Διάβασε το κ.ΣΙΓΑΛΑ, ίσως γίνεις σοφότερος...

Το παρακάτω κείμενο αφιερώνεται εξ ολοκλήρου στον πρόεδρο της Ενωσης Ποδοσφαιρικών Σωματείων Κυκλάδων κ.ΣΙΓΑΛΑ ΙΩΑΝΝΗ. Είχε δημοσιευθεί πριν δύο χρόνια περίπου και το αναπαράγουμε σήμερα με αφορμή το ταξίδι παρωδία του ΝΗΡΕΑ στην Μήλο για να αγωνιστεί με την ομώνυμη ομάδα...Περισσότερα και πιο αναλυτικά για την ιστορία του παιχνιδιού "φάντασμα" σύντομα!

 

ΩΔΗ ΣΤΟΝ ΑΓΝΩΣΤΟ ΚΥΚΛΑΔΙΤΗ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΗ:

Η ζωή σου είναι διαρκώς ένα ταξίδι, η γη σου ένα γήπεδο και χρέος σου η συμμετοχή. Ένας είναι ο σκοπός σου, το παιχνίδι. Αγωνίσου για τις αξίες, για την ηθική. Παίξε για να ενώσεις τις Κυκλάδες. Άνδρες που μπαίνουν στο γήπεδο περήφανοι αφήνοντας στ’ αποδυτήρια όλα τους τα προβλήματα, μαθημένοι να πονούν δίχως να υποφέρουν, να νικούν δίχως να θριαμβολογούν και να χλευάζουν, να νικούνται δίχως να σκύβουν το κεφάλι και να συντρίβονται δίχως να μεμψιμοιρούν.

Άνδρες πραγματικοί, άνδρες άξιοι εκπρόσωποι του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου.

                                              Αυτοί είναι οι Άγνωστοι Κυκλαδίτες ποδοσφαιριστές!

 Άγνωστε Κυκλαδίτη ποδοσφαιριστή, έμαθες να είσαι άνθρωπος που αντιστέκεται και με το παράδειγμα της στάσης σου δίνεις αγωγή. Παράγεις κουλτούρα. Εσύ που εξοικειώθηκες στο να συρρικνώνεις τις αποστάσεις, που απαξιώνεις τη ματαιότητα της επιτυχίας, που παίρνεις κουράγιο από τις ήττες, εσύ, άνδρας με μεγάλες αντοχές.

Εσύ που έχεις γεμίσει μελανιές και χτυπήματα το κορμί σου αγωνιζόμενος στα πιο απίθανα γήπεδα. Εσύ που δεν έχεις φοιτήσει ποτέ στο σχολείο του «πρωταθλητισμού κορυφής» και μέσα από το ποδόσφαιρο έγινες καλύτερος ως άνθρωπος. Εσύ που αγωνίζεσαι σε ένα πρωτάθλημα που δεν παράγει ποδόσφαιρο και δεν βγάζει αθλητική πρόοδο κάθεσαι και βλέπεις ετοιματζίδικους μισθοφόρους να περνούν. Παρ’ όλα αυτά είσαι εκεί και συμμετέχεις.

Εσύ που αντιμετωπίζεις διαρκώς τον κίνδυνο να βρεθείς αποκλεισμένος σε κάποιο νησί και γίνεσαι έρμαιο στις ορέξεις του καιρού ρισκάροντας να μείνεις μακριά από τις δουλειές, τις υποχρεώσεις και την οικογένειά σου. Εσύ που δεν έπαψες ποτέ να αισθάνεσαι, κατά βάθος, σαν τα σχολιαρόπαιδα στην εκδρομή. Εσύ που ως Κυκλαδίτης ποδοσφαιριστής έχεις την απαίτηση, τουλάχιστον, να σε παίρνουν στα σοβαρά ως φορέας πολιτισμού - από νησί σε νησί - που είσαι.

Κι εσύ παλαίμαχε Κυκλαδίτη ποδοσφαιριστή που με τον καιρό χύνεις και λίγη σάλτσα από πάνω για να εξιστορήσεις τα πιο γοητευτικά παραμύθια των γηπέδων. Σε σένα Άγνωστε Κυκλαδίτη ποδοσφαιριστή που έχεις συνδέσει τις Κυριακάδες μας με τη χαρά, το καλαμπούρι και την πλάκα. Σε σένα Άγνωστε Κυκλαδίτη ποδοσφαιριστή που κρατάς πάντα ενωμένες τις Κυκλάδες μας.

Σε σένα πρέπει αυτή η ωδή!

Υ.Γ.(1): Ύμνος αφιερωμένος σε κάθε άνθρωπο των Κυκλάδων που ασχολείται ερασιτεχνικά με το ποδόσφαιρο.

Το παραπάνω άρθρο μας δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 16-17 Απριλίου 2011

Έκοψε την πίτα του ο ΝΗΡΕΑΣ

Την Τετάρτη 23/1/2013 πραγματοποιήθηκε η κοπή της πρωτοχρονιάτικης πίτας του συλλόγου μας. Στην εκδήλωση αυτή παρευρέθηκαν ο δήμαρχος Πάρου κ. Βλαχογιάννης, ο αντιδήμαρχος κ. Κωβαίος, η πρόεδρος της ΚΔΕΠΑΠ κ. Κάγκανη, οι δημοτικοί σύμβουλοι κ. Μπαφίτης και Βελέντζας, ο πρόεδρος της δημοτικής κοινότητας Νάουσας κ. Μπαρμπαρίγος, ο διοικητής του Α.Τ. Νάουσας κ. Κουνής καθώς επίσης και πάρα πολλοί φίλοι, μέλη και αθλητές όλων των τμημάτων του συλλόγου μας.

Την πίτα ευλόγησε ο πατήρ Πέτρος Κορτιάνος. Κατά την διάρκεια της εκδήλωσης έγινε η παρουσίαση της νέας εμφάνισης των ακαδημιών ποδοσφαίρου του συλλόγου μας η οποία θα φορεθεί για πρώτη φορά στο παριανό πρωτάθλημα ακαδημιών ποδοσφαίρου που θα ξεκινήσει στις 9 Φεβρουαρίου. Η νέα αυτή εμφάνιση είναι μια χορηγία της ασφαλιστικής εταιρείας "ING" και του κ. Παλαμίδα Γρηγόρη στο πλαίσιο της συνεργασίας τους με το σύλλογο μας. Ευχαριστούμε την ασφαλιστική εταιρεία "ING" και τον κ. Παλαμίδα Γρηγόρη για την χορηγία τους, το ζαχαροπλαστείο Χαμηλοθώρης και την αρτοποιεία-ζαχαροπλαστική Γλάρος για τις πίτες, την πιτσαρία La Piazza και το catering Αλιπράντης για το μπουφέ της εκδήλωσης, τον κ. Λουκή Αρσένη για την προσφορά της σούμας, τα καταστήματα Pararam και Ατού Sportwear για τα δώρα των τυχερών που έτυχαν το φλουρί, τον κ. Παλαμίδα Γρηγόρη για τα 2 δωρεάν ασφαλιστικά συμβόλαια σε αθλητές του συλλόγου μας και όλους όσους μας τίμησαν με την παρουσία τους.

(ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ από το Δ.Σ. του συλλόγου)

Ο ΝΙΚΗΤΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΕΡΜΑΤΙΣΕ ΠΡΩΤΟΣ!

Να μία από εκείνες τις ιστορίες που σου δίνουν μπόϊ. Σε ανεβάζουν. Σε φορτίζουν με κουράγιο και ελπίδα. Δυστυχώς, τα συμβατικά μέσα ενημέρωσης τις αγνοούν τις ιστορίες αυτές και τις προσπερνούν. Εμείς εδώ, όχι.

Λοιπόν, η ιστορία αυτής της φωτογραφίας έχει ως εξής. Στις 2 του περασμένου Δεκεμβρίου, ο Βάσκος αθλητής Ιβάν Φερναντέζ Ανάγια συμμετείχε σε έναν αγώνα ανώμαλου δρόμου στην Μπουρλάντα, στο Ναβάρρε.

 

Βρισκόταν στη δεύτερη θέση, σε αρκετά μεγάλη απόσταση από τον προπορευόμενο Αμπέλ Μουτάι, ο οποίος είχε κερδίσει το χάλκινο μετάλλιο στο αγώνισμα των 3000 μέτρων στήπλ, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου το περασμένο καλοκαίρι.

Μπαίνοντας όμως στην τελική ευθεία, ο Βάσκος αθλητής είδε τον Κενυάτη δρομέα - σίγουρο νικητή της κούρσας - σαν να χάνει την αίσθηση του χώρου, ΄και να σταματά να τρέχει μόλις 10 μέτρα πριν από το νήμα, νομίζοντας πως είχε κιόλας περάσει τη γραμμή!

 

Ο Φερναντέζ Ανάγια τον έφτασε και, αντί να τον προσπεράσει και να τερματίσει εκείνος πρώτος, σταμάτησε επί τόπου και με διάφορα νοήματα κατηύθυνε τον Μουτάι προς την γραμμή και τον βοήθησε να τερματίσει πρώτος.

 

Αμέσως μετα, ο Ανάγια, που είναι αθλητής με μεγάλο μέλλον (ήδη πρωταθλητής Ισπανίας στα 5 χιλιόμετρα, στη κατηγορία των νέων), δήλωσε:

 

"Ακόμα και εάν μου έλεγε κάποιος ότι, κερδίζοντας αυτόν τον αγώνα θα εξασφάλιζα μια θέση με την ισπανική ομάδα στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Στίβου, δεν θα το έκανα. Η ενέργειά μου να βοηθήσω τον πελαγωμένο συναθλητή μου ήταν αυθόρμητη, και η ηθική μου ικανοποίηση από αυτήν είναι πολύ μεγαλύτερη από οποιοδήποτε μετάλλιο. Για μένα, ιδίως με όσα συμβαίνουν σήμερα στη κοινωνία, στην πολιτική, κλπ, όπου ο κάθε ένας κοιτάζει μόνο το δικό του συμφέρον, νομίζω ότι το να ενδιαφέρεσαι για τον συνάνθρωπό σου, έχει μία ιδιαίτερη αξία".

 

Αυτό το παιδί, που μας έδειξε όλους ότι νικητής μπορεί να είσαι και χωρίς να τερματίζεις πρώτος, με γέμισε τόση χαρά που θέλω να το φιλήσω!

 

πηγή: filoftero (Χρίστος Μιχαϊλίδης)

 

Πίσω από μια μπάλα

Αυτή είναι μια φωτογραφία που τράβηξε τον προηγούμενο μήνα στη Μοζαμβίκη ο, βραβευμένος από το National Geographic φωτογράφος, Patrick Kelley. Δείχνει δεκάδες παιδιά να τρέχουν πίσω από μια μπάλα γεμάτα ενθουσιασμό, γιατί – σε περίπτωση που το έχεις ξεχάσει - αυτό και μόνο φτάνει για να κάνει ευτυχισμένο για λίγο ένα μικρό παιδί.

Μια μπάλα την οποία απέκτησαν χάρη στον Ίθαν, ένα Αμερικανάκι που δυο χρόνια πριν επισκέφτηκε τη χώρα με τον πατέρα του και συνειδητοποίησε ότι αν και δεν μπορεί να βοηθήσει τα παιδάκια, με τα οποία έπαιξε ποδόσφαιρο, να αποκτήσουν περισσότερη μόρφωση ή καλύτερες συνθήκες διαβίωσης, μπορεί όμως να τους βοηθήσει να βρουν μερικές μπάλες για να παίζουν. Και τις βρήκε. Χίλιες διακόσιες!

Το πιο εντυπωσιακό όλων; Ο Ίθαν είναι μόλις 12 χρονών.

πηγή: sombrero

Ανασκόπηση του 2012

Ας διδαχθούμε από τον... Χάτσικο

ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΟΥ ΣΥΝΑΔΕΙ ΜΕ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΩΝ ΗΜΕΡΩΝ

Καλή χρονιά σε όλους. Η ευχή μου; Πέρα από την υγεία που είναι το πολυτιμότερο αγαθό, αλλά και την δουλειά που όλοι την έχουμε ανάγκη, έχω να ευχηθώ και κάτι ακόμη: Να βρούμε όλοι την ανθρωπιά ενός... σκύλου.
Όχι δεν κάνω λάθος σε αυτό που έγραψα και θα το καταλάβετε. Διαβάστε την ιστορία του Χάτσικο και ας κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας. Καλή χρονιά σε όλους παίδες και θυμηθείτε πώς πάνω απ' όλα είμαστε άνθρωποι...

O Χάτσικο (Hachiko), που στα Ιαπωνικά σημαίνει “Πιστός σκύλος”, ήταν ένας σκύλος ράτσας Ακίτα και γεννήθηκε τον Νοέμβριο το 1923, στην πόλη Odate, στην περιφέρεια Akita της Ιαπωνίας. Το 1924 ο ιδιοκτήτης του, καθηγητής Γεωργίας Χιντεσαμπούρο Ουένο (Hidesamburō Ueno), τον πήρε μαζί του στο Τόκυο, όπου ζούσε και εργαζόταν. Κατα τη διάρκεια της ζωής του καθηγητή, κάθε πρωί που έφευγε για το Πανεπιστήμιο, ο σκύλος τον συνόδευε μέχρι την πόρτα. Το βράδυ, ο Χατσίκο πήγαινε και τον περίμενε στον σιδηροδρομικό σταθμό Shibuya.

Όταν ο καθηγητής επέστρεφε με το τρένο απ το Πανεπιστήμιο, τον υποδεχόταν και τον συνόδευε σπίτι. Αυτό γινόταν μέχρι τον Μάϊο του 1925, όταν ο καθηγητής έπαθε εγκεφαλικό καθώς έκανε διάλεξη. Ο σκύλος, τον περίμενε να κατεβεί απ το συγκεκριμένο τρένο όπως πάντα, αλλά ο καθηγητής είχε ήδη αφήσει την τελευταία του πνοή. Μετά απο τον θάνατο του καθηγητή, ο Χατσικο δόθηκε σε άλλα σπίτια, αλλά καθημερινά δραπέτευε επιστρεφοντας στο παλιό του σπίτι. Κάθε βράδυ, την ίδια ώρα που περίμενε τον καθηγητή στον σταθμό, ήτανε εκεί, περιμένοντας να δεί τον φίλο του να κατεβαίνει απο το τρένο για να τον συνοδεύσει σπίτι. Αυτό συνεχίστηκε για τα επόμενα δέκα χρόνια.

Οι τακτικοί του σταθμού οι οποίοι είχανε δεί τον σκύλο να περιμένει τον καθηγητή, πρόσεξαν οτι ακόμα και μετά τον θάνατο του, ήτανε εκεί καθημερινώς την ίδια ώρα. Αυτό τους συγκίνησε και αρκετοί τον φρόντιζαν φέρνοντάς του φαγητό και νερό. Το 1928, ο νέος υπεύθυνος του σταθμού συμπάθησε το σκύλο και του έφτιαξε ακόμη και χώρο σε μια απο τις αποθήκες του σταθμού, ώστε να έχει ένα μέρος να κοιμάται.

Ο σκύλος εμφανιζότανε στην πλατφόρμα του τρένου, μόνο την ώρα που ερχότανε το τρένο του καθηγητή. Τις υπόλοιπες ώρες περιφερόταν στον σταθμό, ξεκουραζόταν στην αποθήκη, ή επέστρεφε στο παλιό του σπίτι που ανήκε πλέον σε άλλον. Ένας απο τους πρωην φοιτητές του καθηγητή, ο οποίος ήταν ειδικός στους σκύλους Ακίτα, ακολούθησε τον Χατσίκο και έμαθε την ιστορία του. Μετά απ' αυτό, ο πρώην φοιτητής κατέγραψε πόσοι καθαρόαιμοι σκύλοι της ράτσας αυτής υπήρχαν στην Ιαπωνία. Εκείνα τα χρόνια ήταν τριάντα στο σύνολο.

Τα επόμενα χρόνια, μέχρι και τον θάνατο του Χάτσικο, συνήθιζε να τον επισκέπτεται και να τον φροντίζει, γράφοντας άρθρα για την αφοσίωση του. Σιγά- σιγά ο κόσμος άρχισε να ενδιαφέρεται και να μαθαίνει περισσότερα για την συγκεκριμένη ράτσα. Το 1932, ένα απο αυτά τα άρθρα δημοσιεύτηκε στην μεγαλύτερη εφημερίδα του Τόκυο και η ιστορία του Χατσίκο έγινε γνωστή σε όλη την χώρα, αγγίζοντας τις καρδιές πολλών ανθρώπων.

Ο Χάτσικο έγινε σύμβολο πίστης, εντυπωσιάζοντας τον κόσμο με την αφοσίωσή του στον νεκρό αφέντη του. Συμβόλιζε το πνεύμα αγάπης και αφοσίωσης που πρέπει να υπάρχει σε κάθε οικογένεια. Γονείς και δασκάλοι χρησιμοποιούσαν την ιστορία του ως παράδειγμα προς μίμηση.

Τον Απρίλιο του 1934, παρουσία του Χάτσικο, έγινε η παρουσίαση του Μπρούτζινου αγάλματός του, στον σταθμό της Shibuya. Το άγαλμα κατα τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο καταστράφηκε. Έτσι το 1948, ζητήθηκε απο τον Τακέσι Άντο (Takeshi Ando), γιό του γλύπτη που έφτιαξε το πρώτο άγαλμα (ο οποίος είχε πια πεθάνει), να το ξαναφτιάξει. Το δεύτερο αυτό αγαλμα, παρουσιάστηκε τον Αύγουστο του 1948 και αποτελεί έκτοτε ένα δημοφιλές σημείο συνάντησης.

Η είσοδος του σταθμού που βρίσκεται κοντά στο άγαλμα, ονομάζεται “Hachikō-guchi”, που σημαίνει Έξοδος του Χατσικο και είναι μία απο τις πέντε εξόδους του σταθμού. Ένα παρόμοιο άγαλμα υπάρχει και στην γενέτειρα του Χάτσικο, την Odate, μπροστά στον σταθμό των τρένων. Το 2004 φτιάχτηκε και ένα τρίτο άγαλμα, πάνω στην βάση του πρώτου αγάλματος που είχε δημιουργηθεί το 1934, και τοποθετήθηκε μπροστά απο Μουσείο Σκύλων Ακίτα στην Odate.

Ο Χατσικο, πέθανε στις 8 Μαρτίου το 1935 και σήμερα βρίσκεται βαλσαμωμένος στο Μουσείο Φυσικών επιστημών στο Τόκυο. Το 1994, το δίκτυο ραδιοφωνικής αναμετάδοσης πολιτισμού (CBN) στην Ιαπωνία ήταν σε θέση να ανακατασκευάσει μια καταγραφή του Χάτσικο που γαυγίζει από ένα παλιο δίσκο και ακολούθησε μια τεράστια διαφημιστική εκστρατεία με αποκορύφωμα το Σάββατο, 28 Μαΐου 1994, πενήντα εννιά έτη μετά από το θάνατό του, εκατομμύρια ραδιοακροατών να συντονιστούν για να ακούσουν το γαύγισμα του Χατσίκο.

Κάθε χρόνο στις 8 Απριλίου, εκατοντάδες κόσμου μαζεύονται για να τιμήσουν την μνήμη και την αφοσίωση του Χατσίκο σε μια σεμνή τελετή που γίνεται στον σιδηροδρομικό σταθμό της Shibuya.

πηγή:  Ο Κυανέρυθρος