«Ζωή χαρισάμενη» με μετανάστες και γεμάτα σκορ!

Συνεχίστηκε το προηγούμενο Σαββατοκύριακο ο θεσμός του Κυπέλλου με τις δύο Παριανές ομάδες μας να αντιμετωπίζουν ομάδες από την Νάξο. Γεμάτα σκορ και άνετες νίκες ήταν τα βασικά χαρακτηριστικά των δύο παιχνιδιών με ένα από τα εισιτήρια των προημιτελικών να έρχεται στο νησί μας.

Ο ΑΟ Πάρου αντιμετώπισε στο γήπεδο του Αγ. Αρσενίου της Νάξου την Αναγέννηση και πέρασε ένα εύκολο απόγευμα. Εμφανίστηκε συγκεντρωμένος και δεν έβαλε ποτέ την Αναγέννηση στο κόλπο της πρόκρισης. Κι αυτό ήταν το κλειδί για την άνετη επικράτησή του.

Σε τέτοιο παιχνίδι και με τη διαφορά δυναμικότητας να είναι εμφανώς υπέρ του, ο ΑΟΠ μπήκε από το πρώτο λεπτό σοβαρός και το τελείωσε με συνοπτικές διαδικασίες, δίχως να αφήσει στον αντίπαλο περιθώρια για δεύτερες σκέψεις. Μόλις 45 λεπτά χρειάστηκαν για να κλειδώσει η πρόκριση (0-3 στο ημίχρονο) και έτσι διαμορφώθηκε ένα άνετο 2-4 υπέρ της Παριανής ομάδας. Ακολουθεί το ματς στην Πάρο για τη φάση των «8» με τον Πανναξιακό και όλοι στον ΑΟΠ το βλέπουν ως ένα καλό τεστ για να αξιολογήσουν τις δυνατότητες της ομάδας απέναντι σε έναν αντίπαλο επιπέδου Δ’ Εθνικής κατηγορίας.

Ο Πανναξιακός απέκλεισε στην Πάρο τον (ελλιπή) Νηρέα δίχως να συναντήσει κάποια ιδιαίτερη αντίσταση και η ποιοτική διαφορά των δύο ομάδων αντικατοπτρίστηκε στο τελικό σκορ. Από τη στιγμή που ο Νηρέας βρέθηκε γρήγορα πίσω στο σκορ με τρία τέρματα διαφορά δεν προέκυψε η στοιχειώδης πρόνοια αυτοπροστασίας - από εμάς τους ίδιους τους ποδοσφαιριστές - και οι αδειανοί χώροι εξέθεσαν, ιδίως, όταν επήλθε και η φυσική κόπωση, όσους πάσχισαν να τους καλύψουν με αποτέλεσμα να έρθει το βαρύ 2-6 υπέρ του Πανναξιακού. Έτσι πέρασε ένα δύσκολο παιχνίδι για τον Νηρέα βρίσκοντάς τον να μένει στις εντυπώσεις (για την ουσία του παιχνιδιού του) αρκετούς «πόντους» πίσω. Τουλάχιστον, αν είναι να κρατήσουμε ένα καλό για τον Νηρέα, είναι το ότι βρίσκεται, πλέον, στριμωγμένος και συμπτυγμένος γύρω από την επίγνωση των αδυναμιών του. Και αυτές καλείται να διορθώσει μέσα σε 15 μέρες που ξεκινάει το πρωτάθλημα.

Παρεμπιπτόντως, με τιμά η επιστολή και το ενδιαφέρον της κ. Μέλλου για προηγούμενο άρθρο μου σχετικά με τους «Αλβανούς και την κουλτούρα αποδοχής των Παριανών». Απλά, νιώθω ότι, πρέπει να διευκρινίσω κάποια πράγματα: Το βέβαιο είναι ότι δεν έχω κάνει διατριβή στο θέμα των μεταναστών (για να γνωρίζω τα πάντα επαρκώς), αλλά θεώρησα ότι μου αρκούσαν αυτά τα λίγα που γνωρίζω για να αναπτύξω ένα κείμενο σχετικά με το ρόλο του αθλητισμού στην αποδοχή των μεταναστών.

Με τα γραφόμενά μου αναφέρθηκα στην αποδοχή που επέδειξαν οι Παριανοί στον χώρο του ποδοσφαίρου, έναν χώρο που έχω ζήσει και μπορώ να εκφέρω άποψη. Προσπάθησα να αναδείξω τον σημαντικό ρόλο που μπορούν να παίξουν οι ακαδημίες στην ομαλή ενσωμάτωση των αλλοδαπών. Τελεία. Δεν αναφέρθηκα σε αριθμούς και αναλογίες γιατί δεν ήταν αυτό το θέμα μου. Δεν έμπλεξα τα θρησκευτικά, δεν έγραψα για λαθρομετανάστες και δεν συγκρίνω τη μεταναστευτική πολιτική Γερμανίας και Ελλάδας. Απλά, επεσήμανα τη δυσλειτουργία του δικού μας μεταναστευτικού συστήματος τονίζοντας ότι μειονεκτούμε στα αποτελέσματα για την απονομή υπηκοότητας. Οι Γερμανοί δίνουν ό,τι χρειάζεται για την ενσωμάτωση.

Ανέκαθεν με δαύτους, ξέρεις πως όλες οι λεπτομέρειες θα είναι «στη θέση τους», κάτι που δεν συμβαίνει εδώ. Αντιλήφθηκαν π.χ. εγκαίρως ότι οι Τούρκοι είναι οι πιο αργοί στο να μαθαίνουν γερμανικά. Δεν τα μιλάνε οι οικογένειες στο σπίτι, από προσκόλληση σ’ ένα είδος παράδοσης που στην πραγματικότητα δεν είναι παράδοση αλλά στείρος σοβινισμός - όπως κάνουν και οι Αλβανοί εδώ. Κι αυτή η άρνησή τους, ήταν η αδυναμία τους. Και την αδυναμία αυτή των Τούρκων, οι Γερμανοί
την προστάτευσαν με ποικίλους τρόπους που δεν είναι της παρούσης να αναπτύξω.

Τέλος, έγραψα ότι οι γιοι των μεταναστών θεωρούνται «προϊόντα της γερμανικής παραγωγικής διαδικασίας» όχι όπως εδώ, όπου, όταν έρθει η ώρα να κληθούν παιδιά σε μικτές ή περιφερειακές ομάδες οι υπεύθυνοι ρωτάνε αν είναι Έλληνας ή Αλβανός, δίχως να τους ενδιαφέρει αν γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και έμαθαν ποδόσφαιρο στην Ελλάδα. Το κόμπλεξ και την κουτοπονηριά δεν τα χρέωσα εγώ κ. Μέλλου, είναι στοιχεία βαθιά ριζωμένα στο DNA των Ελλήνων είτε μας αρέσει, είτε όχι. Και αυτά από μόνα τους οδήγησαν τη χώρα σε τέτοια ύφεση.

Ηθικό δίδαγμα; ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, αλλά σε διαφορετικές περιοχές του γηπέδου!

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 8-9 Οκτωβρίου