Σαν μια νησίδα άμεσης δημοκρατίας

Και «έτσι ξαφνικά», που άδει και ο αοιδός, η Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Κυκλάδων προκήρυξε εκλογές επικαλούμενη τροποποίηση του καταστατικού της από τον Μάιο. Τις ανακοίνωσαν μόλις την περασμένη Δευτέρα και διεξάγονται σύντομα. Το ερχόμενο Σάββατο.

Η Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Κυκλάδων υπήρξε το γέννημα της ρεαλιστικής ανάγκης στην οποία βρέθηκαν οι ομάδες των Κυκλάδων ώστε να φέρουν πιο κοντά-μέσω του ποδοσφαίρου-τα νησιά μας. Σήμερα, εκείνη η ανάγκη έχει πιάσει γερή ρίζα, τόσο που εξελίχθηκε σε φιλοτιμία για τους πρωταγωνιστές της: τους ερασιτέχνες παράγοντες και ποδοσφαιριστές. Για την ακρίβεια, σε φιλοσοφία. Δημιουργήθηκαν πρωταθλήματα με ομάδες απ’ όλα τα νησιά μας και για όλες τις ηλικίες. Έγινε ένας τρόπος να ζει ο κάθε Κυκλαδίτης ποδοσφαιρόφιλος. Ένας μοναδικός, στη δική μας πραγματικότητα, τρόπος. Στον οποίον τρόπο, αφιερώθηκε πολύς κόπος και πολύτιμος χρόνος ανθρώπων.

Παλαιότερα, μπορώ να θυμάμαι από αναφορές του αείμνηστου-και εκ των ιδρυτών της Ένωσης-Άγγελου Κορτιάνου, για την προσέλευση, αλλά και για το πόση χαρά έβγαζαν τα πρόσωπα εκείνων που προσέρχονταν στην Ερμούπολη είτε για την κάλπη είτε για να συνεδριάζουν και να παίρνουν αποφάσεις για το καλύτερο των σωματείων. Τη χαρά της συνειδητής συμμετοχής. Την αίσθηση της (συν)υπευθυνότητας για το παρόν και το μέλλον της Ένωσης και του κυκλαδίτικου ποδοσφαίρου.

Αυτό, η σύνεση ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος από τη μαζική συμμετοχή, ήταν μία κατάκτηση. Σαν μια νησίδα, άμεσης δημοκρατίας. Στη δημοκρατία του ποδοσφαίρου ιδίως, ενός χώρου φύσει προνομιακού για ν’ ανθεί η διαφορετικότητα των προσεγγίσεων, ενός χώρου όπου ένα πράγμα συμβαίνει κι όμως τροφοδοτεί εκατό γνώμες, ήταν απαραίτητη αυτή η μαζική συμμετοχή με ανθρώπους να έρχονται από κάθε γωνιά των Κυκλάδων. Με τα χρόνια, και με την πολυετή παρουσία του κ.Σιγάλα στην προεδρία της Ένωσης, η μαζικότητα της συμμετοχής εξανεμίστηκε, το ενδιαφέρον ατόνησε. Την ευθύνη σαφώς και δεν την επωμίζεται εξ’ ολοκλήρου ο κ.Σιγάλας. Πάνω απ’ όλα μεγάλη ευθύνη φέρουν τα ίδια τα σωματεία που δεν παγίωσαν την ενεργό συμμετοχής τους σε κάθε δραστηριότητα της Ένωσης. Ο κ.Σιγάλας ευθύνεται, κυρίως για κάποιες υποχρεωτικές συναινέσεις σε οικονομικά και αγωνιστικά θέματα αναγκάζοντας τα σωματεία να έχουν μόνο υποχρεώσεις δίχως να αξιώνουν, επί της ουσίας, κανένα από τα πολλά δικαιώματά τους. Όμως, οι υποχρεωτικές συναινέσεις, άνωθεν/έξωθεν και με το μαστίγιο επιβαλλόμενες, είναι…για αλλού κι όχι για το ποδόσφαιρο. Ο σημερινός πρόεδρος της Ένωσης ουδέποτε διεκδίκησε τα δικαιώματα των κυκλαδίτικων ομάδων από όργανα της Πολιτείας. Αλήθεια, κ.Σιγάλα, εκτός από το ν’ αφήνετε τα εξαμβλώματα να γίνουν αποστήματα και ύστερα να τα κυνηγάτε από πίσω, τι άλλο κάνατε για να παρέμβετε και να τα προλάβετε; Θα μπορούσε να είναι ερώτημα από την εφημερίδα μας, όχι μόνο για την έως τώρα θητεία του Γιάννη Σιγάλα, αλλά και για όποιους εκλεγούν και κληθούν να διοικήσουν σε λίγες ημέρες. Περισσότερα, όμως, για τα της Ε.Π.Σ.Κ. στο φύλλο της επόμενης εβδομάδας.

Μέσα σε όλ’ αυτά είχαμε και μπάλα, όπως διαβάζετε αναλυτικά στις σελίδες της εφημερίδας μας. Εδώ θα κάνω μονάχα κάποιες μικρές επισημάνσεις. Ο Α.Ο.Πάρου στην ιδέα και μόνον, ότι αίφνης αναγκάστηκε να παίξει σχεδόν ένα ολόκληρο ματς με ντεζαβαντάζ λόγω των δύο αποβολών, ενεργοποίησε το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της συσπείρωσης. Ο καθένας από τους παίκτες, αντανακλαστικά, συνεισέφερε το παραπανίσιο του σε τρεξίματα. Κι όλοι μαζί, έκαναν μια συγκλονιστική προσπάθεια μπας και καταφέρουν να πάρουν κάτι σε αγώνα εννέα εναντίον έντεκα. Την ίδια στιγμή, σιγά-σιγά αναδύονται στο προσκήνιο της ομάδας νεαροί παίκτες που θα βοηθήσουν στη ροή του πρωταθλήματος και στην ομαλή συνέχεια του συλλόγου. 

Ο Νηρέας, από την άλλη, έκανε την πρώτη του νίκη στο φετινό πρωτάθλημα και αυτό είναι ένα αποτέλεσμα που βοηθάει την ομάδα. Καλώς ή κακώς επίσης, με το αποτέλεσμα όλα είναι πιο εύκολο να γίνουν πιστευτά. Ενδεχομένως, να γίνουν και πειστικά. Προς το παρόν, φαίνεται ότι ο Νηρέας δεν έχει βρει ακόμα τη «χημεία» του σαν ομάδα. Είναι και ανέφικτο με όλο αυτό το αγωνιώδες και αδιάκοπο μπες-βγες στην ενδεκάδα και στο ρόστερ, λόγω απουσιών και αποχωρήσεων. Το μόνο που μοιάζει να έχουν βρει όλοι όσοι ζουν καθημερινά τον Νηρέα είναι η πίστη στην ομάδα. Και η επιθυμία να δείξουν, πρώτα στον εαυτό τους και έπειτα στην ομήγυρη, σημεία ζωής. Όσο για τον Αστέρα, είναι ένας ύμνος, η όλη αγωνιστική εικόνα υγείας, στη δουλειά του προπονητή κ.Κένερ. Και μια δεύτερη σκέψη, πόσο αυτή η ομάδα έχει αδικήσει τον εαυτό της τα τελευταία χρόνια. Σφόδρα.

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 10-11 Δεκεμβρίου