Ένα αντίο και δύο ευχαριστώ!

Όλοι σ’ αυτή την εφηµερίδα που κρατάτε στα χέρια σας δεν µπορούν παρά να έχουν την απόλυτη κατανόηση, ακόµα και τη συµπάθεια, για το πώς λειτουργεί ο αναγνώστης που την αγοράζει µε την απαίτηση να δει γραµµένα αυτά τα οποία, εκ των προτέρων, έχει αποφασίσει ότι θέλει να διαβάσει.

Με 15 χρόνια, πλέον, κλεισµένα και τις παιδικές ασθένειες εντελώς ξεπερασµένες πια, οι άνθρωποι που είναι υπεύθυνοι για την έκδοσή της δεν δύνανται (γιατί δεν το επιθυµούν) να σερβίρουν «ό,τι θέλει ο κόσµος». Και αυτό επιδίωκαν τόσα χρόνια και µου το ξεκαθάρισαν, όταν µε τίµησαν µε τούτη τη συνεργασία πριν από, περίπου, ένα χρόνο. Με τίµησαν, και το εννοώ εκατό τοις εκατό, όσο σκέφτοµαι πως «Τα Νέα Πάρου - Αντιπάρου» είναι ένα έντυπο - θεσµός στην δηµοσιογραφική ιστορία του τόπου. Δεκαπέντε χρόνια τώρα κάνει καλούς λογαριασµούς, όχι απαραιτήτως για να γίνουνε καλοί φίλοι, αλλά για να ανοίξουνε µε τις σταράτες συνθήκες το δίαυλο της εβδοµαδιαίας επικοινωνίας.

Γιατί κάνω όλη αυτή την εισαγωγή, σχετικά µε «Τα Νέα», αφού τα γενέθλια των 15 ετών ήταν πριν από δύο µήνες; Διότι αποφάνθηκα ότι έκλεισε ένας κύκλος µ’ εµένα και την εφηµερίδα που άνοιξε από τον Φεβρουάριο του 2011 µε τη στήλη «Στα 3 corner-πέναλτι». Μέσα απ’ αυτή εδώ τη στήλη θεωρώ ότι προσπάθησα να καταθέσω σκέψεις, προβληµατισµούς και τη δική µου ταπεινή γνώµη για τον αθλητισµό στην Πάρο και τις Κυκλάδες, η οποία δεν σηµαίνει ότι ήταν απαραιτήτως σωστή. Ούτε υπήρχε, εννοείται, η απαίτηση να γίνεται αποδεκτή ως τέτοια. Ίσα - ίσα οποιαδήποτε αντίρρηση όλο αυτό το διάστηµα που τα λέγαµε ήταν µέσα στο πρόγραµµα. Μιλήσαµε πολύ για µπάλα, για θέµατα όπως η δηµιουργία µιας δυνατής οµάδας στο νησί και η έλλειψη χώρων άθλησης. Αναδείξαµε προβλήµατα που ταλανίζουν χρόνια το πρωτάθληµα ποδοσφαίρου των Κυκλάδων (µε αναφορές σε Ε.Π.Σ.Κ. και διαιτησία), καταθέσαµε προτάσεις για τις δυσκολίες που στέκονται τροχοπέδη στην ανάπτυξη του Παριανού αθλητισµού, ενώ µπήκαµε σε «χωράφια» του Δήµου όσον αφορά τον αθλητικό τουρισµό και το µαζικό αθλητισµό. Όµως, για να ’µαι ειλικρινής, έφτασα σε σηµείο να αποκτήσω τη φοβία εκείνου που νιώθει πως γράφει… τσάµπα. Γενικώς, δεν ήθελα να ξοδεύω το χώρο εδώ σε ανύπαρκτα πράγµατα που ενδέχεται, κατά τα σενάρια, να συµβούν κάπου, κάπως, κάποτε. Χανόµουν έτσι. Προτίµησα, λοιπόν, να δώσω χώρο και σε πράγµατα που στ’ αλήθεια συµβαίνουν. Γι’ αυτό και επέλεξα να καταπιαστώ µε θέµατα όπως η ανάδειξη νέων φορέων άθλησης (ποδηλατικός και ιστιοπλοϊκός όµιλος, µπάσκετ Μαρπησσαϊκού κ.α.), άνοιξα µια κουβέντα για το ευαίσθητο θέµα των µεταναστών και επικεντρώθηκα περισσότερο στα µηνύµατα που πρέπει να περνάει ο αθλητισµός στα νέα παιδιά και την κοινωνία σε συνάρτηση πάντα µε το σχολικό περιβάλλον, την οικογένεια, τους προπονητές.

Συνηθίζουν να λένε πως η αρχή ενέχει τον ενθουσιασµό και το τέλος τη µελαγχολία. Σήµερα, λοιπόν, ένα χρόνο και 2 µήνες µετά, στην εβδοµαδιαία µας αυτή επικοινωνία δεν συµβαίνει ούτε το ένα ούτε το άλλο. Με διακατέχουν, θαρρώ, δύο διαφορετικά συναισθήµατα. Το ένα είναι η ήρεµη ικανοποίηση πως για ό,τι µέσα µου δεσµεύτηκα, αυτό και τήρησα. Δεν διατύπωσα απόψεις µε γνώµονα να είναι δηµοφιλείς ή µε τη µαταιοδοξία ότι είναι οι απολύτως, και οπωσδήποτε, ορθές. Αλλά απόψεις µε γνώµονα να είναι απλώς οι αληθινά δικές µου. Και µε τη φιλοδοξία να αναδείξω ως αντικείµενο το µεγαλείο του αθλητισµού και το µεγαλείο των συλλόγων - σωµατείων της Πάρου. Το δεύτερο (συναίσθηµα) είναι η µεγάλη χαρά. Ότι µου δόθηκε η ευκαιρία, αυτούς τους δεκατέσσερις µήνες µ’ αυτά τα 49 άρθρα, να πλάσω και να κερδίσω τη δική µου απειροελάχιστη σταγόνα στον ωκεανό των δηµοσιογραφικών κειµένων που γράφουν, 15 χρόνια τώρα, την ιστορία αυτής εδώ της εφηµερίδας.

Οφείλω, λοιπόν, ένα στοιχειώδες ευχαριστώ για εσάς τους αναγνώστες των Νέων που µε ανεχτήκατε ευγενέστατα και το άλλο στην εφηµερίδα. Για το ότι µε τίµησε που (καταδέχθηκε και) µ’ έκανε ένα µικρό πετραδάκι του οικοδοµήµατός της. Για το ότι µου έδωσε ένα λόγο να βγω από το χώρο της άνεσης και της ασφάλειάς µου και µε αναζωογόνησε µε υπέροχες ανασφάλειες. Το µόνο βέβαιο είναι ότι η εφηµερίδα δεν έχει ανάγκη τη διαφήµισή µου, ούτε το γλείψιµό µου! Απλά, πεποίθησή µου είναι, και πρέπει να το αναφέρω, ότι πρόκειται για µια εφηµερίδα που σέβεται όποιον την (προ)τιµά µε το ευρώ του και, την ίδια στιγµή, δεν προσβάλλει όποιον συνδέει το όνοµά του µαζί της. Τα υπόλοιπα, όσα φάνηκαν «στο γήπεδο» (δηλ. όσα έγραψα στα άρθρα µου), ήταν όλα ενδοιασµοί, συλλογισµοί, γνώµες. Αποδείχθηκε, το καταλαβαίνω τώρα, πως είχα την ανάγκη να τα εκφράσω.

 

Υ.Γ.: Θα κλείσω µε µια ατάκα του πανεπιστηµιακού Σεβαστάκη (η πιο περιεκτική που έχει υποπέσει στην αντίληψή µου): Για τη συνολική ανάγκη της κοινωνίας, της οποίας ένα κοµµατάκι µονάχα είναι το ποδόσφαιρο και ο αθλητισµός, «να ανακαλύψουµε εκ νέου τη δύναµη του έργου έναντι της λάµψης του προσώπου».

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 31 Μαρτίου-1 Απριλίου