ΨΩΡΟΠΕΡΗΦΑΝΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΤΑΛΗΨΗ!

(ή αλλιώς: Άδοξος αποχαιρετισμός στη μία ομάδα)

Τί στόχο είχε η πρωτοβουλία που πήραμε οι ποδοσφαιριστές:

Ανάγκη το είχαμε, όλοι εμείς οι ποδοσφαιριστές, να νιώσουμε πως «μπλε» και «κίτρινοι» παράγοντες, σαν μεγάλα παιδιά που είναι, να αφήναν στην άκρη όσα τους χώριζαν (στο κάτω κάτω, τις διαφορές τους και…να’ θελαν, δεν γινόταν να τις λύσουν εν μία νυκτί) και έτσι επιδιώξαμε να κάνουμε μια ακροτελεύτια προσπάθεια με διαφορετική προδιάθεση σε διαφορετικό κλίμα οργανώνοντας μία συνάντηση με τη δική μας παρουσία. Εγώ, μαζί με τον Αντώνη και τον Στέλιο -ως μπροστάρηδες, οργανώσαμε πριν 2 εβδομάδες μια συνάντηση μεταξύ παραγόντων και ποδοσφαιριστών. Αλλά ακόμα και με την πίεση -της επιθυμίας 12 ακόμη ποδοσφαιριστών- πάνω από το κεφάλι τους ουδέποτε πιστέψαμε ότι θα μπορούσε να ανατραπεί κάτι και να επιτευχθεί η συνένωση.

Παρ’ ολ’ αυτά την κάναμε γιατί πιστεύουμε ότι μία ενωμένη και δυνατή ομάδα στην Πάρο (είναι άποψη που την υπερασπιζόμαστε όλοι οι ποδοσφαιριστές, δίχως παρεκκλίσεις) θα έδινε, επιτέλους, τη μοναδική ρεαλιστική διέξοδο-λύση σε εμάς να νιώσουμε, στ’ αλήθεια ποδοσφαιριστές. Και αυτό θέλαμε να περάσουμε.

Τί είχε προηγηθεί:

Όλες τις προηγούμενες ημέρες έγιναν συζητήσεις και πάρθηκαν αποφάσεις δίχως να ερωτηθούμε καν ως άμεσα ενδιαφερόμενοι. Εμείς που με τον «επαγγελματικό» ερασιτεχνισμό μας κρατάμε με τόσες θυσίες ζωντανά τα «οράματα» κάποιων. Συζητήσεις για τη συνένωση που θύμιζαν όλες τούτες τις μέρες το κέικ που φουσκώνει μέσα στο φούρνο: ή που θα χανόταν ο έλεγχος και θα χυνόταν έξω από τη «φόρμα» ή που θα έβγαινε αριστούργημα, να γλείφει κανείς τα δάκτυλα…Αλλά ως γνωστόν, η πολλή ανάλυση έφερε -όχι τη λύση αλλά- τη…διάλυση.

Και αναρωτιόμαστε σήμερα: άσχημα θα’ ταν να ζήταγαν και ν’ άκουγαν τη- βαρύνουσα, όσο να’ ναι, για ορισμένα ζητήματα- γνώμη μας, κι έπειτα να τη λάμβαναν σοβαρά υπ’ όψιν πριν αποφασίσουν, επί παραδείγματι για τη «λογική» και τη «φόρμουλα» της συνένωσης των ομάδων;

Από τη στιγμή που η πλειοψηφία των ατόμων που εκλέχτηκαν στα Δ.Σ. των ομάδων μας έπαψαν ως και στους ποδοσφαιριστές να δίνουν λόγο και να τους δείχνουν πίστη, δεν μας έχει μείνει κανείς μετά. Εμείς ήμασταν αποφασισμένοι να αγωνιστούμε σε μία ομάδα και όχι να «σπάμε» συνέχεια τα πόδια μας στα μεταξύ μας παιχνίδια. Κάποιοι όμως δεν το συμμερίστηκαν αυτό. Γνωρίζουμε, επίσης, ότι κανενός σωματείου το ρόστερ δεν «αντέχει» να χάνει αθλητές. Αλλά την ίδια στιγμή μας δείχνουν ότι δεν «αντέχουν» και να μας κρατήσουν…Κάποιοι όμως δεν το έχουν συνειδητοποιήσει αυτό.

Πού χάλασε τελικά η συνένωση;

Ούτε ο Α.Ο.Πάρου είχε- στην πραγματικότητα- ανάγκη τον Νηρέα και τον Μαρπησσαϊκό ούτε ο Νηρέας και ο Μαρπησσαϊκός τον Α.Ο.Πάρου. Μπορούσαν και οι μεν και οι δε να τα καταφέρουν…δίχως ο ένας τον άλλον. Ο Α.Ο.Πάρου δεν είχε φόβο να διαβρωθεί από τον…Νηρέα και τον Μαρπησσαϊκό, ούτε αυτοί οι δύο από τον Α.Ο.Π.. Ο κίνδυνος ήταν να διαβρωθούν από τις…υποψίες περί διαβρώσεως ο ένας από τον άλλον! Αυτές, όντως, λειτούργησαν σαν τερμίτες. Τελικά, από την πλευρά του, ο Α.Ο.Πάρου μπήκε στις συζητήσεις με τον Νηρέα και τον Μαρπησσαϊκό κοιτάζοντάς τους αφ’ υψηλού, επιδεικνύοντας ανωτερότητα παντού (που έφτανε να μοιάζει με έπαρση φουσκωμένου παγονιού) και τις τελείωσε καταλήγοντας –ενώπιων των ποδοσφαιριστών- με τσαλακωμένο τον εγωισμό του. Κι ήταν θαρρώ ακριβώς αυτή η επίγνωση της ανωτερότητας, που έκανε τον Α.Ο.Π. να εμφανιστεί τόσο άνετος. Άνετος έως εντελώς χαλαρός, σε σημείο να μεταδίδουν την αίσθηση ότι γούσταραν κιόλας όλο αυτό το μπάχαλο του πάρε-δώσε (δηλαδή να έπαιρνε παίκτες από τους δύο άλλους συλλόγους και να μην έδινε λόγο σε κανένα από τα μέλη τους)! Εν τέλει, η απροθυμία, για να μην γίνει αυτή η «πολυσυζητημένη» κοινή ομάδα, ήταν δεδομένη -απ’ όλο το Δ.Σ. του Α.Ο.Π-. και η προκατάληψη επίσης. Αλλά η προκατάληψη ήταν και από τα τρία Δ.Σ., μηδενός εξαιρουμένου! Και έμεινε σε όλους μια ψωροπερηφάνια που μ’ αυτήν θα περάσουν ακόμα μία αγωνιστική περίοδο.

Και αντί επιλόγου, επειδή οι συγκυρίες το έφεραν να γνωρίζω εκ των έσω όσα τραγελαφικά διαδραματίστηκαν, έχω να παραθέσω τα παρακάτω –ως αμιγώς προσωπική μου άποψη- και όποιος θέλει ας τα αντικρούσει:

Εσύ Γ.Π., που όσο διάστημα ήσουν στον Α.Ο.Πάρου δούλευες με όλη σου την ψυχή ώρες ατελείωτες και πρόσφερες έργο δίχως να λογαριάζεις το κόστος, έδωσες ότι αποθέματα είχες για να είσαι κοντά σε όλα τα παιδιά της ομάδας και να τα στηρίζεις καθημερινά δίχως να απαιτήσεις το παραμικρό. Εσύ, ξόδευες ατέλειωτο χρόνο στο γήπεδο για να είναι όλα εντάξει την επόμενη μέρα και να μην λείψει τίποτα στους ποδοσφαιριστές. Όμως ήσουν εσύ ο ίδιος που με το πάθος που σε διακατέχει δημιουργούσες εντάσεις και προβλήματα στους αγώνες της ομάδας περικυκλωμένος –διαρκώς- από ένα αίσθημα αδικίας που σε κυρίευε.

Εσύ Γ.Π. φρόντισες να δυναμιτίσεις το κλίμα με συκοφαντίες, κακοήθειες και φανατικά μηνύματα που έστελνες κατά ριπάς και κάποιοι τα παρουσίασαν ως απειλητικά για τα ίδια τα μέλη του συλλόγου σου. Ενός συλλόγου που ποτέ δεν άνηκες και ποτέ δεν τον εξέφραζες. Κι αν εσύ και οι συμπεριφορές σου δεν είναι ένας από τους (σοβαρούς)λόγους που αποχώρησε ο προηγούμενος πρόεδρος του Α.Ο.Π. τότε ποιοί άλλοι είναι;

Γνώμη μου είναι να μη μένεις «κολλημένος» στα παλιά και το μένος που έχεις για τον Μαρπησσαϊκό να μην το βγάζεις κρυμμένος πίσω από το όνομα του Α.Ο.Πάρου. Επίσης, γνώμη μου, για όσους ασχολούνται με το δύσμοιρο Παριανό ποδόσφαιρο, είναι απλώς να (μάθουμε να)μη δίνουμε σημασία σε όποιον…Γ.Π. -και όπως αλλιώς κι αν λέγεται- ανοίγει το στόμα του και αμολάει «έπεα πτερόεντα» ή να γράφει ανακοινώσεις (του στυλ «Τον Α.Ο.Π. και τα μάτια σας»), χρήσιμες για χαρτοπόλεμο της στιγμής μονάχα. Κι όλα αυτά από έναν άνθρωπο -που ήταν στο χώρο του ποδοσφαίρου και συναναστρεφόταν με αθλητές και προπονητές- τον οποίο έπρεπε να τον αποβάλλει το ίδιο το άθλημα πριν προλάβει να φύγει ο ίδιος.

Τέτοια πρόσωπα και τέτοιες αβρές χειρονομίες, ωστόσο, αντιπροσωπεύουν -ευλόγως θα αναρωτιόταν κανείς- το κοινό αίσθημα των φιλάθλων-μελών όλων των συλλόγων του νησιού μας; Η απάντηση είναι «ναι και όχι». Δεν αντιπροσωπεύουν το «κοινό αίσθημα» όσων- φιλάθλων, μελών αλλά και…παραγόντων- επιμένουν να πηγαίνουν στο γήπεδο και να βλέπουν όλους τους αγώνες των ομάδων τους στο (θλιβερό) πρωτάθλημα των Κυκλάδων ανεξαρτήτως αντιπάλου. Των ολίγων, δηλαδή. Αυτών που σιγά-σιγά διαπαιδαγωγούνται έτσι ώστε ουδόλως να τους ενοχλεί να μοιράζονται με τους άλλους την κοινή χαρά της μίας ομάδας.

Αντιπροσωπεύουν αντιθέτως το «κοινό αίσθημα» όσων νιώθουν πως το Κυκλαδίτικο πρωτάθλημα δεν τους αφορά, αλλά την ίδια εποχή σπεύδουν 300 άνθρωποι κάθε φορά για να απολαμβάνουν τα τοπικά ντέρμπυ. Των πολλών δηλαδή, που είναι βέβαιο πως (προς)εύχονται, ει δυνατόν, ο Α.Ο.Πάρου να διαλυθεί, ο Νηρέας να φάει πέντε γκολ κι η Μάρπησσα άλλα τόσα με όποια ομάδα κι αν παίζουν. Αυτών, δηλαδή, που οι ομάδες τους έχουν αποτύχει παταγωδώς να τους…πιάσουν «πελάτες» ακόμα κι όταν δεν παίζουν οι παριανές ομάδες μεταξύ τους. Αυτών που έχουν διαπαιδαγωγηθεί έτσι ώστε να τρελαίνονται με την ιδέα ότι μπορεί να μοιραστούν με άλλους την κοινή χαρά της μίας ομάδας. Και δυστυχώς αυτή είναι η πλειοψηφία στο νησί μας…

Είμαι ο Μιχάλης Παπαδάκης, δεν εκφράζω κανέναν Νηρέα ή Μαρπησσαϊκό –με κλεισμένα 18 χρόνια στο Παριανό ποδόσφαιρο- και μόλις τελείωσα (για ότι έχει να κάνει με συνενώσεις, συγχωνεύσεις και άλλα τέτοια κουραφέξαλα που ξεκίνησα να αναλύω από τον Μάρτιο με άρθρα μου στην εφημερίδα «Τα νέα της Πάρου-Αντιπάρου» και σε τούτο’ δω το ιστολόγιο)!