ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΑΡΤΑ!

«Βρίσκομαι στον δρόμο για το σπίτι, όταν στην Kensington High Street ανάβει κίτρινο φανάρι, και μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα γίνεται κόκκινο. Σκέφτομαι αμέσως: «κίτρινο προσοχή, κόκκινο στοπ».

Κάπως έτσι ήρθαν οι κάρτες στο ποδόσφαιρο και στη ζωή μας γενικότερα - σύμφωνα με τον εφευρέτη τους Κένεθ Τζορτζ Άστον, έναν Βρετανό διαιτητή - και πρωτοεμφανίστηκαν στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1970 στο Μεξικό όπου γνωρίσαμε, επίσης, τη μεγάλη Βραζιλία των θαυμάτων!

Σιγά - σιγά αρχίσαμε να χρησιμοποιούμε την κόκκινη κάρτα και μεταφορικά για να δείξουμε την αποστροφή μας σε κάποιον που είτε είπε, είτε έκανε, είτε έγραψε κάτι και μας ενόχλησε.

Μετά από 11.000 λέξεις σε τούτη’ δω τη στήλη δέχθηκα κι εγώ απ’ ευθείας κόκκινη κάρτα - δίχως να έχει προηγηθεί, καν, (ως είθισται) κίτρινη - με αφορμή το άρθρο μας «Περί συνενώσεων και άλλων δαιμόνων». Παραδέχομαι ότι ήταν ένα σκληρό άρθρο, αλλά δεν ήταν και για… απ’ ευθείας κόκκινη! Και η κάρτα, αυτή, ήρθε (από έναν άνθρωπο που σέβομαι) εδώ στην εφημερίδα, μέσω μιας επιστολής, ως συνέπεια για το ότι πρόσβαλλα την ιστορία του ΑΟ Πάρου. Πώς έγινε αυτό; Γράφοντας ότι ο ΑΟΠ «κουβαλάει μια έπαρση ως στοιχείο της ιδιοσυγκρασίας του» και ότι «προκάλεσε» με τη στάση που κρατούσε στο θέμα της συνένωσης (κι είχα υποσχεθεί να μην αναφέρω ξανά αυτή τη λέξη). Όμως, στον δικό μου κώδικα αξιών, μιλητό ή γραπτό, έχω μάθει ν’ αψηφώ τις συνέπειες. Εγώ είμαι εδώ, για να γράφω. Ό,τι μου’ ρχεται, όπως μου’ ρχεται.

Ό,τι γράφω, το χρεώνομαι. Μετά, το αντιμετωπίζω. Είμαι σε θέση να διαχειριστώ την αντιμετώπιση. Αν ό,τι έγραφα το αντιμετώπιζε η εφημερίδα που γράφω θα το χτένιζα εκατό φορές προτού το δώσω να δημοσιευτεί.

Ο κ. Βλαχάκης - γιατί περί ου ο λόγος - (ως παλαίμαχος ποδοσφαιριστής, αυτομάτως) είναι κάτι σαν πρεσβευτής του ΑΟΠ. Διακοσμητικός ρόλος μεν, ωφέλιμη παρουσία δε. Δεν έχει αποφασιστικές ή εκτελεστικές αρμοδιότητες, ίσως ούτε καν συμβουλευτικές. Αλλά και δεν είναι εκεί, μόνο και μόνο για τη νοσταλγία των παλαιών χρόνων του συλλόγου. Είναι για τη δυναμική που βγάζει η ιστορία του συλλόγου, για την διαρκή υπενθύμιση του ειδικού βάρους της ομάδας προς τον κόσμο που συμμετέχει και για αυτό το «αίσθημα» που αποπνέει.

Προσωπικά, τον εκτιμώ βαθύτατα και δέχτηκα την κριτική του στο άρθρο μου με μεγάλη ευχαρίστηση. Δεν νιώθω πως έχω λόγο να δώσω κάποιες απαντήσεις, αλλά οφείλω να γράψω το εξής: είναι άλλο το να κρίνεις, άλλο το να απαξιώνεις. Η ευθεία κρίση μου, στο θέμα «ΑΟ Πάρου και συνένωση», ήταν η οφθαλμοφανής και τίποτα παραπάνω. Ο κ. Βλαχάκης απομόνωσε κάποιες λέξεις απ’ τα γραφόμενά μου θέλοντας να δώσει στον κόσμο της ομάδας του την ερμηνεία που ο κόσμος ήθελε, εκείνη τη στιγμή, ν’ ακούσει ή να διαβάσει. Δεν νιώθω πως έχω λόγο να «εξηγήσω» το νόημα του κειμένου μου. Η δυσκολία μου είναι άλλη. Ότι δεν μπορώ ν’ αντιληφθώ τους φίλους του ΑΟΠ σαν... απέναντί μου, ώστε να υπάρξει κόντρα! Δεν γίνεται να μαλώσω μαζί τους.

Αγαπητέ κ. Βλαχάκη, κατανοώντας  πλήρως τον ρόλο σας και τη χαρά της συνειδητής συμμετοχής σας, καθώς και την αίσθηση της (συν)υπευθυνότητας για το παρόν και το μέλλον του συλλόγου που αγαπάτε έχω να σας πω ότι όλα αυτά σχετικά με τις κάρτες που δείχνετε είναι «κατανάλωση». Αυθόρμητη ή στημένη, δεν έχει και τόση μεγάλη σημασία.

Παραδόξως, εσείς ο ίδιος δεν ήσασταν όπου στην Γενική Συνέλευση του ΑΟΠ (ως προεδρεύων) ρωτήσατε ποδοσφαιριστή με 8 χρόνια προσφοράς στο σύλλογο, με τι ιδιότητα πήρε το λόγο να μιλήσει; Κι αυτό για τα δικά μου κριτήρια δεν χρήζει απλά μιας κόκκινης κάρτας. Αλλά η ζωή κάπως είναι ανάγκη να κυλά με κάτι ενδιαφέρον. Και το ενδιαφέρον ανανεώνεται με το καινούργιο. Το καλοκαιρινό είναι, κιόλας παλιό. Καλή ποδοσφαιρική χρονιά, λοιπόν!

 

Υ.Γ. Αυτά για κάποιους που δεν ασχολούνται καθόλου με το τοπικό ποδόσφαιρο θα φαίνονται ως ένας κακόηχος θόρυβος, από δύο ανθρώπους που το μόνο που έχουν για να τους ωθεί είναι η αγάπη για το ποδόσφαιρο.

Το παραπάνω άρθρο μας δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 27-28 Αυγούστου