Καλό ταξίδι Κουμουντούρε!

Αυτή η εβδομάδα ήταν διαφορετική. Και να προσπαθούσα να το παίξω αδιάφορος, να μιλήσω και να γράψω για άλλα πράγματα, δεν θα μπορούσα. Δεν είναι μόνο η επικαιρότητα που κάποιες φορές γίνεται σκληρή έως… βρώμικη. Είναι και ο κόμπος στο… χέρι, που δεν αφήνει τα δάχτυλα να πληκτρολογήσουν κάτι διαφορετικό. Η είδηση του προηγούμενου Σαββάτου ήταν απ’ αυτές που ενδόμυχα παρακαλούσαμε να μην είναι αληθινή. Ο Νικόλας Τριπολιτσιώτης έφυγε από κοντά μας. Έτσι απλά. Ένας άνθρωπος ζωντανός, με αγάπη για το ποδόσφαιρο. Ο άνθρωπος που έμπασε εμένα και τόσους άλλους στην ομάδα του Νηρέα. Δάκρυα γλυκών αναμνήσεων τσίμα - τσίμα συγκρατήθηκαν μέσα από τα μάτια. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι μπορεί να προσβληθεί από αυτή την ανίατη ασθένεια έτσι «μπαμπέσικα». Πάντα θεωρούσα ότι ο Νικόλας υπέφερε μόνο από την υγιεινή ασθένεια της… ποδοσφαιρίτιδας. Απογεύματα στο μουντιαλίτο, το αγαπημένο του στέκι, συζήτηση για τον Νηρέα των παλαιών χρόνων - τότε που η ομάδα σήμαινε πραγματικά κάτι για τους ανθρώπους της Νάουσας - δίχως να πέσει στην ομήγυρη το όνομα του Νικόλα, δεν νοείτο.

Ο Νικόλας διακρίνεται όρθιος δεύτερος από αριστερά στον Νηρέα του 1983

«Νικόλας Τριπολιτσιώτης 1947-2011, αρχηγός του Νηρέα»

Συζήταγες για τους αγώνες που έπαιζες και ήτανε ωραία.

Διήγηση με τόση λεπτομέρεια, νομίζαμε πως ήταν χθες.

Παθιαζόσουνα και μάλωνες σαν εικοσάχρονος

για τον Ολυμπιακό και τον αγαπημένο σου Νηρέα.

Ενέπνεες σαν αρχηγός την ομάδα του χωριού σου.

Βραχύσωμος ήσουν κι όμως κέρδιζες κάθε μπάλα.

Με φινέτσα οι κινήσεις σου, την πέταγες στα δίχτυα

με την απαράμιλλη τεχνική τ’ αριστερού ποδιού σου.

Πάντα το δέκα στη φανέλα σου, μια μπάλα υπήρξε η ζωή σου.

Με τις κάλτσες κατεβασμένες ως τον αστράγαλο.

Ξεχείλιζες ενέργεια, αφοσίωση, χαρακτήρα.

Ήσουν κομμάτι του Νηρέα, όπως κι αυτός κομμάτι της ζωής σου.

Έξω ήσουνα ο πιο γλεντζές, στο γήπεδο ο πιο «αλήτης».

Πάλευες κατά πρόσωπο μ’ όλους τους αντιπάλους.

Μα η αρρώστια ήρθε ύπουλα. Άτιμη και θρασύδειλη.

Πάλεψες με αξιοπρέπεια, υπέκυψες, σε πήρε πια μαζί της.

Νικόλα ήσουν 64 ετών… παιδί, έτσι ένιωθες ακόμα.

Αυτό δεν άλλαξε, απλά, εξανεμίστηκε η ορμή σου.

Κι εκεί που πας θα συνεχίσεις να παίζεις φορώντας,

όπως όλοι μας θυμόμαστε, αυτήν την κοντοπαντελόνα.

Μπήκες στη συντροφιά των ουρανών κι είναι αλήθεια, όντως.

Και τότε, από το βάθος της ψυχής, ξεχείλισαν οι συνειρμοί

ο ένας πίσω από τον άλλον: Πώς μπορεί να ήταν θέλημα Θεού;

Θα λείψει από όλους εμάς εδώ αυτή η ζέση του εκλιπόντος.

Ακριβώς για (όλα) αυτά, η απώλεια του ανδρός αυτού είναι, για τον Νηρέα, όντως τρομερή. Θα λείψει από την ομάδα η ζέση του εκλιπόντος. Θα λείψει σε όλους μας η κοινή γλώσσα που μας συνέδεε με τον Νικόλα. Ο Νικόλας έφυγε και πήρε μαζί του την αγαπημένη του φανέλα, αυτή με το Νο10. Ο Νικόλας έφυγε αλλά, με κάποιο τρόπο, είναι εδώ. Θα τον σκουντάμε είτε προτρέποντάς τον να πάμε να δούμε τον Νηρέα, είτε πειράζοντάς τον για τον Ολυμπιακό του, είτε εκθειάζοντάς τον για τις ποδοσφαιρικές του ικανότητες προτρέποντάς τον να ρίξει ξυπόλυτος ένα σουτάκι ακόμα.
Υ.Γ. Διόλου παράξενο ότι την περασμένη Κυριακή στην Πάρο έβρεχε! Πάντοτε - ή σχεδόν - έτσι συμβαίνει, όποτε μερικοί εντελώς ξεχωριστοί άνθρωποι φεύγουν άδικα από κοντά μας. Για εκείνον - τη μέρα της κηδείας του - άνοιξαν οι ουρανοί να τον προϋπαντήσουν!

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 22-23 Οκτωβρίου