ΠΑΡΟΣ: Αποθήκη απελπισμένων αθλητών/παιδιών

Σε τούτο εδώ το βήµα, αφού το ξεκίνησα πέρυσι και το επαναλάµβανα κάθε λίγο και λιγάκι κατά τη διάρκεια της χρονιάς, λέω έτσι να κάνω και στο πρώτο κείµενο του νέου έτους, αναµοχλεύοντας το πρόβληµα των αθλητικών υποδοµών στο νησί µας.

Σήµερα ο κόσµος, ναι, είναι «πειραγµένος», είναι «χαλασµένος», γίνεται επικίνδυνος, ανεξέλεγκτος, έχει τα προβλήµατά του, αλλά οι οµάδες µας ό,τι και να παίζουν, από ποδόσφαιρο µέχρι µπάσκετ και βόλεϊ, δεν µπορούν να του τα λύσουν. Δεν είναι αυτή η αποστολή τους. Δεν προβλέπεται από το καταστατικό των σωµατείων, ότι ιδρύονται για να λύνουν τα προβλήµατα του κόσµου. Το µόνο που συµβαίνει είναι ότι τα επωµίζονται.

Και ήδη, τα παριανά σωµατεία έχουν επωµιστεί πολλά. Ήδη αρκετοί βρίσκουν καταφύγιο στους συλλόγους και µέσω του αθλητισµού, πιστέψτε µε, βελτιώνουν την ψυχική τους υγεία και ξεφεύγουν έστω για λίγο από την καταθλιπτική εικόνα των καιρών. Ο ανύπαρκτος µαζικός αθλητισµός από πλευράς της δηµοτικής αρχής του νησιού µας και οι ανύπαρκτες αθλητικές εγκαταστάσεις έχουν δώσει το δικαίωµα σε όλα τα σωµατεία να γκρινιάζουν, να δυσανασχετούν, να λένε δεν πάει άλλο. Σωµατεία, που καθηµερινά γίνονται κυψέλες αθλητισµού και πολιτισµού για δεκάδες παιδιά, µένουν δίχως ουσιαστική στήριξη στα στοιχειώδη. Όλοι αυτοί οι σύλλογοι, σωµατεία, όµιλοι υπάρχουν για να νιώθει καλά κάποιες στιγµές της καθηµερινότητάς του, όχι µόνο ο κάθε αθλητής που συµµετέχει ενεργά και καθηµερινά, αλλά και ο κάθε Παριανός δηµότης που θέλει να φέρει το παιδί του στον αθλητισµό. Όταν οι άνθρωποι των σωµατείων του λένε «εµείς κάναµε αυτά και αυτά για τον αθλητισµό στο νησί» κι έπειτα τον ερωτούν «εσείς τι κάνατε ως δηµότης Πάρου;», να’ χει κάτι να τους δείξει µέσω αυτών που τον εκπροσωπούν διά του εκλέγειν.

Ο Μαρπησσαϊκός στο µπάσκετ, ο ΑΟ Πάρου στο βόλεϊ και ο Νηρέας στο ποδόσφαιρο είναι τα πιο αντιπροσωπευτικά παραδείγµατα που αναδεικνύουν το πρόβληµα έλλειψης χώρων άθλησης. Το κοινό στοιχείο των συλλόγων αυτών ήταν, και παραµένει, ο αυθεντικός αθλητισµός. Η διάπλαση των παίδων. Είναι οµάδες που αγαπούν ό,τι κάνουν, και δεν µπαίνουν σε λογική να διαπραγµατεύονται. Σε διαδικασία να εκπίπτουν. Οι µπασκετικοί φίλοι µου στη Μάρπησσα γνωρίζω το πώς λειτουργούν. Σας διαβεβαιώνω ότι ο Μαρπησσαϊκός είναι ταπεινός, σαν τους ανθρώπους που τον πλαισιώνουν. Συνεσταλµένος. Εργατικός. Όχι αεράτος. Σχεδόν ντροπαλός. Κάνουν πιο πολλά απ’ όσα λένε. Δώσε τους κάνα δυο πορτοκαλί µπάλες και θα σε ευγνωµονούν εσαεί. Αυτό δηλώνει ότι µικροί και µεγάλοι στο µπάσκετ του Μαρπησσαϊκού δεν θέλουν πολλά. Ένα έχουν ζωτική ανάγκη. Να βλέπουν τα αυτονόητα, την κάθε στιγµή που αυτά χρειάζονται. Και αυτονόητο γι’ αυτούς δεν θεωρείται τίποτα άλλο από ένα κλειστό γυµναστήριο για να µπορούν να κάνουν σωστά, - αψηφώντας τα διάφορα καιρικά φαινόµενα - τις προπονήσεις τους, όπως κάνουν κι άλλα παιδιά των Κυκλάδων στην Νάξο, τη Σύρο, τη Μύκονο, τη Σαντορίνη. Κάτι αντίστοιχο ισχύει και για τα νεοσύστατα τµήµατα βόλεϊ του ΑΟ Πάρου και του Νηρέα.

Ένας Νηρέας που, δίχως ποδοσφαιρικό γήπεδο νοµοτελειακά όδευε προς τον αφανισµό, έχει αντέξει πολύ περισσότερο απ’ όσο υπολόγιζαν κάποιοι. Ο σύλλογος ακόµα στέκεται στα πόδια του και το παλεύει όσο µπορεί για να αποκτήσει έστω και... µισό γηπεδάκι. Κάτι, τέλος πάντων, να στεγάσει τα τµήµατά του. Οι ενεχόµενοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν τα καθηµερινά προβλήµατα που αντιµετωπίζει ο σύλλογος και το έργο του νέου γηπέδου έχει ήδη µπει στο συρτάρι και αναµένεται να πάρει τη θέση του στο «χρονοντούλαπο λησµονηµένων έργων» του Δήµου. Προγράµµατα δεν ανοίγουν, χρήµατα δεν υπάρχουν και όλοι τώρα κοιτάζουν να σώσουν όπως - όπως την παρτίδα µε ηµίµετρα. Ο κάθε Ναουσαίος γονιός αντικρίζοντας το ζοφερό µέλλον των παιδιών του έχει αναφαίρετο δικαίωµα να φωνάξει µες στα µούτρα τους ότι αυτή είναι η ζηµιά που έχουν κάνει.

Αν κάτι κρατάει ακόµα ζωντανά τα παιδικά τµήµατα που προανέφερα είναι τα ίδια τα παιδιά µε τις θυσίες τους και τον ενθουσιασµό τους. Ο ενθουσιασµός, απόρροια της ηλικίας τους, είναι το «καύσιµο». Χρειάζεται σε ό,τι κάνουν. Αλλά είναι και αέρας. Φεύγει, εάν δεν ακουµπά κάπου. Και δυστυχώς, στην Νάουσα και τη Μάρπησσα δεν υπάρχει κανένας χώρος για να διοχετευθεί παιδική ενέργεια και ενθουσιασµός.

 

Υ.Γ. Δεν είναι µόνο ο αθλητισµός που µας στερούνε. Αυτό είναι το λιγότερο. Μας ποδοπατάνε το φιλότιµο. Κάποιοι θέλουν να µετατρέψουν την Πάρο σε αποθήκη απελπισµένων παιδιών. Κάνουνε κουβάρι τον κοινωνικό ιστό ορισµένοι αχρείοι. Που έτσι κι αλλιώς, οι Παριανοί είναι εγκλωβισµένοι, µιας και δεν έχουν κάποιες διεξόδους για να αθληθούν µε αξιοπρέπεια.

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 21-22 Ιανουαρίου