Τελικά, ο διαιτητής είναι πάντα ο νικητής(Β' μέρος)

Το «τσίρκο» µε την Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωµατείων Κυκλάδων και τους διαιτητές (που φαίνεται να τους ενδιαφέρει µόνο το πώς θα πληρωθούν τις τροφαντές διανυκτερεύσεις και µετακινήσεις) είναι, ήδη, αποκρουστικό δίχως να νοιάζονται για τον αγώνα επιβίωσης που δίνει ο κάθε σύλλογος και αδιαφορώντας για την προστασία των ερασιτεχνών αθλητών. Εάν µπλέκεται στο «τσίρκο» και η µνήµη, σαν άλλοθι, (µε πολλά ευτράπελα να έχουν σηµειωθεί τα τελευταία χρόνια) τότε γίνεται αδίστακτα εµετικό. Όταν π.χ. προπηλακίστηκαν και απειλήθηκαν διαιτητές στην Άνδρο, η Ένωση επέδειξε (και πολύ σωστά έπραξε) άµεσα αντανακλαστικά τιµωρώντας µε βαριές ποινές τους υπευθύνους. Όταν, όµως, δεν προστατεύονται κατά συρροή ποδοσφαιριστές µέσα στο γήπεδο εν ώρα αγώνα, όταν αµούστακα παιδιά παιδικών οµάδων ταξιδεύουν στο άγνωστο µε βάρκα την ελπίδα ότι δεν θα συναντήσουν γενειοφόρους σε αγώνα Παίδων, όταν οι διαιτητές «βιάζουν» κατά συρροή αγώνες χωρίς λόγο, τότε που είναι η Ένωση; Ή µήπως έχει καταντήσει να είναι µια Ένωση που προστατεύει µέχρι της «τελευταίας ρανίδας…» τους διαιτητές αρκεί να βγαίνει το, διόλου ευκαταφρόνητο, µεροκάµατό τους;

Οι φετινές κάκιστες διαιτησίες και τα πολλά παράπονα προς την Ένωση, απ’ όλες, ανεξαιρέτως, τις οµάδες, κάτι δείχνουν. Το προϊόν - διαιτησία, που στοιχίζει πανάκριβα στα σωµατεία, είναι αναντίστοιχο µε τις υπηρεσίες που προσφέρει. Δεν γίνεται οι οµάδες να πληρώνουν τόσα πολλά και να εισπράττουν τόσο κακό service. Η Ένωση δεν γίνεται πια παρά να κοιτάξει κατάµατα την αλήθεια. Στέκει µπροστά τους, γυµνή. Προκλητική. Δεν κρύβεται, δεν µακιγιάρεται. Δεν µπορεί να µην τη δει, και αυτό είναι εύνοια.

Οι άνθρωποι που αποτελούν την ΕΠΣΚ οφείλουν να δείξουν τη δέουσα σηµασία στα κακώς κείµενα που υπάρχουν και να µην προσπαθούν να τα συγκαλύπτουν διαρκώς υποδεικνύοντας π.χ. σε ιστοσελίδες τι να γράφουν και τι όχι. Δυστυχώς όµως, η επικοινωνία έχει φτάσει, όχι να (παρ)ακολουθεί την ουσία, να «προηγείται» της ουσίας.

Η ουσία είναι το Παιχνίδι. Επάνω στην καµπούρα του οποίου (και αυτό είναι η επικοινωνία περί το Παιχνίδι) εκτονώνονται χυδαία ένστικτα κάποιων που θέλουν να λέγονται ποδοσφαιριστές, χτίζονται (µικρο)καριέρες διαιτητών, ξεκαθαρίζονται προσωπικοί λογαριασµοί εδώ κι εκεί, διακυβεύονται υστεροφηµίες µέσα στην Ένωση. Όλα αυτά, προκειµένου να κάνει ο καθένας στο πεδίο του τη δουλειά του, αδιαφορώντας για κόστος και λοιπές λεπτοµέρειες.

Μία αγαθή σκέψη, µακρόθεν παρατηρώντας τα οικονοµικά µεγέθη του εγχειρήµατος διαιτητής στις Κυκλάδες και Ένωση: Ναι, να διοργανώσουν πρωταθλήµατα. Ναι, αντιληπτό από πάσης πλευράς γιατί τα πρωταθλήµατα δίνουν οξυγόνο στα σωµατεία µας. Αλλά, πάλι, αν είναι για ένα…κωλοπρωτάθληµα να µατώνουν οικονοµικά σωµατεία - φάροι των νησιών µας και να µατώνουν κυριολεκτικά ποδοσφαιριστές, που την άλλη µέρα πρέπει να πάνε για δουλειά, δεν παραείναι ασύµφορο; Όχι πως µας πέφτει λόγος, απλώς, αγαθή σκέψη ηµών που συµµετέχουµε σε όλο αυτό το «τσίρκο».

Από την ΕΠΣΚ δεν περιµένουµε καµία αντίδραση, άλλωστε πάντα ήταν της άποψης ότι το περιβάλλον είναι που ενοχοποιεί ή απενοχοποιεί: «Οι διαιτητές αυτοί είναι, και δεν µπορούµε να κάνουµε κάτι άλλο». Ή µήπως µπορούνε; Σκέφτηκαν ποτέ να τα βάλουν κάτω και να βρουν µια φόρµουλα, ώστε να µειωθεί το κόστος διαιτησίας; Σκέφτηκαν ποτέ να απαιτήσουν από τους διαιτητές να φροντίζουν τουλάχιστον να χωράνε στα σορτσάκια τους; Σκέφτηκαν ποτέ να στείλουν τους διαιτητές κοντά σε όλους τους ποδοσφαιριστές πριν ή κατά τη διάρκεια των πρωταθληµάτων, ώστε να τους ενηµερώνουν για διάφορα αγωνιστικά, διαιτητικά και όποια άλλα θέµατα προκύπτουν; Ή το µόνο που σκέφτηκαν είναι να προσλάβουν γυµναστή για να γυµνάζει ένα µε δύο διαιτητές µονάχα; Ευχής έργον θα είναι ο πρόεδρος της Ένωσης και οι διαιτητές αντί να επιδιώξουν τη γαργάρα, να κοιτάξουν τα προβλήµατα κατάµατα. Με τις γαργάρες το ποδόσφαιρό µας είναι που πρωτίστως, σε βάθος χρόνου, έχει να χάσει.

Υ.Γ.: Οι οµάδες των Κυκλάδων προσπαθούν να κρατηθούν σ’ ένα στάτους «κάνουµε αθλητισµό για το νησί και την νεολαία µας», για τον οποίο ούτε να ντρέπονται θέλουν, ούτε να χρωστάνε λογαριασµό, κι απαντήσεις σε πονηρές ερωτήσεις, σε κανέναν. Οι κακές διαιτησίες και η αδιαφορία της ΕΠΣΚ δεν ξεπερνιούνται µε τις αντιδράσεις. Μόνο µε τις δηµιουργικές δράσεις, µετά. Εκεί σε θέλω, µάστορα. Αλλά, αν κρίνουµε απ’ το πόσο στάθηκαν η µία οµάδα στην άλλη στις πρόσφατες εκλογές - παρωδία της Ένωσης, όταν είχαν να διαλέξουν ανάµεσα σε δύο φανερά µπαφιασµένους υποψήφιους, τα νέα δεν προµηνύονται καλά.

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 18-19 Φεβρουαρίου 

Α.Μ.Ε.Σ.ΝΗΡΕΑΣ 1959: ΠΟΡΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Ομάδα του Νηρέα το 1969

ΚΑΡΙΚΑΤΟΥΡΕΣ

Τελικά, ο διαιτητής είναι πάντα ο νικητής. (Α΄μερος)

Όπως με τον αντίπαλο υπάρχουν τρία ενδεχόμενα (να τον νικήσεις, να σε νικήσει, να έλθετε ισόπαλοι), έτσι και με το διαιτητή της κάθε Κυριακής υπάρχουν τρεις πιθανότητες. Να σε ευνοήσει, να σε αδικήσει, να ορθοτομήσει. Αυτό οι περισσότεροι το γνωρίζουμε και το δεχόμαστε μιας και έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Τη μία η μπάλα θα πάει δοκάρι και μέσα, την άλλη δοκάρι κι έξω. Τη μία θα πάρεις ένα σφύριγμα, την άλλη θα χάσεις ένα. Αυτά έτσι πάνε. Πότε υπέρ, πότε κατά.. Κάποια στιγμή θα ξεφύγει η μπάλα μέσα απ’ τα χέρια μου και θα δεχτώ γκολ και κάποια άλλη στιγμή μπορεί να ξεφύγει ένα σφύριγμα από τον διαιτητή και να διαμορφώσει αποτέλεσμα. Σ’ αυτόν τον κόσμο όλοι κάνουμε λάθη γιατί αυτό είναι το ποδόσφαιρο: ένα παιχνίδι λαθών. Κατανοώ απόλυτα ότι οι διαιτητές εισέρχονται σε δύσκολη, πραγματικά, θέση. Όμως δεν μπορώ να βλέπω υπέρβαρους διαιτητές που μετά βίας χωράνε στο σορτσάκι τους. Δεν μπορώ να βλέπω διαιτητές να παρακολουθούν τον αγώνα περπατώντας. Δεν μπορώ να βλέπω διαιτητές να αφήνουν ατιμώρητα αντιαθλητικά χτυπήματα. Δεν μπορώ να βλέπω διαιτητές να αμείβονται τόσο καλά και να συμπεριφέρονται με ύφος ντίβας. Δεν μπορώ, εν τέλει, να βλέπω διαιτητές που να μην νιώθουν το παιχνίδι!

Οι διαιτητές δεν με νοιάζει να δώσουν ή να μη δώσουν πέναλτι, κάρτες, οφσάιντ, να «αλλοιώσουν το αποτέλεσμα». Με νοιάζει, μονάχα, να νιώθουν το παιχνίδι. Να το αφήνουν να ρέει, να μην το κρατάνε καταδυναστευτικά από τα γκέμια της σφυρίχτρας, από αγωνία ότι θα τους ξεφύγει από τα χέρια. Με νοιάζει να συμπονούν το ότι οι ποδοσφαιριστές είναι ερασιτέχνες και την άλλη μέρα θα πάνε στις δουλειές τους για το μεροκάματο. Με νοιάζει μονάχα να μη θέλουν να γίνουν αυτοί οι πρωταγωνιστές.

Τρανά παραδείγματα, που επιβεβαιώνουν όλα τα παραπάνω, συνέβησαν σε δύο γήπεδα των Κυκλάδων την περασμένη εβδομάδα. Ο διαιτητής του παιχνιδιού Α.Ο.Π.-Νηρέας έδωσε συνολικά 25 αλλαγές σε επαναφορά από πλάγιο άουτ. Εκεί φάνηκε καθαρά ότι ο συγκεκριμένος ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια της εξυπνάδας του και μοιραία πέρασε στον χώρο της ανοησίας του. Στον αγώνα Φιλώτι-Παμμηλιακός ο διαιτητής άφησε ατιμώρητο το αντιαθλητικό παιχνίδι των γηπεδούχων και το γήπεδο μετατράπηκε σε αρένα μονομάχων. Το ματς τελείωσε ισόπαλο, αλλά οι περισσότεροι παίκτες της Μήλου πανηγύριζαν επειδή κατάφεραν να βγουν όρθιοι από’ κει μέσα. Όχι όλοι βέβαια, αλλά…μην είμαστε και πλεονέκτες.

Οι διαιτητές έχουν μία και μοναδική αποστολή. Και γι’ αυτό πληρώνονται αδρά. Οφείλουν να προστατεύουν διαρκώς τους ερασιτέχνες ποδοσφαιριστές που προσέρχονται να αγωνιστούν. Ειδάλλως, έτσι, οι ποδοσφαιριστές νιώθουν ότι πάνε ξυπόλυτοι. Και, ξυπόλυτοι, συνήθως ματώνουν. Ματωμένοι, δεν το χαίρονται αυτό που κάνουν. Κι αν δεν το χαίρονται γιατί να συνεχίσουν να το κάνουν; Το ερώτημα, ως ρητορικό, δεν χρειάζεται καν απάντηση. Την ξέρουν αυτοί που είναι να τη δώσουν. Οι ίδιοι οι διαιτητές που έχουν βγάλει ουκ ολίγα χρήματα τόσα χρόνια χάρη σ’ αυτούς τους ερασιτέχνες που υπάρχουν και τους αρέσει να κλωτσούν μια  μπάλα. Ας τους αφήσουμε, για λόγους διακριτικότητας, να τη δώσουν μπροστά στον καθρέφτη τους.

Πρέπει οι διαιτητές να αφήνουν σπίτι τους τα όποια νεύρα και την εγωπάθεια της ντίβας που κουβαλούν μέσα τους κι επιτέλους να έρθουν στο γήπεδο και να θέσουν στην υπηρεσία του παιχνιδιού (όπου αποτελείται κι από δύο ομάδες για όσους το ξεχνάνε) το…καλό νεύρο. Το δημιουργικό. Για να (εξ)υπηρετήσουν το Παιχνίδι.

Η διαιτησία στις Κυκλάδες μας εδώ και λίγα χρόνια λιώνει σαν κερί και αργοσβήνει. Όχι κάτι ανεξήγητο, πολύ περισσότερο όχι κάτι άδικο. Η αδυναμία των διαιτητών να σταθούν ανταγωνιστικά, είναι ολοκληρωτική.

Το πρόβλημα των περισσοτέρων είναι ότι πιστεύουν πως είναι πολύ καλύτεροι από όσο στην πραγματικότητα είναι. Το ταξίδι μας αυτό στον κόσμο της διαιτησίας μας δίνει ωφέλιμη τροφή για σκέψη. Η συνέχεια την επόμενη εβδομάδα.

Υ.Γ.1: Για την ομάδα του Νηρέα η επανάληψη του φαινομένου κάκιστη διαιτησία ξανά και ξανά, δείχνει να εξουθενώνει παίκτες, προπονητές, παράγοντες. Το μυαλό τους. Αυθυποβάλλονται στην «ωχ, όχι, πάλι τα ίδια» ιδέα. Πράγμα που τους αφαιρεί την αυτοεκτίμηση. Σπέρνει την αμφιβολία. Αν αξίζουν όσες θυσίες γίνονται.

Υ.Γ.2: Ευχές για γρήγορη ανάρρωση στους παίκτες του Παμμηλιακού Αντώνη Πετσίνη και Αργύρη Σίδερη που πήγαν να παίξουν έναν ερασιτεχνικό αγώνα ποδοσφαίρου κι έφυγαν με ένα σπασμένο πόδι και μια σπασμένη μύτη.

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 11-12 Φεβρουαρίου

Αναβολή για τους Παίδες

Αναβλήθηκε ο προγραμματισμένος για σήμερα αγώνας του Παιδικού πρωταθλήματος μεταξύ Νηρέα και Αναγέννηση Νάξου λόγω ακαταλληλότητας του γηπέδου. Στο Δημοτικό στάδιο Πάρου παρευρέθησαν οι δύο ομάδες και ο διαιτητής αλλά το γήπεδο ήταν γεμάτο νερό και κρίθηκε ακατάλληλο για τη διεξαγωγή του αγώνα και επικίνδυνο για τη σωματική ακεραιότητα των παιδιών.

Προπόνηση υπό την επίβλεψη του Έντι Φαν Σάικ!

Στην Ερμούπολη βρέθηκε το περασμένο Σαββατοκύριακο ο υπεύθυνος προγράμματος εκπαίδευσης του Ajax Έντι Φαν Σάικ με σκοπό να παρακολουθήσει από κοντά την εξέλιξη της ακαδημίας ποδοσφαίρου Ajax Σύρου. Το παρών στις προπόνησεις υπό την επίβλεψη του Ολλανδού έδωσε και ένας δικός μας αθλητής ο 10χρονος Γιόνι Γκέτσι, ο οποίος παρακολουθείται από την αρχή της χρονιάς και έχει αφήσει θετικές εντυπώσεις.

Παιδικό πρωτάθλημα Ε.Π.Σ.Κ.: Νηρέας-Αναγέννηση Νάξου

Την Κυριακή 12/2 στις 16:30 η ομάδα Παίδων του Νηρέα υποδέχεται στο Δημοτικό Στάδιο Πάρου την Αναγέννηση Νάξου στα πλάισια του πρωταθλήματος της Ε.Π.Σ.Κυκλάδων. Με όσα ακολούθησαν τον αγώνα της προηγούμενης εβδομάδας Αναγέννηση-Α.Ο.Πάρου, σχετικά με τις καταγγελίες που έκανε η παριανή ομάδα και αφορούν την αντικανονική συμμετοχή πολλών παικτών της Αναγέννησης, ο αγώνας αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Όταν ο Νηρέας για κάποιους είναι έμπνευση...

ΝΤΕΡΜΠΙ ΕΝ ΟΨΕΙ: Πιο πολλά ενώνουν, παρά χωρίζουν

Στο ποδόσφαιρο συνηθίζουν να λένε ότι είσαι τόσο καλός όσο καλό ήταν το τελευταίο σου παιχνίδι. Ο Α.Ο.Πάρου και ο Νηρέας για ότι έπαιξαν ή δεν έπαιξαν (στα πρώτα τους παιχνίδια) δικαιολογημένα επικρίθηκαν αφού ήταν «πάρα πολύ λίγο». Στη συνέχεια φαίνεται να βρήκαν τον τρόπο και επέστρεψαν εγκαίρως. Με αποκορύφωμα τα τελευταία τους παιχνίδια. Ο μεν Α.Ο.Π. με τη μεγάλη νίκη στη Σαντορίνη, ο δε Νηρέας με νίκη και καλή εμφάνιση στον αγώνα με τον Παμμηλιακό.
Στο παιχνίδι του ο Νηρέας έχει καταφέρει να βάλει ένα σημαντικό στοιχείο που τον χαρακτηρίζει τη φετινή χρονιά. Τη συγχρονισμένη ομαδική πίεση. Ιδιαίτερα στα παιχνίδια με την Άνω Μερά και τον Παμμηλιακό αυτή η πίεση έδειξε ολοκληρωτική. Η ομάδα πιέζει δυναμικά, δεν εγκαταλείπει, την μπάλα που προς στιγμήν χάνει. Την πιέζει αμέσως με το που τη χάνει, στον κατάλληλο τόπο και χρόνο. Με τούτη την άμεση πίεση, ο Νηρέας κερδίζει ότι ανακτά την μπάλα γρήγορα και σε φάση που στην άλλη ομάδα λειτουργεί πια η ιδέα να αρχίσει να ανεβαίνει προς τη σέντρα. Έτσι, λοιπόν, δεν είναι μόνον ότι πολλαπλασιάζει τον αριθμό των επιθέσεών του και τον αριθμό των «τελικών ενεργειών» του. Είναι, επιπλέον, ότι εκδηλώνει αρκετές από αυτές τις (δεύτερες) επιθέσεις κόντρα σε αμυντική διάταξη που δεν είναι συγκροτημένη. Στα μειονεκτήματα της ομάδας είναι ότι αναπτύσσει το ιδιαίτερο χάρισμα να αδικεί, με εντυπωσιακή συχνότητα, τον εαυτό της. Το περασμένο Σάββατο, για άλλη μία φορά, καταφέραμε να βάλουμε τρία ωραιότατα γκολ και δεν λυπηθήκαμε ούτε τον κόπο μας ούτε τα γκολ. Δώσαμε πίσω τα δύο πάμφθηνα. Αυτό το χούι διεισδύει αγώνα τον αγώνα, ολοχρονίς φέτος, ως τον βαθμό να έχει γίνει η ζωντανή κουλτούρα της ομάδας.
Από την άλλη, ο Α.Ο.Πάρου μοιάζει να έχει ανακτήσει, επουλώνοντας πληγές, προς το παρόν ένα μέρος της αυτοεκτίμησης και της αυτοπεποίθησής του μετά το κακό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα. Στο τελευταίο του παιχνίδι με τη Θύελλα μάθαμε ότι ήταν μια ομάδα «γεμάτη». Συμπαγής στο στήσιμό της, συγκεντρωμένη στο πλάνο, ισορροπημένη, ορθόδοξη, δημιουργική. Με ρυθμό, με προσωπικότητα. Εννοείται, με επιθυμία. Όλα ήταν στο 100%. Η συγκέντρωση, το πάθος, η επιθυμία. Οι παίκτες του Α.Ο.Π. έβαλαν μεγάλη προθυμία στις μονομαχίες και στις επιστροφές τους για να βοηθήσουν. Η αλληλεγγύη που επέδειξαν φαινόταν στις καλύψεις και στα ντουμπλαρίσματα. Αυτό, με μία λέξη, λέγεται υγεία. Αγωνιστική υγεία. Και υπερκαλύπτει πολλά από τα φετινά ελλείμματα της ομάδας.
Εν όψει του τοπικού μας ντέρμπι Α.Ο.Π.-Νηρέας, που είναι προγραμματισμένο για σήμερα το μεσημέρι, πρώτη φορά συναντάμε τόσα πολλά κοινά στοιχεία μεταξύ των δύο ομάδων. Αγωνιστικά και οι δύο είχαν ένα κακό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα με τα πόδια των παικτών τους να τρεκλίζουν τον Οκτώβρη και τον Νοέμβρη, ενώ το Δεκέμβρη και το Γενάρη τα ίδια αυτά πόδια πάτησαν με ασφάλεια και αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ανάκαμψή. Επίσης, και στις δύο ομάδες οι προπονητές πέρασαν προσεκτικά το μήνυμα στους μικρούς ότι τους πιστεύουν και ότι δεν τους ξεχνούν. Έτσι, αυτομάτως, κι αυτοί επωμίστηκαν ξαφνικά αυξημένες ευθύνες. Οι μικροί δεν είναι για να τρομάζουμε, μεγαλώνουν με την ευθύνη. Και ανάμεσα σε καλούς συμπαίκτες γίνεται και πιο εύκολο το να τη διαχειριστούν. Στα θετικά είναι ότι, αν μη τι άλλο, εφέτος ξεπετάχτηκαν πολλά new kids on the block! Ακόμα ένα κοινό σημείο είναι το ότι και οι δύο ομάδες ποντάρουν πολλά σε δύο έμπειρους και πολύ ικανούς ποδοσφαιριστές. Αρκουλής και Μοστράτος αναμένεται να παίξουν καθοριστικό ρόλο κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης. Τέλος, με μεγάλο ενδιαφέρον αναμένεται η παρουσία του Κορτιάνου, ο οποίος μετά από οκτώ χρόνια προσφοράς στον Α.Ο.Π. θα βρεθεί για πρώτη φορά απέναντί του.
Έγραψα τι, περίπου, αναμένεται να δούμε μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου. Δεν έγραψα όμως το πιο σημαντικό: τι δεν θέλουμε να δούμε. Ελπίζω, λοιπόν, να μην δούμε πολύ κόλπο και λίγη μπάλα. Πολύ γιατρό μέσα στον αγωνιστικό χώρο, πολύ μπλα μπλα με τον διαιτητή ή τον αντίπαλο, πολύ fake συμπεριφορές και αντιδράσεις (παντού, απ’ τον αγωνιστικό χώρο ως την κερκίδα).

Υ.Γ.: Οι παίκτες και των δύο ομάδων με τα τελευταία τους αποτελέσματα και την αγωνιστική τους ανάταση πήραν κι από ένα μικρό μάθημα: Δεν υπάρχει «δεν μπορούμε», υπάρχει μόνο «δεν θέλουμε». Άμα θέλουμε, και δεν την έχουμε δει κάπως, μπορούμε.

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 4-5 Φεβρουαρίου

ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ

"Ποδόσφαιρο και Πολιτισμός - Το Ποδόσφαιρο ως ψυχαγωγία και πολιτισμικό φαινόμενο"

Συγγραφέας: ΘΡΗΣΚΕΥΟΜΕΝΟΙ ΚΟΚΚΙΝΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΕΣ  
Ζήσης Δέσπος (Ιστορικός, Οικονομολόγος)
Νίκος Καραγιάννης (Αρχιτέκτονας)
Βασίλης Καρδάσης (Καθηγητής Πανεπιστημίου Κρήτης)
Γιώργος Κεντρωτής (Καθηγητής Ιονίου Πανεπιστημίου)
Χρήστος Κίττας (Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών)
Γιώργος Μανιάτης (Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών)
Νίκος Μαυρωνάς (Θεολόγος, Συγγραφέας)
Παναγιώτης Μαχαίρας (Καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών)
Ηλίας Μπαζίνας (Δημοσιογράφος)
Όλγα ΝικολαΪδου (Ηθοποιός, Δημοσιογράφος)
Ζέτα Παπαδοπούλου-ΝταΪφιώτη (Καθηγήτρια Πανεπιστημίου Αθηνών)
Τάκης Παττάς (Λογιστής)
Θεόδωρος Α. Πέππας (Γιατρός)
Θεοδόσης Πυλαρινός (Καθηγητής Ιονίου Πανεπιστημίου)
Γιώργος Ρούσης (Καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου)
Στράτος Α. Σωτρίνης (Φαρμακοποιός)
Κατερίνα Τσαλιγοπούλου (Υπεύθυνη του Μουσείου του Ολυμπιακού) 
Έτος έκδοσης: 2012
Σελίδες: 208

Το βιβλίο αυτό αποτελείται από δεκαεπτά κείμενα πνευματικών ανθρώπων και επιχειρεί μέσω μιας διαθεματικής προσέγγισης του ποδοσφαίρου να αναδείξει την ψυχαγωγική και πολιτισμική πλευρά του.
Αποτελεί συνέχεια και συμπλήρωμα του προηγούμενου βιβλίου που εκδόθηκε με πρωτοβουλία της ίδιας ομάδας και το οποίο προσέγγιζε την οπαδική βία και άλλες μορφές βίας στον αθλητισμό.
Εκδίδεται με πρωτοβουλία των «Θρησκευόμενων Κόκκινων Επιστημόνων», της γνωστής παρέας επιστημόνων και καλλιτεχνών, οπαδών του Ολυμπιακού, και συνοδεύεται από φωτογραφικό υλικό που αποτυπώνει εντυπωσιακά στιγμιότυπα από αγωνιστικούς χώρους κι όχι μόνο…
Η εγκεφαλική ευχαρίστηση που προσφέρει το ποδόσφαιρο, το ποδόσφαιρο ως κοινωνικό φαινόμενο, οι λόγοι της μαζικής απήχησής του, η λειτουργία του ως ο κεντρικός άξονας ενός διηγήματος, η εξέλιξή του μέσα στα χρόνια, μια ψυχολογική προσέγγιση της οπαδικής λατρείας, το ποδόσφαιρο ως φορέας αλλά και μέσο καλλιτεχνικής έκφρασης, η ένταξή του σε λογοτεχνικό αλλά και γλωσσολογικό πλαίσιο, η σχέση του με την ποίηση, τη μουσική αλλά και το θέατρο είναι μερικά από τα ζητήματα που αναπτύσσονται στο βιβλίο.
Μέσα από όλα τα παραπάνω ερμηνεύεται και για ποιο λόγο το ποδόσφαιρο μπορεί να αποτελέσει στους χαλεπούς καιρούς που βιώνουμε μια έστω πρόσκαιρη ευχάριστη φυγή από τη μουντή πραγματικότητα και, ταυτόχρονα, χώρο γνήσιας συλλογικής έκφρασης των αυθόρμητων λαϊκών αισθημάτων απέναντι σε αυτήν.

Α.Μ.Ε.Σ.ΝΗΡΕΑΣ 1959: ΠΟΡΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Φιλικός αγώνας με την ομάδα παλαιμάχων το Πάσχα του 1994

Η ΑΓΝΟΙΑ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΑ ΥΠΟΔΟΜΩΝ

Η Ένωση Ποδοσφαιρικών Σωματείων Κυκλάδων στα πρωταθλήματα υποδομών, τα πιο σημαντικά κατά την άποψη μου, έχει πολύ αυστηρό πειθαρχικό πλαίσιο, δεν χρειάζεται (θα το καταλάβετε αν διαβάσετε τις προκηρύξεις των πρωταθλημάτων) περαιτέρω «αυστηροποίηση». Είναι τόσο αυστηρό που καταντά, από τον τρόμο της εφαρμογής, κενό γράμμα. Ανεφάρμοστο. Όλοι δείχνουν ανεκτικότητα(συνήθως με τις μετακινήσεις) στην ομάδα που εκάστοτε είναι στριμωγμένη έως βεβαιότητα ότι την επόμενη φορά θα έλθει η σειρά τους να είναι αυτοί οι στριμωγμένοι. Εκείνο που χρειάζεται είναι εκείνο που εκκρεμεί, χρόνια τώρα. Να βρεθούν οι αρραγείς μηχανισμοί, ενιαίας εφαρμογής των ήδη κείμενων κανονισμών. Σήμερα σε αυτό το κομμάτι, το όλο πλαίσιο είναι καταφανώς τρύπιο, και από τις τρύπες βρίσκει και μπαινοβγαίνει κόσμος και κοσμάκης. Και το πιο σημαντικό είναι ότι βρίσκει άπλετο χώρο να διεισδύει «δηλητήριο» και να προσβάλλει αυτά τα πρωταθλήματα υποδομών μέσα από πολλά γεγονότα που συμβαίνουν τα τελευταία χρόνια και υποβαθμίζουν τη σημασία που έχουν για τις μικρές ηλικίες.
Αγώνες διεξάγονται δίχως τα στοιχειώδη. Με την απουσία, δηλαδή, διαιτητών και γιατρών. Αγώνες διεξάγονται με παρατυπίες και αλλοίωση δελτίων ώστε να παίζουν ηλικιακά μεγαλύτεροι αθλητές από κάποια σωματεία που έχουν αναγάγει την νίκη σε αυτοσκοπό. Αγώνες, όπως διαβάσατε και στο φύλλο της προηγούμενης εβδομάδας, διεξάγονται-εν γνώσει της διοργανώτριας αρχής-με δόσεις. Όλα αυτά τα γεγονότα αποκαλύπτουν τη διείσδυση του «δηλητηρίου». Τα γεγονότα, άλλωστε, είναι σαν τα πολλά σχόλια σε διάφορες ιστοσελίδες και ιστολόγια, δεν χρειάζονται άλλα. Περιττεύουν.
Όπως έχω σημειώσει σε παλαιότερο άρθρο μου, τέτοια πρωταθλήματα τα ζητά η ίδια η κοινωνία. Οι γονείς για τα παιδιά τους με σκοπό να αθληθούν, να συναγωνιστούν μεταξύ τους και να πάρουν τις σωστές αξίες από τον αθλητισμό. Γνωρίζουν όμως οι γονείς ότι έχουν ξεκινήσει αγώνες δίχως να υπάρχει γιατρός στο γήπεδο; Η Ε.Π.Σ.Κ. ως διοργανώτρια αρχή έχει τη δυνατότητα να το ελέγξει αυτό ή «νίπτει τας χείρας της» και επαφίεται στον λόγο του κάθε γηπεδούχου σωματείου; Τί έχει κάνει όταν δέχτηκε καταγγελίες από φιλοξενούμενες ομάδες; Προς το παρών, για να μιλήσουμε με ποδοσφαιρικούς όρους, στέλνουν την μπάλα αράουτ. Αλλά, αν «ο μη γένοιτο» συμβεί το κακό και πάθει κάτι σοβαρό κάποιος αθλητής; Αν η μπάλα θα γυρίσει πίσω; Τι γίνεται σε αυτή την περίπτωση; Το έχει σκεφτεί κανείς από αυτούς που διοργανώνουν πρωταθλήματα μέσα από το γραφείο τους κολλημένοι σε έναν υπολογιστή περιμένοντας απλά τα τελικά αποτελέσματα; Τότε, εικάζω ότι, θα χρειαστεί υψηλή τεχνική για αριστοτεχνικό κοντρόλ. Γιατί δεν θα μπορεί κανείς να «ρίξει» τη μπάλα πουθενά.
Γνωρίζουν οι γονείς ότι ξεκινάνε αγώνες δίχως διαιτητή; Γνωρίζουν αν αυτοί που (συν)αγωνίζονται με τα παιδιά τους έχουν τη σωστή ηλικία ή είναι μεγαλύτεροι; Όχι βέβαια. Οι ομάδες ότι θέλουν λένε. Σάμπως υπάρχει κανείς να μπει στη διαδικασία να ελέγξει την αλήθεια του ισχυρισμού; Να διαπιστωθεί δηλαδή ποιος πράγματι είναι, πώς λέγεται και τι ηλικία έχει πραγματικά. Ότι θέλουν λένε οι υπεύθυνοι των παιδικών ομάδων, οπότε φυσιολογικά και οι γονείς ότι θέλουνε πιστεύουνε και…άντε μπείτε να αγωνιστείτε.
Αν έτυχε ποτέ κάποιος γονιός να ακούσει τους δύο υποψηφίους για την προεδρία της Ένωσης κ.Σιγάλα(νυν πρόεδρος) και κ.Καφτηράνη(επί σειρά ετών προπονητής στις ομάδες υποδομών της Ε.Π.Σ.Κ.) να μιλάνε για τα πρωταθλήματα υποδομών θα παρατήρησε ότι αρέσκονται στο να χρησιμοποιούν φράσεις-κλισέ του τύπου: «Δίνουμε μεγάλο βάρος στα πρωταθλήματα υποδομών», «κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε να γίνει για τα παιδιά» και άλλα τέτοια. Ένας θύσανος από τρίχες κατσαρές, δηλαδή. Το «καλύτερο που μπορείτε» κύριοι απέχει πολύ από το να είναι αληθινά καλό. Το «καλύτερο που μπορείτε» είναι ένα πράγμα. Ο συμβιβασμός σας με τις τρέχουσες καταστάσεις στα πρωταθλήματα υποδομών και η συμφιλίωσή σας με τη μετριότητα είναι κάτι άλλο. Επικίνδυνο. Για δεκάδες παιδιά που παίρνουν μέρος. Επίσης, είναι άλλο πράγμα να έχετε να κάνετε αμιγώς με ερασιτεχνικά σωματεία και είναι άλλο, τελείως διαφορετικό, η δική σας «ερασιτεχνική» αντιμετώπιση των πραγμάτων.
Πρέπει, επιτέλους, να καταλάβετε όλοι όσοι ασχολείστε με το δύσμοιρο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο στις Κυκλάδες ότι ο σφυγμός των νησιών μας, είναι όλα τα παιδιά των ομάδων. Και χρειάζεται, κάποια στιγμή, να προστατεύσετε αυτό τον σφυγμό.

Υ.Γ. Την περασμένη Κυριακή έγινε ένας πολύ καλός αγώνας μεταξύ Νηρέα-Α.Ο.Πάρου για το πρωτάθλημα των Παίδων. Τι είδαμε; Στέρεες ομάδες, με ενδιαφέροντες ποδοσφαιριστές, αρκετούς, όχι έναν και δύο μόνο, που ξέρουν πώς να παίξουν με αυτό το πράγμα που λέγεται μπάλα. Σεβάστηκαν το απογευματινό δίωρό όσων επέλεξαν να έρθουν να τους παρακολουθήσουν. Να’ ναι καλά τα παιδιά.

Το παραπάνω άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 28-29 Ιανουαρίου