ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΠΑΙΚΤΕΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΚΑΛΟΙ ΣΥΜΠΑΙΚΤΕΣ

Λένε ότι οι σημαντικές ήττες λειτουργούν σαν το οινόπνευμα στην πληγή. Τσούζουν, αλλά κάνουν καλό. Κάπως έτσι βλέπουμε όλοι στον Νηρέα το άτυχο παιχνίδι με την Άνω Σύρου όπου η ομάδα ηττήθηκε 1-4, παίρνοντας όλοι μας ένα σαφές μάθημα, με αξιόπιστο κριτήριο, ότι δεν είμαστε τόσο καλοί όσο ενδεχομένως έχουμε παρασυρθεί να νομίζουμε πως είμαστε. Συνήθως αυτά τα μαθήματα, τα παίρνεις μεν, αλλά ενέχουν κάποιο κόστος. Το συγκεκριμένο, ο Νηρέας το πήρε πληρώνοντας το μεγαλύτερο δυνατό κόστος γιατί ναι μεν ηττήθηκε-με ένα σκορ που δεν αντικατοπτρίζει επ’ ουδενί αυτά που η ομάδα κατέθεσε στο γήπεδο-αλλά ήρθε να προστεθεί και η απώλεια λόγω τραυματισμού του πολύ σημαντικού Δελημπαλταδάκη.

Πέρα από το τελικά διαμορφωμένο αποτέλεσμα η συνολική εικόνα της αναμέτρησης έδειξε ότι οι διαφορές μεταξύ των δύο ομάδων είναι μικρές, και κατά τη διάρκεια της σεζόν μπορεί εύκολα ν’ ανατραπούν. Το 1-4, όμως, σε μια ημέρα το γλιτώνουν εκείνοι που χάνουν την μπάλα και βγάζουν λύσσα για να την ξαναπάρουν (το γρηγορότερο) στα πόδια. Την ομάδα την κάνει ξεχωριστή η δουλεία που πηγάζει από κάποια οξυμένη αίσθηση των παικτών. Αυτή τη δουλειά εμείς οι παίκτες του Νηρέα δεν την υποστηρίξαμε όσο θα έπρεπε από αλληλεγγύη. Από πηγαία «αγάπη» για το γούστο μας. Το ποδόσφαιρο. Από τη μία συνειδητοποίησα πώς την πάθαμε, πόσο μπόσικη βρέθηκε η ομάδα μας και πόσο φτηνά μας πήρε από κάτω ο εφιάλτης των απανωτών λαθών μας από το 65΄-80΄, από ελαφρότητα στην ουσία. Από την άλλη, τυγχάνει να νιώθω το ποδόσφαιρο στο βάθος, οπότε κατάλαβα αμέσως πως (και γιατί) το κακό δεν αργεί και δεν θέλει πολύ για να γίνει.

Ο προπονητής της ομάδας κ.Σπυρόπουλος προσπάθησε καθ’ όλη τη διάρκεια της προετοιμασίας με ένα πολύ σοβαρό εγχείρημα να εφαρμόσει τη δική του φιλοσοφία και να την περάσει στο παιχνίδι του Νηρέα άμεσα. Κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα (εν προκειμένου γρήγορα), ήρθαν να φανούν οι τεχνικές δυσκολίες της εφαρμογής. Για τον κ.Σπυρόπουλο αν ήταν μια φορά μανίκι να δημιουργήσει κάτι από ένα τσούρμο καλών παικτών βάζοντας τη γενική προσδοκία εν αρχή χαμηλά, τώρα ο βαθμός δυσκολίας πολλαπλασιάζεται μιας, και σ’ αυτό που ήδη έχει δημιουργήσει, εκείνο το οποίο δείχνει να χρειάζεται είναι οι μελετημένες και λεπτεπίλεπτες επιλογές που λίγο-λίγο θα το βελτιώσουν, λίγο-λίγο θα το μεγαλώσουν, λίγο-λίγο θα το κάνουν ακόμα πιο ανταγωνιστικό. Μετά από ένα τέτοιο βαρύ σκορ η οικοδόμηση της εμπιστοσύνης και της σταθερότητας, στον κύκλο της ομάδας δεν πρέπει να κλονιστεί. Η ασφάλεια και η ηρεμία επίσης. Τούτο προηγείται. Δίχως αυτό, δεν επιτυγχάνονται ούτε τα επόμενα βήματα.

Προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι η νέα αυτή ομάδα του Νηρέα-που προέκυψε από τη συνένωση με τον Μαρπησσαϊκό-αποτελείται από καλούς παίκτες. Κι αυτό το πιστεύω ακράδαντα. Κι η πίστη αυτή δεν πηγάζει από τον στείρο συναισθηματισμό μου για την ομάδα, αλλά από την εικόνα που έχω διαμορφώσει για τον κάθε ένα ξεχωριστά. Αυτό όμως που χρειάζεται περισσότερο ο Νηρέας είναι αυτό το τσούρμο καλών παικτών να γίνουν οι καλύτεροι συμπαίκτες. Αν συμβεί αυτό τότε η ομάδα θα έχει υψηλότερες προσδοκίες για τη φετινή σεζόν. Ας μην λησμονάμε πως ότι κατάφερε το 2009 ο Νηρέας, με το ν’ ανέβει στη Δ΄Εθνική, έγινε με όχι σπουδαίους παίκτες τόσο, όσο με σπουδαίους συμπαίκτες. 

Όσο για τον Αστέρα, η ήττα από την Ίο στα Μάρμαρα ίσως του κάνει καλό. Να αφυπνίσει και να επισπεύσει πράγματα να συμβούν. Πόσο άτιμη, όμως, μπορεί να είναι κι αυτή η ρουφιάνα η μπάλα; Τον Αστέρα, οπωσδήποτε τον «δοκίμασε». Όταν πέταξαν το πέναλτι στα σκουπίδια, μονομιάς σαν να κατέρρευσε ο κόσμος τους. Έχασαν το εύκολο 1-0 και μαζί σωρεία ευκαιριών (πάνω από είκοσι), «έδωσαν» στο τέλος ένα εύκολο 0-1 και εν τέλει, εκεί που τους χρωστούσε (η μπάλα) τους…πήρε και το βόδι. 

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 12-13 Νοεμβρίου