ΠΛΗΡΗ ΔΡΑΣΗ ΓΙΑ ΤΑ ΤΜΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΝΗΡΕΑ "Νάουσα 2010"

Το Σαββατοκύριακο ξεκινούν τις προπονήσεις τους τα τρία μικρά τμήματα του Νηρέα, το παιδικό συνεχίζει κανονικά την προετοιμασία του, ενώ η ομάδα νέων ξεκινάει τις αγωνιστικές της υποχρεώσεις από την Νάξο. Αναλυτικότερα το πρόγραμμα:
ΝΕΟΙ(γεν.'95-'96): Σάββατο 14:00 Αναγέννηση Νάξου-Νηρέας στο γήπεδο του Αγ.Αρσένιου.
ΠΑΙΔΕΣ(γεν.'97-'98) και ΠΡΟΠΑΙΔΕΣ(γεν.'99-'00) Σάββατο και Κυριακή 18:30-20:00 προπόνηση.
Τα μικρότερα τμήματα θα προπονούνται και φέτος στο CornerSportCafe-Mundialito
τμήμα ΤΖΟΥΝΙΟΡ(γεν.'01-'02): Κυριακή 12:30-14:00
τμήμα ΜΙΝΙ(γεν.'03-'04): Σάββατο 10:00-11:00 και Κυριακή 11:00-12:30
τμήμα ΜΠΑΜΠΙΝΙ(γεν.'05-'07): Κυριακή 10:00-11:00 
Καλή αγωνιστική σεζόν με υγεία για όλους τους αθλητές του "Νάουσα 2010"!

ΑΝΑΠΝΕΟΝΤΑΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Παιχνίδι: Παιδιά, γονείς και…στο βάθος Δήμος

Το παιχνίδι σε ελεύθερους και ανοιχτούς χώρους για ένα παιδί είναι μια ευχαρίστηση δίχως όρια. Είναι άκρως απαραίτητο για την ομαλή ανάπτυξη της προσωπικότητάς του και μέσα απ’ αυτό έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί, να αυτοσχεδιάζει, να επικοινωνεί με άλλα παιδιά και να γνωρίζει νέους φίλους.

Τα τελευταία χρόνια, όμως, το παιχνίδι αυτό καθ’ αυτό δέχεται σοβαρά χτυπήματα. Οι ελεύθεροι χώροι «παραχωρούνται» και οι ανοιχτοί γίνονται όλο πιο «κλειστοί» και περιορισμένοι. Οι εικόνες που τα παιδιά έπαιζαν κρυφτό, κυνηγητό, πεντόβολα, κεραμιδάκια, σβούρες, γιαλένια στους δρόμους και στις αλάνες έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Τώρα πια, καινούριες εικόνες ήρθαν ν’ αντικαταστήσουν τις παλιές μας μνήμες. Παιδότοποι, μίνι γήπεδα ποδοσφαίρου (πάντα περιφραγμένα και πάντα υπό την επίβλεψη γονιών ή προπονητών), υπολογιστές, ηλεκτρονικά παιχνίδια και πολύ τηλεόραση. Κακά τα ψέματα, ο τρόπος ζωής μας ορίζει σε μεγάλο βαθμό και το πώς θα παίξουν τα παιδιά μας. Μας αρέσει η καφετέρια; Βάλαμε τον παιδότοπο στη ζωή των παιδιών. Δεν αφήνουμε χρονικά περιθώρια στα παιδιά μας να βγουν για παιχνίδι ή φοβόμαστε μην χτυπήσουν; Τα βάλαμε σε μίνι γήπεδα να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Θέλουμε ένα ήσυχο Σαββατοκύριακο με καμιά δεκαριά εφημερίδες παραμάσχαλα; Τους σερβίρουμε ώρες ατέλειωτες παιδικών εκπομπών μαζί με το πρωινό τους γάλα. Μας αρέσει να ξοδεύουμε αλόγιστα χρόνο σε τηλεόραση και διαδίκτυο χαζεύοντας, ποντάροντας, φυτεύοντας, πουλώντας κι αγοράζοντας; Δεν νοείται να μην έχουμε δεύτερο υπολογιστή ή τηλεόραση για να ασχολείται το παιδί και να μην κάθεται στο σβέρκο μας.

Έτσι μας μεγάλωσαν οι δικοί μας; Πώς εμείς τα μεγαλώνουμε με έναν τρόπο που ουδέποτε διδαχθήκαμε; Μη βιαστείτε ν’ απαντήσετε ότι οι εποχές αλλάζουν… Όλα τα καινούρια καλώς να έρχονται, απλά πρέπει να γίνονται με μέτρο. Τα παιδιά χρειάζονται, κυρίως, το ομαδικό παιχνίδι με συμμαθητές και φίλους σε ανοιχτούς και ελεύθερους χώρους και όχι να είναι ακινητοποιημένα μπροστά σε οθόνες υπολογιστών και τηλεοράσεων. Παρατηρώντας την καθημερινότητά μας - εμείς οι ίδιοι που μεγαλώσαμε παίζοντας σε δρόμους και αλάνες - αρχίζουμε να γινόμαστε ότι απεχθανόμαστε. Και τα παιδιά, που λατρεύουν την ταύτιση και τις μιμήσεις, αντιγράφουν εμάς και τον τρόπο ζωής μας.

Όλη αυτή η μετάλλαξη, γύρω από το παιχνίδι, δεν μπορεί να μην επηρεάσει τη συμπεριφορά των παιδιών. Σε προσωπικές συζητήσεις με φίλους εκπαιδευτικούς και προπονητές - γυμναστές ο καθένας από την πλευρά του έχει να επισημάνει αρκετά. Οι δάσκαλοι παρατηρούν ότι τα παιδιά στα διαλείμματα έχουν φοβερό άγχος στο να προλάβουν να οργανωθούν και να παίξουν. Δεν γνωρίζουν πως να το κάνουν και υπάρχει νευρικότητα στο παιχνίδι τους. Οι καθηγητές συμπληρώνουν ότι γίνονται συχνά τσακωμοί, ότι υπάρχουν παιδιά απομονωμένα που δεν παίζουν καθόλου και τονίζουν ότι σε σχέση με το παρελθόν είναι μειωμένη η φαντασία και η δημιουργικότητά τους. Οι προπονητές από την άλλη, έχουν να λένε ότι για πολλά παιδιά σκοπός του παιχνιδιού δεν είναι να χαρούν απ’ αυτό, αλλά η νίκη με κάθε τρόπο. Όμως, υπάρχουν και στιγμές που η ανάγκη τους να παίξουν είναι τόσο μεγάλη και τόσο ισχυρή, που μόνα τους ξεπερνούν τα όποια προβλήματα υπάρχουν, καταργούν με τη φαντασία τους ότι περιορισμούς συναντήσουν και καταφέρνουν να βρουν τρόπο και χρόνο για να απολαύσουν το παιχνίδι.

Πιο πολύ από οποιαδήποτε άλλη εποχή, τώρα πια, είναι απαραίτητο κάπου εκεί στην ΚΔΕΠΑ Πάρου να κατανοήσουν τη σπουδαιότητα του παιχνιδιού για τη σωστή ανάπτυξη των παιδιών και να προωθήσουν όσο μπορούν το ομαδικό παιχνίδι από μικρή ηλικία. Όσοι υπηρετείτε τον τομέα της άθλησης σε τούτο το νησί επιβάλλεται να γνωρίζετε ότι το παιχνίδι είναι αρχαιότερο από τον πολιτισμό, όπως ισχυρίζονται κορυφαίοι ανθρωπολόγοι. Και εσείς κ. Δήμαρχε, μήπως δεν γνωρίζετε ότι «ένας Δήμος φιλικός προς τα παιδιά είναι φιλικός προς όλους» και έτσι εξακολουθείτε να αγνοείτε τις φωνές κάποιων γονέων ή παιδιών όπως π.χ. για την έλλειψη γηπέδου στην Νάουσα; Μην ξεχνάτε πως, ο τρόπος που (εσείς επιλέγετε να) παίζουν τα παιδιά, σήμερα, καθορίζει σε ένα βαθμό το πώς αυτά θα συμπεριφερθούν στην ενήλικη ζωή τους.

Το παραπάνω άρθρο μας δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 24-25 Σεπτεμβρίου

Α.Μ.Ε.Σ.ΝΗΡΕΑΣ 1959: ΠΟΡΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Ομάδα του 1979

Ε.Π.Σ.Κυκλάδων ή ένας «Καποδίστριας» πριν τον αφανισμό;

Κατ’ αρχάς δεν σκοπεύω να αναπαράγω προηγούμενο άρθρο μου (αυτό σχετικά με την ΕΠΣ Κυκλάδων και την απομύζηση του ποδοσφαίρου), τη φιλοσοφία του μονάχα θα προσπαθήσω να αναμοχλεύσω, ξεφεύγοντας από κάποιες ατέρμονες σκέψεις και φιλολογούντες συσκέψεις κάπου εκεί στην Ερμούπολη.

Το πρωτάθλημα ξεκινάει σε λίγες ημέρες μέσα σε παντελή απορρύθμιση, κακοκεφιά και απέραντη ασυναρτησία. Μία πολύ σοβαρή παράμετρος - αυτή της οικονομικής κρίσης - δεν φαίνεται να αγγίζει ούτε στο ελάχιστο το ποδόσφαιρό μας και τους ανθρώπους που το διοικούν.

Το φετινό πρωτάθλημα, δίχως να ’χουν παραβιαστεί εξαγγελίες και χρονοδιαγράμματα, για την ώρα δεν παύει να είναι ένα κλειδωμένο κουτί γεμάτο αναπάντητες απορίες. Πόσες ομάδες θα τερματίσουν κανονικά και πόσες θα εγκαταλείψουν; Θα αντέξουν οι σύλλογοι να τα βγάλουν εις πέρας με τις εκτός έδρας μετακινήσεις; Το κόστος των διαιτητών θα κυμανθεί στα ίδια υψηλά επίπεδα; Η ΕΠΟ (μέσω της ΕΠΣΚ) ως πότε θα απαιτεί και θα απειλεί, δίχως η ίδια να είναι εντάξει στις υποχρεώσεις της; Και γιατί από φέτος υποχρεώνονται τα ερασιτεχνικά σωματεία να δικαιολογούν μισθό σε επαγγελματίες προπονητές; Αυτά δείχνουν ότι κάποιοι τείνουν να «ξεχνούν» διαρκώς την περιρρέουσα ατμόσφαιρα, αν θέλετε το περιβάλλον του Κυκλαδικού ποδοσφαίρου μέσα στο οποίο καλούνται να λειτουργήσουν και, ταυτόχρονα, αναδεικνύουν ότι ουσιαστικά δεν υφίσταται κανένας διαχωρισμός μεταξύ επαγγελματικού και ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου.

Η «γεωγραφία» του πρωταθλήματος είναι ακόμα μία παράμετρος - κλειδί. Επηρεάζει πολλούς και πολλά. Ένα αντίο στην καθεστηκυία γεωγραφία φάνταζε το ιδανικότερο, δίχως να υπολογίζονται αποστάσεις νησιών και ακτοπλοϊκές συνδέσεις, αλλά όπως φάνηκε το πείραμα απέτυχε γιατί τα έξοδα ήταν πολλά και τα έσοδα ανύπαρκτα για σωματεία ερασιτεχνικά. Εννοείται, όμως, ότι δεν μπορείς να τα έχεις όλα (και πρωτάθλημα και κυκλαδικό) και γι’ αυτό το λόγο εκτός απροόπτου, αυτό, θα είναι και το τελευταίο πρωτάθλημα σε δύο κατηγορίες. Από του χρόνου αναμένουμε επιστροφή σε ομίλους με βάση γεωγραφικά κριτήρια και όχι αγωνιστικά. Όχι από πρωτοβουλία - διάβημα της ΕΠΣΚ να το επιβάλλει στα μέλη της (πράγμα που έτσι θα έπρεπε να είναι στην πραγματικότητα με βάση τα πενιχρά οικονομικά των ομάδων), αλλά διότι αυτό το αίτημα εισπράττει καθημερινά η ΕΠΣΚ απ’ την «ενισχυμένη» πλειονότητα των μελών της που βρίσκονται σε «υπόκωφο» οικονομικό αναβρασμό και πιέζουν για να καταργηθούν οι δύο κατηγορίες. Το ποδόσφαιρο στις Κυκλάδες, έτσι όπως τίθεται το δίλημμα (γεωγραφικό ή ανταγωνιστικό), μην κοροϊδευόμαστε, ούτε να ζήσει θέλει, ούτε να πεθάνει.

Πολύ φοβάμαι πως η κυρίαρχη, στον μικρόκοσμο του κυκλαδικού ποδοσφαίρου, θέληση είναι να συνεχίσει να επιβιώνει «ως εστί και ευρίσκεται». Το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό, οικονομικά οι ομάδες δείχνουν να μην αντέχουν παρά ελάχιστα και το Κυκλαδίτικο πρωτάθλημα - ως θεσμός - μοιάζει για πρώτη φορά να απειλείται με αφανισμό.

Ένας ποδοσφαιρικός, εξίσου τολμηρός, «Καποδίστριας» είναι αυτό που χρειάζεται σήμερα (με πρωτοβουλία της ΕΠΣ και με την συνδρομή των Δήμων συνδιοργανώνοντας τοπικά πρωταθλήματα) το ποδόσφαιρο των Κυκλάδων για να ζωντανέψει, να ανασυνταχθεί και να προλάβει τα τρένα των (οικονομικών) εξελίξεων. Η Άνω Σύρος, ο Πάγος και ο Αστέρας Σύρου να βρεθεί τρόπος να γίνουν «Σύρος», η Άνω Μερά και ο ΑΟ Μυκόνου κάπως να γίνουν «Μύκονος», ο Καρτεράδος, ο Πανθηραϊκός, ο Πύργος, η Θύελλα και η Λάβα να γίνουν «Σαντορίνη», ο Νηρέας, ο ΑΟ Πάρου, η Μάρπησσα, και ο Αστέρας Μαρμάρων «Πάρος», ο Πανναξιακός, η Αναγέννηση Νάξου, το Φιλώτι και η Τραγαία να γίνουν «Νάξος», ο Ανδριακός, ο Αστέρας Κορθίου και η Υδρούσα «Άνδρος», ο ΑΟ Τήνου και η Στενή «Τήνος», κι όλες αυτές οι (ισχυρές εν τη ενώσει των τοπικών δυνάμεων) ομάδες - μαζί με την Ίο και τη Μήλο - να συμμετέχουν σε ένα, ιδεατής αντιπροσωπευτικότητας, (παν)κυκλαδίτικο πρωτάθλημα.

Γιατί το ωφέλιμο ζητούμενο στην ΕΠΣΚ δεν (μπορεί να) είναι ο… ξερός αριθμός των ομάδων, όπως είναι τώρα, αλλά η δύναμή τους και η απήχηση που θα έχουν στον κόσμο των ευρύτερων περιοχών τους.

 

Το παραπάνω άρθρο μας δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 17-18 Σεπτεμβρίου

Α.Μ.Ε.Σ.ΝΗΡΕΑΣ 1959: ΠΟΡΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Ομάδα του 1971

ΚΑΛΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΧΡΟΝΙΑ!

Π.Ο.Πάρου: Εκεί όπου αθλητισμός και φύση γίνονται ένα!

Από μια παρέα τεσσάρων-πέντε φίλων ξεκίνησαν όλα, μια παρέα με αγάπη για το ποδήλατο. Στην αρχή δειλά-δειλά με βόλτες στην Πάρο, για να καταλήξουν αργότερα, μετά από κάποιους μήνες, στη δημιουργία του Ποδηλατικού Ομίλου Πάρου. Ο νέος αυτός αθλητικός όμιλος-που ιδρύθηκε και επίσημα πριν λίγες ημέρες-έχει ως σκοπό την ανάπτυξη και προαγωγή ενός νέου είδους εναλλακτικού αθλητισμού σε συνδυασμό με τις όμορφες τοποθεσίες που διαθέτει η Πάρος. Οι οργανωμένοι ποδηλάτες της Πάρου, που ήδη απαριθμούν αρκετά μέλη στο ξεκίνημά τους, με την αγάπη τους για τον αθλητισμό και τη φύση αποσκοπούν ώστε το ποδήλατο να εξελιχθεί για όσους το δυνατόν περισσότερους σε τρόπο ζωής και-εκμεταλλευόμενοι τις όμορφες διαδρομές του νησιού-ως κυψέλη άθλησης και διασκέδασης συνάμα.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα έχουν ήδη προλάβει να διοργανώσουν στο νησί μας αγώνες ποδηλασίας και οργανωμένες ποδηλατικές βόλτες σε διάφορα μέρη, ενώ σε λίγες ημέρες συνδιοργανώνουν ακόμα μία αθλητική εκδήλωση που τείνει να γίνει θεσμός στο νησί μας. Το Τρίαθλο Πάρου. Τα παιδιά του Ομίλου «ποντάρουν» πολλά σε αυτή την εκδήλωση μιας και θέλουν πολύ να καθιερωθεί στα αθλητικά δρώμενα του νησιού ώστε να γίνει θεσμός και κάθε χρόνο να γίνεται πιο ανταγωνιστική ώστε να προσελκύει πολλούς αθλητές ακόμα και εκτός Πάρου. Σκοπός της συγκεκριμένης εκδήλωσης δεν είναι άλλος από το να περάσει το μήνυμα του να γίνουμε πιο φιλικοί και προσεκτικοί με το περιβάλλον. Ένας τέτοιος Όμιλος έλειπε από την Πάρο και μπορώ να σας διαβεβαιώσω-με τις γνώσεις, την όρεξη και το μεράκι που γνωρίζω ότι διαθέτουν τα ιδρυτικά του μέλη-πως έχει όλες τις προοπτικές να γίνει σημείο αναφοράς και να βοηθήσει στην ανάπτυξη του (ανύπαρκτου) αθλητικού τουρισμού στο νησί μας.

Όμως τα πιο σημαντικά (πρώτα)βήματα που επιβάλλεται να γίνουν είναι να διεκδικήσουν τα δικαιώματα όλων των ποδηλατών ώστε να κινούνται σε καθημερινή βάση στο νησί μας με άνεση και ασφάλεια, προωθώντας το ποδήλατο ως εναλλακτική λύση μεταφοράς καθώς και το να αρχίζουν να απαιτούν τα στοιχειώδη: όπως το να υπάρχουν σε όλα τα σχολεία, τους χώρους άθλησης και ψυχαγωγίας και στα κεντρικά σημεία του νησιού μας ειδικά σταντ παρκ. Και γιατί όχι να βρεθεί αργότερα ένας ειδικός χώρος-πίστα όπου θα μπορούν να κάνουν ελεύθερα bmx, four cross, dirt jump κ.ο.κ. Επίσης, ο Ποδηλατικός Όμιλος με παρεμβάσεις του μπορεί να παίξει έναν ακόμα καθοριστικό ρόλο αναδεικνύοντας τα πολλαπλά προβλήματα που προκαλούνται από το κυκλοφοριακό στην Πάρο όλο το καλοκαίρι και να καταθέσει μελετημένες και ρεαλιστικές προτάσεις προκειμένου να αλλάξει προς το καλύτερο το τοπίο στο νησί (ακόμα και στον τομέα της ελλιπής σηματοδότησης).

Αφού, λοιπόν, μας κάνουν τη ζωή ποδήλατο ας μάθουμε κι εμείς να κάνουμε ζωή ποδηλάτη! Πως; Με το να προσεγγίσουμε τον Ποδηλατικό Όμιλο Πάρου και να ρωτήσουμε για τη σωστή χρήση του ποδηλάτου, για το πόσο θα ωφελήσει την υγεία μας και το πόσο διασκεδαστικό είναι. Άλλωστε, σε ένα τόσο μικρό νησί όπως το δικό μας οι αποστάσεις δεν είναι μεγάλες και αυτό μας βοηθάει στο να διευκολύνουμε(με ένα ποδήλατο) σε σημαντικό βαθμό την αποσυμφόρηση στα κέντρα των «χωριών» μας. Και μην ξεχνάτε: «Το ποδήλατο είναι η αναρχία των μετακινήσεων, και η αναρχία είναι το ποδήλατο της κοινωνικής μας ζωής».

Υ.Γ. Παραλίγο να παραβλέψω να σας αναφέρω κάτι βασικό. Οι ηλικίες που συναντάμε σε ποδηλατικούς ομίλους είναι από οκτώ ετών μέχρι…όσο αντέχουν!

Το παραπάνω άρθρο μας δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 10-11 Σεπτεμβρίου

"ΝΑΟΥΣΑ 2010": Ξεκίνησαν οι εγγραφές

Από σήμερα και ως τέλος του μήνα ξεκινούν οι εγγραφές στις ακαδημίες του Α.Μ.Ε.Σ. Νηρέα "ΝΑΟΥΣΑ 2010". Παιδιά από 5-14 ετών μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή στα γραφεία του συλλόγου καθημερινά 12:00-13:00 και 20:00-21:00. Η εγγαφή είναι δωρεάν και το μηνιαίο κόστος συνδρομής είναι 20 ευρώ. Με την εγγραφή το παιδί παραλαμβάνει και ένα πλήρες σετ αθλητικού ρουχισμού με έκπτωση εώς και 70%. Τα φετινά τμήματα του "ΝΑΟΥΣΑ 2010" είναι: ΜΠΑΜΠΙΝΙ (γεν. 2005-06-07), ΜΙΝΙ (γεν. 2003-04), ΤΖΟΥΝΙΟΡ (γεν. 2001-02), ΠΡΟΠΑΙΔΕΣ (γεν. 1999-00) και ΠΑΙΔΕΣ (1997-98). Τα τμήματα Προπαίδων και Παίδων ξεκίνησαν ήδη προπονήσεις από τις 7 Σεπτεμβρίου, ενώ σε περίπου δέκα ημέρες αναμένεται να ξεκινήσουν και τα υπόλοιπα. Μεγάλο, αναπάντητο και άλυτο πρόβλημα παραμένει για ακόμα μία χρονιά αυτό του γηπέδου της Νάουσας. Ήδη πέρυσι ταλαιπωρήθηκαν περί τις 80 οικογένειες, αν αυτό λέει κάτι στους πρώην του Δ.Ο.Ν.Α. και στους νυν της Κ.Δ.Ε.Π.Α.Π., στους πρώην του Επαρχείου και στους νυν του Δήμου.

«Τώρα ανήκουμε όλοι μας στο τέρας που εγεννήθει»

Εκεί όπου οι προκαταλήψεις και ο ρατσισμός μπορούν να ανθίσουν με σχετική ευκολία, έρχεται ο αθλητισμός για να βοηθήσει στην αποδοχή των μεταναστών. Μέσα στο γήπεδο είμαστε όλοι ίσοι, είμαστε συμπαίκτες ανεξαιρέτως τάξης, χρώματος και οικονομικής κατάστασης. Ή μήπως όχι;
Σύμφωνα με μαρτυρίες, διευθυντής σχολείου στην Ιεράπετρα της Κρήτης είναι ενεργό μέλλος της Χρυσής Αυγής, το οποίο μάλιστα περνάει την ρατσιστική του ψευδό-ιδεολογία μέσω τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού! Όπως μαθαίνουμε, από τότε που ανέλαβε διευθυντικό πόστο είναι περισσότερο προσεκτικός, καθώς είναι πολλά τα λεφτά... Ο εν λόγω καθηγητής λοιπόν ήταν γυμναστής σε γυμνάσιο πριν γίνει διευθυντής και έβαζε τα παιδιά να παίζουν μπάλα χωρισμένα σε ομάδες ανάλογα με την καταγωγή τους. Από τη μία τα Eλληνάκια, τα οποία προσπαθούσε να παθιάσει και από την άλλη οι μετανάστες, όπου έπρεπε να χάνουν.
Αναρωτιόμαστε πως τέτοιες συμπεριφορές συναντούν την ανοχή αφενός των αρμοδίων και αφετέρου των γονέων, πόσω μάλλον σε μία κοινωνία όπου έχει ταλαιπωρηθεί από το φασισμό και έχει παράδοση αντίστασης, παρά το ότι στην πλειοψηφία της πλέον αποτελείται από βολεμένους πρασινοφρουρούς. Ουσιαστικά, μπολιάζονται τα παιδιά με ρατσιστικές ιδέες, κάτι που το ποδόσφαιρο αυτό καθεαυτό οφείλει να καταργεί.
Πρόκειται για μία τερατογένεση κα μάλιστα υπό την σιωπηρή ανοχή εκείνων που όφειλαν να προχωρήσουν σε… έκτρωση. Είμαστε σίγουροι, ότι δεν είναι η μοναδική περίπτωση. Όλοι είχαμε δίκαιους καθηγητές και δασκάλους, πάντα όμως υπήρχαν κι αυτοί που, έστω και εμμέσως, έκαναν διαχωρισμούς. Σε μία ηλικία που ουσιαστικά το παιδί διαμορφώνει προσωπικότητα και ο δάσκαλος ή καθηγητής αποτελεί εμπνευστή, πρόκειται για έγκλημα.
Αλλά το σοβαρότερο πρόβλημα της εκπαίδευσης ήταν το πανεπιστημιακό άσυλο, αφού
καταργείται μπορούν όλοι να κοιμούνται ήσυχοι...

 

Θ.Σ

 

πηγή: http://the-evilempire.blogspot.com/

Οι Αλβανοί και η κουλτούρα αποδοχής των Παριανών

O αριθμός των μεταναστών, στην πλειοψηφία τους Αλβανοί, που έχουν εγκατασταθεί στην Πάρο-από τα μέσα της δεκαετίας του 1990- υπολογίζεται σήμερα σε κάποιες χιλιάδες. Η Πάρος έγινε τότε, ξαφνικά, εστία υποδοχής μεταναστών. Στις μικρές κοινότητες του νησιού μας οι Αλβανοί συνδέθηκαν σιγά-σιγά με την κοινωνική ομάδα του χωριού και άρχισαν να λειτουργούν ως μέλη μιας κλειστής κοινωνίας, δείχνοντας να προσαρμόζονται στις επιθυμίες των ημεδαπών. Τα πρώτα παιδιά των Αλβανών κατηγοριοποιήθηκαν στο σχολικό περιβάλλον σε μια διαφορετική ομάδα και έγιναν αποδέκτες όλων των αρνητικών συνεπειών αυτής της κατηγοριοποίησης. Ήταν οι «άγνωστοι άλλοι» του σχολείου, τους οποίους λίγοι μαθητές προσπάθησαν να προσεγγίσουν και να αναπτύξουν σχέσεις μαζί τους. Η είσοδος αυτών των παιδιών σε μια ποδοσφαιρική(ή οποιαδήποτε άλλη) ομάδα του νησιού μας σηματοδότησε μια νέα φάση στη διαδικασία κοινωνικοποίησής τους. …Εδώ να τονίσω ότι στην ένταξη και δημιουργική συμμετοχή των Αλβανών στον κοινωνικό ιστό της Πάρου θεωρώ πως το ποδόσφαιρό μας λειτούργησε υποβοηθητικά διότι δημιούργησε ένα κλίμα μέσα στο οποίο τόσο οι γηγενείς όσο και οι αλλοδαποί αθλητές μπόρεσαν να προσεγγίσουν ο ένας τον άλλο και να γνωρίσουν ο ένας την κουλτούρα του άλλου…
Οι Παριανοί αθλητές δεν καλλιέργησαν φυλετική προκατάληψη και ρατσισμό, αντίθετα αποδέχτηκαν τους Αλβανούς ως ισότιμα μέλη των ομάδων τους. Από την πλευρά τους οι Αλβανοί αθλητές εντάχθηκαν στις ομάδες του νησιού από πολύ μικρή ηλικία ως δημιουργικά και με διάθεση προσφοράς μέλη. Κάπως έτσι αναπτύχθηκε, στον χώρο του αθλητισμού-και δη του ποδοσφαίρου-, σταδιακά μια αμφίδρομη σχέση αποδοχής που φτάνει ως τις μέρες μας και αντανακλά τις στάσεις και συμπεριφορές της μιας ομάδας(ημεδαπών) προς την άλλη(αλλοδαπών). Η καθημερινή επαφή αλλά και η διάθεση των Αλβανών να ενσωματωθούν ισότιμα στην ομάδα που επέλεξαν να συμμετάσχουν ήταν η αρχή γι’ αυτή την αποδοχή και κατ’ επέκταση για τη συνεργασία σε πολλούς τομείς. Στο τουρνουά Παριανών ακαδημιών ποδοσφαίρου «Ευ αγωνίζεσθε 2008», παρακολουθώντας όλες τις ομάδες, διαπίστωσα πόσο πιο κοντά άρχισαν να έρχονται τα Ελληνάκια με τα Αλβανάκια, όταν τα πρώτα χρόνια ήταν απομακρυσμένα, και να δένονται τόσο πολύ σε μια ομάδα ώστε να αναδεικνύουν για αρχηγό τους είτε ημεδαπό είτε αλλοδαπό με την ίδια ευκολία. Επομένως στις μικρές ηλικίες συναντάμε ακόμα πιο ευρεία αποδοχή και αυτό αναδεικνύει το πώς μία ποδοσφαιρική ακαδημία μπορεί να αποτελέσει εστία κοινωνικής παρέμβασης.
Όπως όλη η Ελλάδα, έτσι και η Πάρος-που ανοικοδομήθηκε χάρη (και)στα φτηνά μεροκάματα των αλλοδαπών-δεν ειν’ αφύσικο ότι έχει υπεραναπτυγμένη την κουλτούρα της αποδοχής. Και γι’ αυτό ως χώρα τους δίνουμε ότι χρειάζονται για την ενσωμάτωση. Απλά, αν έχουμε ένα μειονέκτημα ως χώρα σε σύγκριση π.χ. με τη Γερμανία και τους Τούρκους μετανάστες της, αυτό είναι τα αποτελέσματα της φιλελευθεροποίησης του συστήματος απονομής υπηκοότητας. Ένα σύγχρονο κοινωνικό(και αθλητικό) επίτευγμα των Γερμανών. Διότι όλοι αυτοί, οι γιοι των Τούρκων μεταναστών, θεωρούνται, πλέον, παιδιά της γερμανικής «παραγωγικής διαδικασίας». Κι αυτό γιατί οι Γερμανοί γνωρίζουν καλύτερα από εμάς ότι το να διώχνεις τον αλλοδαπό δεν είναι το σωστό. Το σωστό είναι να τον υποδέχεσαι και να τον αφομοιώνεις. Δίχως κόμπλεξ και κουτοπονηριές. Κι αυτό είναι το αποτέλεσμα μιας ολόκληρης εκπαιδευτική αλυσίδας που εδώ στην Ελλάδα όσο πιο πολύ τη ζεις στην καθημερινότητά της σε όλα τα επίπεδα, τόσο περισσότερο στενοχωριέσαι.

Υ.Γ. Αφορμή γι’ αυτό το άρθρο είναι το πρόβλημα ένταξης και δημιουργικής ενσωμάτωσης των μεταναστών που μετά από τόσα χρόνια εξακολουθεί να απασχολεί την κοινωνία μας, ενώ η συζήτηση για την αντιμετώπιση του προβλήματος επικεντρώνεται μόνο γύρω από θέσεις του είδους: «το νησί μας έχει γεμίσει από μετανάστες και δεν αντέχει άλλους» ή «οι μετανάστες απειλούν την ομοιογένεια και συνοχή της κοινωνίας μας», δίχως εμείς να είμαστε σε θέση να κάνουμε κάτι πιο εποικοδομητικό ώστε να μην το βλέπουμε διαρκώς σαν πρόβλημα.

Το παραπάνω άρθρο μας δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΤΑ ΝΕΑ ΤΗΣ ΠΑΡΟΥ-ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ" 3-4 Σεπτεμβρίου

Α.Μ.Ε.Σ.ΝΗΡΕΑΣ 1959: ΠΟΡΕΙΑ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ

Ομάδα του 1968

ΠΡΑΜΑΤ(Ι)Α και...ελπίζουμε να κάνει θαύματα!

Σε προπονήσεις για την προεπιλογή της Εθνικής Παίδων κλήθηκε ο Παριανός ποδοσφαιριστής Δημήτρης Πραμάτιας ο οποίος ξεχώρισε πέρυσι με τις πολύ καλές εμφανίσεις του στην παιδική και ανδρική ομάδα του Μαρπησσαϊκού. Οι προπονήσεις θα διεξαχθούν στην Αθήνα και θα ξεκινήσουν στις 14 Σεπτέμβρη. Ο Πραμάτιας γίνεται ο δεύτερος παίκτης από τη Μάρπησσα που κλήθηκε (έστω και για προπονήσεις) στην Εθνική Παίδων. Καλή επιτυχία Δημήτρη!