Ο χαμηλός μέσος όρος και η καταρρακωμένη αυτοπεποίθηση

Το παιχνίδι του Νηρέα συνέπεσε με τις σαράντα μέρες από τον θάνατο του Νικόλα Τριπολιτσιώτη και η ομάδα της Νάουσας τίμησε τον αρχηγό της

O Νηρέας και o ΑΟ Πάρου - δύο Παριανές ομάδες που αγωνίζονται στην ίδια κατηγορία – έφεραν την περασμένη Κυριακή τα ίδια αποτελέσματα: Δύο ήττες. Μία εντός και μία εκτός έδρας.

Και οι δύο ομάδες φέτος ακολουθούν το μοντέλο ποδοσφαίρου που ανήκει κατά την ταπεινή γνώμη μου, στις υποχρεώσεις ενός φιλάθλου, ενός οπαδού, ενός αρθρογράφου να το «υποστηρίζει». Να το ενθαρρύνει. Έστω, να μην το αποπαίρνει, επειδή ένα ή δύο αποτελέσματα ήταν «δοκάρι – κι - έξω» αντί «δοκάρι – και - μέσα» ή ήταν μία άσχημη ήττα με γλυκόπικρη γεύση.

Όλη η διαφορά φέτος είναι στην ηλικία. Ο μέσος όρος και στις δύο ομάδες χαμήλωσε αισθητά. Ο ΑΟΠ στη Σύρο αγωνίστηκε με 5+1 (σαν αλλαγή) ποδοσφαιριστές κάτω τον 18 ετών. Ο Νηρέας με 4+2. Ίσως φέτος, σ’ αυτό το πρωτάθλημα των 9 ομάδων, με κανέναν να μην υποβιβάζεται στο τέλος, είναι μεγάλη ευκαιρία να βγει κάτι καλό για τις ομάδες του νησιού μας. Ν’ αποσυμπιεστούν, να ξεφύγουν απ’ την ξερή βαθμοθηρία και να δώσουν τις απαιτούμενες ευκαιρίες στους νεαρούς παίκτες τους να αγωνιστούν.

Με αυτό το άσχημο ξεκίνημα στο πρωτάθλημα, πρόσκαιρα, στις ομάδες μας κυριαρχεί η απογοήτευση… που κι αυτό ωραίο είναι. Δείχνει κάτι για τις φιλοδοξίες τους και για το που θέλουν να βάζουν τον πήχη της απαίτησης απ’ τον εαυτό τους. Το να αλλάζουν, εις βάρος των ομάδων μας, τα αποτελέσματα των αγώνων, όταν η ίδια η εικόνα είναι εκείνη που δεν σε προδιαθέτει για κάτι τέτοιο, τούτο είναι οδυνηρό για όλους (απ’ τη διοίκηση και τον προπονητή ως τους ποδοσφαιριστές και τους φιλάθλους). Φέρνει θλίψη. Η οποία θλίψη χρήζει της προσοχής και του σεβασμού όλων για την προστασία της ψυχολογίας των ανθρώπων που πασχίζουν να κρατήσουν ζωντανά τα σωματεία μας και τον συμβολισμό τους στο νησί και τον αθλητισμό μας γενικότερα. Και στις δύο εντός έδρας ήττες - του Νηρέα και του ΑΟΠ - ο κόσμος επέστρεψε στο γήπεδο (μετά την έντονη περυσινή του απουσία) και έδωσε βροντερό παρόν. Βασική δουλειά των ομάδων μας, στο γήπεδο πια, είναι να προστατεύσει την αποκαταστημένη σχέση με τους φιλάθλους. Να μην την ξαναβάλει σε δοκιμασία. Και να επενδύσει σε αυτήν ενόψει των επόμενων αγώνων κρατώντας τους κοντά.

Επίσης, βασική προϋπόθεση είναι με κάποιον τρόπο, στην πορεία να έχει αναχαιτιστεί το κύμα, σχεδόν τσουνάμι, των τραυματισμών - απουσιών. Διότι, κατά τα λοιπά, και ο ΑΟΠ και ο Νηρέας δείχνουν καλά τακτοποιημένοι. Απλώς, λογικά τακτοποιημένοι. Επίσης, μπορώ να διακρίνω ότι οι παίκτες και των δύο ομάδων έχουν καταρρακωμένη αυτοεκτίμηση. Το να δημιουργήσουν πράγματα να συμβούν στον αγώνα το αισθάνονται περίπου σαν ματαιοπονία. Γιατί, άντε και δημιούργησαν, τους έχει καταβάλει η ιδέα πως ότι δημιούργησαν (και πέναλτι, που λέει ο λόγος, να κερδίσουν) δεν θα γίνει γκολ ποτέ. Προς το παρόν, οι εστίες φαίνονται στα μάτια τους σαν σπιρτόκουτα. Κι αυτό φάνηκε και στα τέσσερα παιχνίδια που έχουν δώσει μέχρι τώρα με αποκορύφωμα αυτό το αχαρακτήριστο 1-2 στον αγώνα Νηρέας - Πάγος (όπου ο Νηρέας έχασε πολλές ευκαιρίες). Ο Πάγος θα έτρωγε, έτσι κι αλλιώς, όλο το φαγητό του (όταν βρέθηκε πίσω στο σκορ). Ο Νηρέας έσπευσε (αφότου προηγήθηκε) και του έστρωσε το τραπέζι, μη τυχόν λείψει κάτι (με συνέπεια να διαμορφωθεί το τελικό 1-2).

Μετά την ανατροπή του Πάγου τα αναμενόμενα: πολλή κλωτσιά, άλλο τόσο θέατρο, καθυστέρηση, αποβολές, περισσότερη γκρίνια από ποδόσφαιρο. Όσο για τη διαιτησία του δικού μας Γιάννη Κουζούμη – όταν ανταμώνει με Παριανές ομάδες - φαίνεται ότι είναι άλλος ένας κάλλος των ομάδων μας που τους τον πατάς και πετάγονται ίσαμ’ εκεί πάνω.

Πλέον, μονάχα μία μπορεί να είναι η συζήτηση. Όχι τι (δεν) έγινε μέχρι τώρα. Αλλά τι θα γίνει. Η συζήτηση της επανεκκίνησης και για τις δύο Παριανές ομάδες που αγωνίζονται στην Α’ κατηγορία Κυκλάδων.

Υ.Γ.: Μια υποσημείωση για την ένσταση του Νηρέα κατά της Άνω Σύρου, λόγω μη συμμετοχής της Συριανής ομάδας σε πρωτάθλημα υποδομών της ΕΠΣ Κυκλάδων (όπως ρητά ορίζει η προκήρυξη του πρωταθλήματος). Το ευ είναι εν τω ολίγω. Εν τω πολλώ, τα κομμάτια μικραίνουν. Οι ολίγοι που αντέχουν τα κριτήρια που θέτει η προκήρυξη πρωταθλήματος της ΕΠΣΚ, να παίζουν στην Α’ κατηγορία. Όσοι δεν τα αντέχουν, να παίζουν στη Β’ κατηγορία. Δεν είναι ντροπή.

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 26-27 Νοεμβρίου