Τελικά, ο διαιτητής είναι πάντα ο νικητής. (Α΄μερος)

Όπως με τον αντίπαλο υπάρχουν τρία ενδεχόμενα (να τον νικήσεις, να σε νικήσει, να έλθετε ισόπαλοι), έτσι και με το διαιτητή της κάθε Κυριακής υπάρχουν τρεις πιθανότητες. Να σε ευνοήσει, να σε αδικήσει, να ορθοτομήσει. Αυτό οι περισσότεροι το γνωρίζουμε και το δεχόμαστε μιας και έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Τη μία η μπάλα θα πάει δοκάρι και μέσα, την άλλη δοκάρι κι έξω. Τη μία θα πάρεις ένα σφύριγμα, την άλλη θα χάσεις ένα. Αυτά έτσι πάνε. Πότε υπέρ, πότε κατά.. Κάποια στιγμή θα ξεφύγει η μπάλα μέσα απ’ τα χέρια μου και θα δεχτώ γκολ και κάποια άλλη στιγμή μπορεί να ξεφύγει ένα σφύριγμα από τον διαιτητή και να διαμορφώσει αποτέλεσμα. Σ’ αυτόν τον κόσμο όλοι κάνουμε λάθη γιατί αυτό είναι το ποδόσφαιρο: ένα παιχνίδι λαθών. Κατανοώ απόλυτα ότι οι διαιτητές εισέρχονται σε δύσκολη, πραγματικά, θέση. Όμως δεν μπορώ να βλέπω υπέρβαρους διαιτητές που μετά βίας χωράνε στο σορτσάκι τους. Δεν μπορώ να βλέπω διαιτητές να παρακολουθούν τον αγώνα περπατώντας. Δεν μπορώ να βλέπω διαιτητές να αφήνουν ατιμώρητα αντιαθλητικά χτυπήματα. Δεν μπορώ να βλέπω διαιτητές να αμείβονται τόσο καλά και να συμπεριφέρονται με ύφος ντίβας. Δεν μπορώ, εν τέλει, να βλέπω διαιτητές που να μην νιώθουν το παιχνίδι!

Οι διαιτητές δεν με νοιάζει να δώσουν ή να μη δώσουν πέναλτι, κάρτες, οφσάιντ, να «αλλοιώσουν το αποτέλεσμα». Με νοιάζει, μονάχα, να νιώθουν το παιχνίδι. Να το αφήνουν να ρέει, να μην το κρατάνε καταδυναστευτικά από τα γκέμια της σφυρίχτρας, από αγωνία ότι θα τους ξεφύγει από τα χέρια. Με νοιάζει να συμπονούν το ότι οι ποδοσφαιριστές είναι ερασιτέχνες και την άλλη μέρα θα πάνε στις δουλειές τους για το μεροκάματο. Με νοιάζει μονάχα να μη θέλουν να γίνουν αυτοί οι πρωταγωνιστές.

Τρανά παραδείγματα, που επιβεβαιώνουν όλα τα παραπάνω, συνέβησαν σε δύο γήπεδα των Κυκλάδων την περασμένη εβδομάδα. Ο διαιτητής του παιχνιδιού Α.Ο.Π.-Νηρέας έδωσε συνολικά 25 αλλαγές σε επαναφορά από πλάγιο άουτ. Εκεί φάνηκε καθαρά ότι ο συγκεκριμένος ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια της εξυπνάδας του και μοιραία πέρασε στον χώρο της ανοησίας του. Στον αγώνα Φιλώτι-Παμμηλιακός ο διαιτητής άφησε ατιμώρητο το αντιαθλητικό παιχνίδι των γηπεδούχων και το γήπεδο μετατράπηκε σε αρένα μονομάχων. Το ματς τελείωσε ισόπαλο, αλλά οι περισσότεροι παίκτες της Μήλου πανηγύριζαν επειδή κατάφεραν να βγουν όρθιοι από’ κει μέσα. Όχι όλοι βέβαια, αλλά…μην είμαστε και πλεονέκτες.

Οι διαιτητές έχουν μία και μοναδική αποστολή. Και γι’ αυτό πληρώνονται αδρά. Οφείλουν να προστατεύουν διαρκώς τους ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές που προσέρχονται να αγωνιστούν. Ειδάλλως, έτσι, οι ποδοσφαιριστές νιώθουν ότι πάνε ξυπόλυτοι. Και, ξυπόλυτοι, συνήθως ματώνουν. Ματωμένοι, δεν το χαίρονται αυτό που κάνουν. Κι αν δεν το χαίρονται γιατί να συνεχίσουν να το κάνουν; Το ερώτημα, ως ρητορικό, δεν χρειάζεται καν απάντηση. Την ξέρουν αυτοί που είναι να τη δώσουν. Οι ίδιοι οι διαιτητές που έχουν βγάλει ουκ ολίγα χρήματα τόσα χρόνια χάρη σ’ αυτούς τους ερασιτέχνες που υπάρχουν και τους αρέσει να κλωτσούν μια  μπάλα. Ας τους αφήσουμε, για λόγους διακριτικότητας, να τη δώσουν μπροστά στον καθρέφτη τους.

Πρέπει οι διαιτητές να αφήνουν σπίτι τους τα όποια νεύρα και την εγωπάθεια της ντίβας που κουβαλούν μέσα τους κι επιτέλους να έρθουν στο γήπεδο και να θέσουν στην υπηρεσία του παιχνιδιού (όπου αποτελείται κι από δύο ομάδες για όσους το ξεχνάνε) το…καλό νεύρο. Το δημιουργικό. Για να (εξ)υπηρετήσουν το Παιχνίδι.

Η διαιτησία στις Κυκλάδες μας εδώ και λίγα χρόνια λιώνει σαν κερί και αργοσβήνει. Όχι κάτι ανεξήγητο, πολύ περισσότερο όχι κάτι άδικο. Η αδυναμία των διαιτητών να σταθούν ανταγωνιστικά, είναι ολοκληρωτική.

Το πρόβλημα των περισσοτέρων είναι ότι πιστεύουν πως είναι πολύ καλύτεροι από όσο στην πραγματικότητα είναι. Το ταξίδι μας αυτό στον κόσμο της διαιτησίας μας δίνει ωφέλιμη τροφή για σκέψη. Η συνέχεια την επόμενη εβδομάδα.

Υ.Γ.1: Για την ομάδα του Νηρέα η επανάληψη του φαινομένου κάκιστη διαιτησία ξανά και ξανά, δείχνει να εξουθενώνει παίκτες, προπονητές, παράγοντες. Το μυαλό τους. Αυθυποβάλλονται στην «ωχ, όχι, πάλι τα ίδια» ιδέα. Πράγμα που τους αφαιρεί την αυτοεκτίμηση. Σπέρνει την αμφιβολία. Αν αξίζουν όσες θυσίες γίνονται.

Υ.Γ.2: Ευχές για γρήγορη ανάρρωση στους παίκτες του Παμμηλιακού Αντώνη Πετσίνη και Αργύρη Σίδερη που πήγαν να παίξουν έναν ερασιτεχνικό αγώνα ποδοσφαίρου κι έφυγαν με ένα σπασμένο πόδι και μια σπασμένη μύτη.

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 11-12 Φεβρουαρίου