμένη στο πλάνο, ισορροπημένη, ορθόδοξη, δημιουργική. Με ρυθμό, με προσωπικότητα. Εννοείται, με επιθυμία. Όλα ήταν στο 100%. Η συγκέντρωση, το πάθος, η επιθυμία. Οι παίκτες του Α.Ο.Π. έβαλαν μεγάλη προθυμία στις μονομαχίες και στις επιστροφές τους για να βοηθήσουν. Η αλληλεγγύη που επέδειξαν φαινόταν στις καλύψεις και στα ντουμπλαρίσματα. Αυτό, με μία λέξη, λέγεται υγεία. Αγωνιστική υγεία. Και υπερκαλύπτει πολλά από τα φετινά ελλείμματα της ομάδας.
Εν όψει του τοπικού μας ντέρμπι Α.Ο.Π.-Νηρέας, που είναι προγραμματισμένο για σήμερα το μεσημέρι, πρώτη φορά συναντάμε τόσα πολλά κοινά στοιχεία μεταξύ των δύο ομάδων. Αγωνιστικά και οι δύο είχαν ένα κακό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα με τα πόδια των παικτών τους να τρεκλίζουν τον Οκτώβρη και τον Νοέμβρη, ενώ το Δεκέμβρη και το Γενάρη τα ίδια αυτά πόδια πάτησαν με ασφάλεια και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ανάκαμψή. Επίσης, και στις δύο ομάδες οι προπονητές πέρασαν προσεκτικά το μήνυμα στους μικρούς ότι τους πιστεύουν και ότι δεν τους ξεχνούν. Έτσι, αυτομάτως, κι αυτοί επωμίστηκαν ξαφνικά αυξημένες ευθύνες. Οι μικροί δεν είναι για να τρομάζουμε, μεγαλώνουν με την ευθύνη. Και ανάμεσα σε καλούς συμπαίκτες γίνεται και πιο εύκολο το να τη διαχειριστούν. Στα θετικά είναι ότι, αν μη τι άλλο, εφέτος ξεπετάχτηκαν πολλά new kids on the block! Ακόμα ένα κοινό σημείο είναι το ότι και οι δύο ομάδες ποντάρουν πολλά σε δύο έμπειρους και πολύ ικανούς ποδοσφαιριστές. Αρκουλής και Μοστράτος αναμένεται να παίξουν καθοριστικό ρόλο κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης. Τέλος, με μεγάλο ενδιαφέρον αναμένεται η παρουσία του Κορτιάνου, ο οποίος μετά από οκτώ χρόνια προσφοράς στον Α.Ο.Π. θα βρεθεί για πρώτη φορά απέναντί του.
Έγραψα τι, περίπου, αναμένεται να δούμε μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Δεν έγραψα όμως το πιο σημαντικό: τι δεν θέλουμε να δούμε. Ελπίζω, λοιπόν, να μην δούμε πολύ κόλπο και λίγη μπάλα. Πολύ γιατρό μέσα στον αγωνιστικό χώρο, πολύ μπλα μπλα με τον διαιτητή ή τον αντίπαλο, πολύ fake συμπεριφορές και αντιδράσεις (παντού, απ’ τον αγωνιστικό χώρο ως την κερκίδα).
Υ.Γ.: Οι παίκτες και των δύο ομάδων με τα τελευταία τους αποτελέσματα και την αγωνιστική τους ανάταση πήραν κι από ένα μικρό μάθημα: Δεν υπάρχει «δεν μπορούμε», υπάρχει μόνο «δεν θέλουμε». Άμα θέλουμε, και δεν την έχουμε δει κάπως, μπορούμε.
Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 4-5 Φεβρουαρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου